Άρης Λαούδης
Το τελικό 76-78 δεν «πονάει» βαθμολογικά, άλλωστε, είτε πρώτος τερματίσει ο Παναθηναϊκός, είτε δεύτερος μικρή σημασία έχει σ' αυτή τη φάση. Το χθεσινό παιχνίδι δεν ήταν σημαντικό για βαθμολογικούς λόγους, ήταν σημαντικό γιατί επρόκειτο για το πρώτο «κρας τεστ» της περιόδου, με μια ομάδα που δικαιολογημένα θεωρείται φαβορί... Ηταν μια ευκαιρία για τον Ομπράντοβιτς να μετρήσει τις δυνάμεις της ομάδας του, να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα και να διαπιστώσει, αν τελικά κατάφερε να καλύψει και σε ποιο βαθμό τα κενά του καλοκαιριού. Ανεξάρτητα λοιπόν απο το αποτέλεσμα, εκτιμώ πως ο Παναθηναϊκός... πέρασε το τεστ.
Οταν επί 37 ολόκληρα λεπτά κρατάς στα χέρια σου το παιχνίδι, προηγείσαι σταθερά με διαφορά 8-10 πόντων και αγωνίζεσαι χωρίς την εμπειρία του Τσαρτσαρή και τον Διαμαντίδη καθηλωμένο από τα φάουλ, τότε μπορείς να λες πως
είσαι σε θέση να κοιτάξεις την ΤΣΣΚΑ, άρα και οποιαδήποτε άλλη ομάδα, στα μάτια.
Ο Παναθηναϊκός είχε σταθερές και σ' αυτή την αναμέτρηση, ήξερε τι ζητούσε και πώς θα το πάρει κι αν είχε τον αρχηγό του στο παρκέ, τότε πιθανότατα τώρα θα γράφαμε για μεγαλειώδη θρίαμβο.
Αυτό που αφήνει πικρή γεύση, πέραν βεβαίως του αποτελέσματος, είναι το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός σε αντίθεση μ' ό,τι είχαμε συνηθίσει όλα τα χρόνια, δεν τελείωσε ένα ματς που επί 37 λεπτά ήταν δικό του. Δηλαδή, σπάνια βλέπαμε τους «πράσινους» να είναι στο +8 στο 35' ή το 36' και στο τέλος να «λυγίζουν», αντί να... πατούν στο λαιμό των αντίπαλο.
Και πέραν βεβαίως της απουσίας του Διαμαντίδη και της εμπειρίας του Τσαρτσαρή, ομολογώ πως... κάτι έλειπε στα τελευταία λεπτά. Θέλετε αυτά τα αψυχολόγητα σουτ του Φώτση που «καθάριζαν» ματς, θέλετε τα «μεγάλα» σουτ του Νίκολας όταν η μπάλα «έκαιγε»; Από τη μία ο Λόγκαν που ένιωθε ανασφαλής ακόμη και στη ντρίπλα του, από την άλλη ο Σμιθ που έμεινε στον πάγκο λόγω της εξαιρετικής παρουσίας του Καϊμακόγλου και η αδυναμία του Μπατίστ να νικήσει στον αέρα τους Κιριλένκο, Κριάπα, περιόρισαν κατά πολύ τις λύσεις στα δύσκολα...
Η ΤΣΣΚΑ είχε αυτό το «κάτι παραπάνω» στη χθεσινή αναμέτρηση κι αυτό το «κάτι παραπάνω» δεν ήταν μόνο το ύψος της, αλλά και το περίσσευμα προσωπικοτήτων που έβγαλε στα τελευταία λεπτά. Ο Κιριλένκο που βρήκε τον μπελά του με την ελληνική άμυνα, κυριολεκτικά... σκέπασε τα καλάθια και σαν «χταπόδι» έκοβε όποιον έβρισκε μπροστά του. Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να αντιτάξει μυαλό και στρατηγική, στη μεγαλύτερη διάρκεια τα κατάφερε, αλλά στην τελευταία περίοδο «πνίγηκε» με την έξοδο του Διαμαντίδη. Η αμυντική ισορροπία χάλασε, δεν υπήρχε ο άνθρωπος για να καλύψει «τρύπες» και παράλληλα να σώσει ό,τι σωζόταν από τα «μις ματς» που δημιουργούνταν... Ετσι, ο Ομπράντοβιτς ξεκίνησε τις αλχημείες, δοκίμασε σχήματα με τρεις κοντούς, με δύο ψηλούς και πλάκα - πλάκα, αν δύο - τρία κρίσιμα (ελεύθερα) σουτ έβρισκαν στόχο, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό...
Η ΤΣΣΚΑ έχει μακράν το πιο γεμάτο ρόστερ στην Ευρώπη, δεν υπάρχει παίκτης, πέραν των πλέι μέικερ και των σέντερ, που να μην παίζουν σε τρεις τουλάχιστον θέσεις (!)! Υπήρξε πεντάδα με μέσο όρο ύψους άνω των 2.06μ. και καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να νικήσεις μια ομάδα που παράλληλα τρέχει, σουτάρει, μαζεύει ριμπάουντ και παίζει άμυνα χωρίς να προβληματίζεται ιδιαίτερα για τα «μις ματς» ή το ποιος θα παίξει «2» και ποιος «3».
Από 'κει και πέρα, αν εξαιρέσουμε τα αθλητικά προσόντα που έκαναν τη διαφορά, από πλευράς τακτικής ο Παναθηναϊκός πέτυχε ό,τι ακριβώς ζητούσε. Επί 30 και πλέον λεπτά δεν άφησε τον Κιριλένκο να πάρει ανάσα, δεν έδωσε... ούτε εκατοστό στον Τεόντοσιτς για να κάνει τα τρελά του, δεν επέτρεψε στον Κρστιτς να δημιουργήσει προβλήματα και δεν άφησε τους Ρώσους να τρέξουν. Ωστόσο, βρήκε τον μπελά του από τον πιτσιρικά Σβεντ, «σκοτώθηκε» από κάποια καλάθια στα τελευταία δευτερόλεπτα των επιθέσεων της ΤΣΣΚΑ και στο τέλος τα θαλάσσωσε στην επίθεση, χάνοντας την συγκέντρωσή του και το «καθαρό μυαλό» που είχε επί 37 λεπτά.
Κι όσο με εξέπληξε (για άλλη μια φορά) ευχάριστα ο Καϊμακόγλου, άλλο τόσο με απογοήτευσε η διστακτικότητα του Λόγκαν... Οχι, δεν περίμενα από τον Αμερικανό να «καθαρίσει» στα δύσκολα, αλλά από την άλλη δεν περίμενα να νιώθει τέτοια ανασφάλεια, κάθε φορά που έπιανε την μπάλα στα χέρια του...
Βασικό μέλημα του Ομπράντοβιτς είναι να αντιλαμβάνονται οι παίκτες του τις ευκαιρίες που τους δίνονται πάνω στο παρκέ και να λειτουργούν συγκεντρωμένα σε κάθε φάση, αναγνωρίζοντας την κατάσταση της αντίπαλης άμυνας, τιμωρώντας το όποιο λάθος... Ο Λόγκαν θα μπορούσε κάλλιστα για παράδειγμα να εκμεταλλευτεί την ταχύτητά του απέναντι στον Σισκάουσκας που τον μάρκαρε στην τελευταία περίοδο, αλλά ήταν σαφές πως δεν πατούσε με σιγουριά στο παρκέ... Δεν ήταν βέβαιος ποιο είναι το σωστό, ποιο το λάθος κι αυτό είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από το αν έχασε ή αν έβαλε κάποιο σουτ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου