Λίγο η καψούρα μας για αυτό το τμήμα ,λίγο το πρωτάθλημα που μπαίνει στην τελική του ευθεία ,είπα να θυμηθούμε μια εικόνα που θα θέλαμε όλοι να ξαναζήσουμε. Μια εικόνα όχι τόσο παλιά χρονικά ,αλλά κάπως ιστορική μέχρι σήμερα...
Απόγευμα Παρασκευής και ο κόσμος δηλώνει δεύτερο βροντερό παρών μέσα σε λίγες ώρες (το πρώτο ήταν τα ξημερώματα στο αεροδρόμιο) ,για να πανηγυρίσει μαζί με την ομάδα το 18ο πρωτάθλημα της ιστορίας του Συλλόγου .Mια χρονιά που ξεκίνησε με πολύ μεγάλες μεταγραφές και προσδοκίες ,με στόχο την κατάκτηση όλων των διοργανώσεων. Πρωτοκλασσάτοι παίκτες όπως οι Ντάντε ,Μαρσέλο ,Γκόμεζ και Μπάεφ εκτίναξαν την ποιότητα της ομάδας στα ύψη. Έχοντας έναν πρόεδρο τρελαμένο που δεν υπολόγιζε τα λεφτα μπροστά στην δόξα του Συλλόγου ,όλοι πιστεύαμε πως η ομάδα θα μεγαλουργούσε. Σε συνδιασμό και με την απόκτηση του Αργεντίνου Βέμπερ στην θέση του προπονητή ,όλα δείχνανε ιδανικά..
Οι στόχοι εν μέρει επιτεύχθησαν ,αφού η ομάδα πήρε το πρωτάθλημα και έπαιξε στο final 4 του tom teams cup και στου κυπέλλου ελλάδας. Αλλά και κατά περιόδους απέδιδε ωραίο βόλλευ και πως να μην απέδιδε όταν διέθετε όλους αυτούς ,τους παικταράδες.
Ο Τάφος είχε γεμίσει πολύ πριν την απονομή και το κλειστό ζούσε στιγμές απο τα παλιά ,όταν σε κάθε ματς των αντρών το γηπεδο ήταν κατάμεστο με τυπάδες γεμάτους τρέλα.
Όλοι οι παίκτες ήταν πορωμένοι (και πως να μην ήταν ,με αυτά που είχανε ζήσει το προηγούμενο βράδυ στο αεροδρόμιο..) και περίμενα πως και πως να σηκώσουν την κούπα. Μια κούπα που την πήραν σχετικά εύκολα ,αφού στα καίρια ματς έδειχναν τον χαρακτήρα που έπρεπε και δεν αφήνανε χώρο για αμφισβήτηση. Έτσι και στους τελικους ,στον 4ο, κάναμε το break μέσα στην Θεσσαλονίκη ,με τον τελευταίο πόντο μάλιστα να τον παίρνει ο Μπάεφ με μπλοκ-άουτ.
Αν είχανε δείξει και την απαραίτητη σοβαρότητα στον τελικό κυπέλλου ,θα μιλάγαμε τώρα για νταμπλ αλλα τέλος πάντων..
Με την κατάληξη εκείνης της χρονιάς και την κατάκτηση του πρωταθλήματος ,όλοι πιστέψαε πως η ομάδα θα έπαιρνε την φόρα που χρειαζόταν και θα δημιουργούσε κυριαρχιά εντός των τειχών και θα μπορούσε να χτυπήσει το champions league. Δυστιχώς όμως τα πλήγματα ,τα μετράγαμε απο την στιγμή της απονομής του πρωταθλήματος και μετά...απώλεια Βέμπερ (που είχε αποδείξει στην διάρκεια της χρονιάς ότι είχε το μαγικό συστατικό να εμπνέει την ομάδα και να ψυχολογεί σε τέλειο βαθμό τον κάθε παίκτη..) για οικογενειακούς λόγους ,παραμονή της ομάδας στην Γλυφάδα και διαδοχικές λανθασμένες κινήσεις απο τον Βλάσση σε μεταγραφές παικτών και προπονητών. Σε συνδιασμό και με τον σταρχιδισμό όπου έδειχναν τα επόμενα χρόνια οι παίκτες μας ,καταφέραμε να χάσουμε 3 σερί πρωταθλήματα με πλεονέκτημα έδρας απο την γριά και τον γαύρο.
Βέβαια για μένα η μεγάλη απώλεια σε αυτο το τμήμα ,όπου είναι και η απαρχή όλων των υπολοίπων ,βρίσκεται στο πάγωμα του δεσίματος μεταξύ κόσμου και ομάδας. Και για αυτό ευθύνεται η απρόσωπη Γλυφάδα και η παραμονή της ομάδας εκεί μέχρι και σήμερα..
Ελπίζουμε απο φέτος να ξεκινήσει η πράσινη κυριαρχία ,έστω και με καθυστέρηση 4 χρόνων. Οι βάσεις έχουν μπει όπως τότε ,το θέμα είναι να μην γίνουν πάλι τα ίδια λάθη και ο κόσμος να θυμηθεί επιτέλους την μεγάλη καψούρα που υπήρχε για αυτό το τμήμα...
ΥΣ: Και αν ισχύουν αυτά που ακούγονται για επιστροφή του Βλάσση ,τότε τα όνειρα μας δεν θα χουν ταβάνι..
Απολύτως σωστό το άρθρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά μήπως είναι τραγική μαλακία να αφήσουμε την ομάδα μόνη;