Η Ρούξι Ντουμιτρέσκου αποχώρησε πέρσι απο την ενεργό δράση για να αφοσιωθεί στην οικογένεια της και κανείς δεν μπορεί να την αδικήσει, αλλά τα εφτά χρόνια που πέρασε στον Παναθηναϊκό και ο τρόπος με τον οποίο δέθηκε με την ομάδα και τον κόσμο της μας ωθεί να γράψουμε αυτό το αφιέρωμα για την αρχηγό επι σειρά ετών του τμήματος γυναικείου βόλλευ του Παναθηναϊκού, για μια μεγάλη αθλήτρια, με σπουδαίο ήθος, μαγκιά και τσαμπουκά που έγινε σύμβολο του Παναθηναϊκού.
Η Ρούξι ήρθε στην Ελλάδα το 1998 για να...
παίξει στα Βριλήσσια όπου και κατέκτησε ένα πρωτάθλημα και τρία κύπελλα Ελλάδος. Όπως αναφέρει σε συνέντευξή της κανονικά ήταν να πάει να αγωνιστεί στην Γαλλία αλλά συγκιρίες την οδήγησαν στην Ελλάδα και τα Βριλήσσια και δεν μπορούμε παρα να είμαστε ευγνώμωνες για αυτό.
Το καλοκαίρι του 2003 η Ρούξι πήρε μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό και δεν άργησε να σαρώσει τους εγχώριους τίτλους καθώς μετά απο ένα χρόνο ο Παναθηναϊκός άρχησε το απόλυτο σερί έξι συνεχόμενων πρωταθλημάτων και 5 κυπέλλων σε 6 χρόνια με τις ατομικές διακρίσεις να έρχονται η μία μετά την άλλη. Απο το 2008 και μετά η Ρούξι αγωνιζόταν ως αρχηγός της ομάδας και είχε την δυνατότητα να αλλάζει το κλίμα ολόκληρης της ομάδας και να την οδηγεί κάθε χρόνο σε επιτυχίες ακόμα και κάτω απο τις πιό δύσκολες συνθήκες.
Η Ρούξι αγάπησε τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του που γέμιζε σχεδόν καθε βδομάδα τον Τάφο του Ινδού με αποτέλεσμα το όνομα της να γίνει σύνθημα στα χείλη όλων των οπαδών του Παναθηναϊκού και να υπάρξει ένα ιδιαίτερο δέσιμο μεταξύ των δύο πλευρών. Η μεγαλύτερη επιβράβευσει ήρθε φέτος το καλοκαίρι όταν η ομάδα βόλλευ παρέστει στην φιέστα του ποδοσφαίρου και αποθεώθηκε απο 60.000 φίλους του Παναθηναϊκού, πολλοί εκ των οποίων δεν έχουν δεί την ομάδα ποτέ να αγωνίζεται.
Φέτος και μετά απο άλλο ένα double η Ρούξι αποφάσισε να σταματήσει αυτήν την ένδοξη καριέρα της με μια αποχαιρετιστήρια επιστολή η οποία προκάλεσαι συγκίνηση στην πλειοψηφία των οπαδών του Παναθηναϊκού που είδαν την ΜΕΓΑΛΗ αρχηγό να αποσύρεται..
Κάθε λέξη αυτής της ανακοίνωσης της Ρούξι θα έπρεπε να δίνεται σε αθλητές που έρχονται να αγωνιστούν με τα χρώματα του Παναθηναϊκού σε οποιοδήποτε άθλημα και πριν βγούνε κάθε φορά στον αγωνιστικό χώρο. Αποσπάσματα της ανακοίνωσης της Ρούξι τα οποία ξεχώρισαν:
Ήταν τιμή μου να είμαι μέλος αυτής της τεράστιας οικογένειας και να αγωνιστώ με το τριφύλλι στο στήθος. Το έχω ξαναπεί ότι δεν γεννήθηκα Παναθηναϊκός αλλά έγινα στην πορεία επειδή με έκανε ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, το μόνο που θα άλλαζα είναι να ερχόμουν πολύ πιο νωρίς στον ΠΑΟ, αλλά τελικά όσα χρόνια και αν αγωνίζεσαι σε αυτήν την ομάδα και μπροστά σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι ποτέ αρκετά.
Να είστε σίγουροι, ότι έδωσα ότι είχα και δεν είχα σε αυτήν την ομάδα, αλλά όσα και να έδωσα, δεν είναι ποτέ αρκετά, γιατί πολύ απλά ο Παναθηναϊκός είναι τεράστιος.
Και τέλος αλλά κάθε άλλο πάρα τελευταίο θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον κόσμο του Παναθηναϊκό, που μου χάρισε 7 ανεπανάληπτα χρόνια, τα οποία δεν θα άλλαζα με τίποτα άλλο στον κόσμο. Έχουμε ζήσει χαρές και λύπες, σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού και τελικά καταφέραμε να βγούμε όλοι νικητές και να χτίσουμε μια σχέση μεταξύ μας, που σπανίζει στις ημέρες μας. Να τους ευχαριστήσω που με έμαθαν τι σημαίνει ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ, μου έμαθαν να εκτιμώ και να σέβομαι την ιστορία 102 χρόνων αυτού του τεράστιου συλλόγου.
Ότι και να πούμε λοιπόν για την Ρούξι είναι λίγο. Κανείς δεν θα την ξεχάσει, όπως και εκείνη δεν ξέχασε τον Μιχάλη στον οποίο αφιέρωσε τον τίτλο του κυπέλλου το 2008. Την ευχαριστούμε για κάθε λεπτό που αφιέρωσε στον Παναθηναϊκό και δεν μπορούμε παρα να της ευχηθούμε να είναι πάντα χαρούμενη, να αποκτήσει την οικογένεια που επιθυμεί και να την βλέπουμε απο καιρό εις καιρό στο γήπεδο κάτι το οποίο είμαι σίγουρος πως θα συμβεί.
Κλείνω αυτό το αφιέρωμα με την τελευταία παράγραφο απο την αποχαιρετιστήρια ανακοίνωση της Ρούξι που καταλαβένει κανείς τι σήμαινει ο Παναθηναϊκός για αυτήν την γυναίκα:
Τελικά αν κάποιος με ρωτήσει αν είναι ευλογία ή κατάρα όλα αυτά που έχω ζήσει τα τελευταία 7 χρόνια δεν ξέρω τι να απαντήσω. Είναι ευλογία που φόρεσα το τριφύλλι στην καρδιά. Και κατάρα γιατί πρέπει να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς να το υπηρετώ. Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο και μικρό, αλλά δεν βρίσκω άλλα λόγια...
Ρούξι σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου