ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΑ Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΦΑΝΕΛΑ!

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2001 ,πρώτη προπόνηση ,Λεωφόρος Αλεξάνδρας


Τετάρτη απόγευμα μέσα στον καύσωνα και οι δρόμοι γύρω απο τον ναό έχουν κτακλύσει απο κόσμο που έχουν γεμίσει ασφυκτικά το γήπεδο και περιμένουν να δούν ...την ομάδα; Όχι ,πριν λίγες μέρες είχε κλείσει η μεγάλη μεταγραφή του ...Μιχαλάκη απο τον Ηρακλή και στις τάξεις των οπαδών του Συλλόγου κυριαρχούσε κλίμα απίστευτης ευφορίας .Οι Βαρδινογιάννηδες για κάποιο λόγο ήταν η μόνη φορά που μπήκανε σε παιχνίδι πλειστηριασμού και αρπάξανε απο τα χέρια του γαύρου έναν παίκτη με ένα deal που έφτανε μαζί με τα έμψυχα ανταλλάγματα τα ...5 δισεκατομμύρια δραχμές!!!! Μιλάμε για ποσά που η οικογένεια δεν είχε ξαναδώσει και για ποσά που τότε η ποδοσφαιρική Ελλάδα ,αγνοούσε.

Έτσι λοιπόν 20.000 φίλαθλοι φωνάζανε ρυθμικά "Μιχαλάκη είσαι τρέλα με την πράσινη φανέλα" ,o Mιχαλάκης δήλωνε βαμμένος Παναθηναϊκός απο μικρός και το όλο θέμα ήταν κάτι παραπάνω απο ιδανικό.

Σαν εκείνο το απόγευμα δεν έχει επαναληφθεί κάτι αντίστοιχο για κανένα παίκτη σε καμία ομάδα! Ούτε πριν ,αλλά ούτε και μετά απο τότε .Και πλέον δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Βλέπετε ο ...Μιχαλάκης μετά απο 4 χρόνια ήταν εξίσου τρέλα και με την κόκκινη φανέλα και κάπου εκεί η πλειοψηφία του κόσμου -ακόμη και οι πιο ρομαντικοί- καταλάβανε πως οι εποχές με τους παίκτες-σημαίες που ταυτιζόντουσαν με τον Σύλλογο είχαν περάσει ανεπιστρεπτί .Και η υπόθεση του Μιχαλάκη βάρεσε καμπανάκι για όλους μας ,ώστε να βλέπουμε τους πάντες σαν περαστικούς επαγγελματίες και τίποτα παραπάνω.

Εκείνο το απόγευμα που 20.000 κόσμος δεν υπολόγισε τον απίστευτο καύσωνα και πήγε να υποδεχτεί τον Μιχαλάκη ,ήταν η αρχή του τέλους. Σκεφτείτε πόσο ...εκτός ορίων ήταν 20.000 άνθρωποι να πάνε σε ένα γήπεδο για έναν μόνο παίκτη .Λίγο τα πρώτα χαμένα πρωταθλήματα ,λίγο στο ότι η οικογένεια δεν μας είχε συνηθήσει σε τέτοια δώρα ,λίγο όλος ο ντόρος που είχε γίνει για την μεταγραφή ,λίγο και η ανάγκη για έναν σούπερ σταρ-ηγέτη ...όλα αυτά μαζέψανε εκείνο το απόγευμα τον κόσμο.

Και για 4 χρόνια ο Μιχαλάκης ήταν ο απόλυτος σταρ ,το αγαπημένο παιδί του κόσμου και ο πιο βολεμένος στην ομάδα απο οποιαδήποτε άποψη. Συνεντεύξεις αγάπης και πίστης για τον Σύλλογο ,πανηγυρισμοί γκολ στα κάγκελα με τους οπαδούς ,μπουνιές με γαύρους στην Ριζούπολη ,δηλώσεις "εγώ Αντωνάκης δεν γίνομαι..." και τσακ ,ένα άλλο απόγευμα μετά απο 4 καλοκαίρια η ανακοίνωση του απο ...αυτούς που δεν θα πήγαινε ποτέ!

Και κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πόση δόση ψευδαίσθησης έχει η προσωπολατρεία και πόσο κακό κάνει στην ιδεολογία ενός οπαδού ,ακόμη κι ενός απλού φιλάθλου. Ίσως εκείνο το απόγευμα του 2001 να μπερδεύαμε ακόμη τους λόγους για τους οποίους πάμε στο γήπεδο. Γιατί σίγουρα εκείνο το απόγευμα πήγαμε πρώτα για τον Μιχαλάκη και μετά για την ομάδα ,γιατί στο πρόσωπο αυτού του παίκτη είδαμε αυτόν που θα μας έφερνε τίτλους και θα εκτόξευε μόνος του την ομάδα..

Πλέον ,ο κόσμος -τουλάχιστον οι περισσότεροι- ξέρουν για ποιο λόγο και μόνο πρέπει να πηγαίνουν γήπεδο και δεν πέφτουν στην παγίδα της προσωπολατρείας .Σίγουρα στα γκολ και στα πανηγύρια λογικό είναι να γίνονται ονόματα παικτών συνθήματα ,αλλά μέχρι εκεί.

Ο Μιχαλάκης που ήταν τρέλα με την πράσινη φανέλα ,ήταν αυτός που μας ανάγκασε να καταλάβουμε πως είναι τρέλα απο μόνη της ,η πράσινη φανέλα!

Όπως και να χει αυτό που έγινε εκείνο το απόγευμα ,δεν έχει ξαναγίνει κάτι παρόμοιο και ούτε πρόκειται!