ΜΟΝΟ ΠΑΟ!

Ίσως απο πολλούς αυτό το άρθρο να να χαρακτηριστεί ως άκαιρο και ανούσιο ,αλλά δεν μπορώ να μην πω την άποψη μου για τα συνθήματα στους παίκτες της ομάδας μας ,που χθες ίσως και να τραγουδήθηκαν όσο ποτέ ξανά τα τελευταία χρόνια. 

Μετά τις κινήσεις των Νικοπολίδη και Κωνσταντίνου να πάνε στον γαύρο ,χωρίς ηθικούς και συναισθηματικούς φραγμούς ,ένιωσα μες στο πετσί μου αυτό που λέγανε παλαιότερα οι πιο ρομαντικοί και πιο ρεαλιστές αποτι φαίνεται. Πως κανένας δεν αγαπάει τον Σύλλογο όσο ο κόσμος της ομάδας ,όλοι όσοι έρχονται και φεύγουν είναι στην ουσία επαγγελματίες και δεν κοιτάνε τα σύμβολα. Απλά κάνουν την δουλειά τους και λογικό είναι σε πρώτη μοίρα να βάζουν τα φράγκα και την προσωπική τους καταξίωση. Πολλοί λίγοι παίκτες δένονται πραγματικά με μια ομάδα και τον κόσμο της. Βιώνουμε καλώς ή κακώς την στυγνή εποχή του επαγγελματισμού .Η ρομαντικότητα απο πλευράς παικτών έχει σχεδόν εξαλειφθεί.

Που θέλω να καταλήξω; Πως εγώ το βρίσκω τραβηγμένο να τραγουδάμε εν χορώ τα ονόματα των παικτών μας. Ακόμη και ποδοσφαιριστών που μας φέρνουν τίτλους (όπως Σισέ και Σίλβα)! Χθες τραγουδήσαμε για τον Σισέ ,τον Σίλβα ,τον Καραγκούνη ,τον Νίνη ,τον Λέτο ,τον Σαλπιγγίδη ,τον Βύντρα και τον Τζόρβα. Προσωπική μου άποψη ,μόνο ο τελευταίος το άξιζε γιατί είναι όντως Παναθηναϊκόε και το έχει απουπωμένο πάνω στο σώμα του και ποτέ δεν πουλάει οπαδιλίκι. Όλοι οι υπόλοιποι απλοί περαστικοί είναι που απλώς τυγχάνει να συνδιάζονται τα συμφέροντα τους με τα δικά μας.

Ίσως αυτά που λέω ακούγονται εσωστρεφικά και ματαιόδοξα ,αλλά έτσι τα βλέπω. Όλοι εμείς για την πρασινη φανέλα τραβιόμαστε στα γήπεδα και μόνο! Δε νοείται να τραγουδάμε για τον Σαλπιγγίδη που αν και δίνει κάθε φορά τα πάντα ,είναι μπαόκι δηλωμένο. Δε γίνεται να τραγουδάμε για τον Λέτο που πέρυσι φορούσε του πούστη την φανέλα. Δεν είναι δυνατόν να τραγουδάμε για τον Βύντρα που μέχρι πρόσφατα όλοι τον βρίζαμε. Για να τραγουδήσεις το όνομα κάποιου παίκτη ,οι συνθήκες πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένες .Πρέπει μέσα απο το πέρασμα απο του χρόνου να έχουν δείξει ότι είναι αφοσιωμένοι και απόλυτα δεμένοι με το τριφύλλι. Οι προσωπολατρείες δεν χρειάζονται. Αρκεί να έχουμε πάθος ΜΟΝΟ για το τριφύλλι. Και αν θέλετε να πάω πιο πέρα την κουβέντα ,με ακραίο παράδειγμα... Δημήτρης Σαραβάκος. Αυτός ο παίκτης μας χάρισε τόσες χάρες ,τόσες κούπες κι όμως θα πήγαινε στον γαύρο ,αν δεν έσκαγε η υπόθεση Κοσκωτά... φανταστείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία .

Το ίδιο -για μένα- ισχύει και όταν γίνεται η εκφώνηση της αρχικής ενδεκάδας .Δεν χρειάζονται τα όλε στα ονόματα των παικτών. Μόνο ΠΑΟ ΟΛΕ ,για τον Σύλλογο ,για την τριφυλλάρα!

Μπορεί και αυτά που λέω να ακούγονται ακραία .Απλά στηρίζονται στο σκεπτικό πως όλοι είναι περαστικοί και η όλη μας τρέλα βρίσκεται στο τριφύλλι και όχι στην φάτσα του εκάστοτε παίκτη.

ΜΟΝΟ ΠΑΟ