Τα 15 χρόνια είναι πολλά, τα 16 περισσότερα...

 Αυτή η ατάκα είχε γραφτεί σε κάποιο περιοδικό των Mad προ εικοσαετίας, όταν ο Ευρωπαϊος Παναθηναϊκός που γονάτιζε ομάδες κι ομάδες, δεν μπορούσε να πάρει έναν τίτλο στην Ελλάδα. Μόνο που τότε ο κόσμος ήταν στα κάγκελα για τα...μισά χρόνια αποχής από το πρωτάθλημα.

Σήμερα, άλλαξε μια γενιά όπου δεν γνωρίζει και δεν έχει ζήσει τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή. Ο 20χρονος Παναθηναϊκός δεν θυμάται τον Σισέ, τον Ζιλμπέρτο και τον Λέτο. Όταν δεν έχει ζήσει τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή, πως να έχει απαιτήσεις και να μην χαίρεται όταν από 4ος και 5ος βγαίνει 2ος Πως να μην θεωρεί στόχο την 2η θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Champions League, που ίσως του δώσουν την ευκαιρία να ζήσει κάτι που δεν έχει δει με τα μάτια του;

Ο Παναθηναϊκός δεν μικραίνει. Μίκρυνε. Και η διαφορά με τον γαύρο σε κάθε επίπεδο στην μπάλα δεν μεγαλώνει. Μεγάλωσε και είναι χαοτική. Ο Παναθηναϊκός θυμίζει μεγάλος λόγω του κόσμου του. και του μακρινού του παρελθόντος. Σε όλα τα άλλα επίπεδα είναι η 4η δύναμη του Ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ο Αλαφούζος δεν κάνει κακό στον Σύλλογο. Το έκανε και έχει μείνει ανεξίτηλο. Ο κόσμος δεν συμβιβάζεται με τα ψίχουλα. Συμβιβάστηκε.

Πλέον δεν έχουμε μια εξέλιξη πραγμάτων, αλλά ένα αποτέλεσμα που όσο δεν το αντιλαμβανόμαστε, τόσο μεγαλύτερο κακό θα κάνουμε στους εαυτούς μας.

Στο ποδοσφαιρικό τμήμα του Συλλόγου έχει κυριαρχήσει η μιζέρια και η αδιαφορία. Η υγεία, η αισιοδοξία και το πνεύμα νικητή δεν έχουν καμία σχέση με τον Παναθηναϊκό.

Ο Παναθηναϊκός επιβιώνει και κάνει τον κομπάρσο στα πάρτι άλλων. Είναι ο χρήσιμος ηλίθιος της ποδοσφαιρικής Ελλάδας, που με το όνομα του κρατάει τόσο-όσο το ενδιαφέρον αλλά δεν ενοχλεί τα μεγάλα ψάρια γιατί δεν έχει βλέψεις.

Τα χρόνια πέρασαν, ο κόσμος συνήθιζε και ο Παναθηναϊκός είναι νάνος μπροστά στην ιστορία που κάποτε είχε.

Οπότε τα 15 χρόνια είναι πολλά κι απλά τα 16 είναι περισσότερα...

ΥΓ: Το πόσο μικρύναμε θα φανεί κι όταν κάποτε πάρουμε το πρωτάθλημα και δοθεί άφεση αμαρτιών για τα επόμενα 10 χρόνια...

ΥΓ2: Όσο βαστάμε, θα γράφουμε για την δεύτερη θέση που είναι αποτυχία, για τα καταθληπτικά χειροκροτήματα μετά από μη αποδεκτές ήττες, για τις πορείες που είναι αστείες...γιατί ο Παναθηναϊκός που έχουμε στην ψυχή μας δεν θα πάψει ποτέ να καίει τα μέσα μας και να θέλουμε να κάνουμε τα πάντα. για να τον δούμε ξανά, πρώτο μεγάλο και τρανό.

ΥΓ3: Πριν 20 χρόνια, στα πόσα πολύ λιγότερα δεν θα ανεχόμασταν ούτε ελάχιστα παραπάνω;