Mπράβο Καβάλα!

Θανάσης Ασπρούλιας

Το ήθος και η μεγαλοπρέπεια που χαρακτηρίζει όλες τις μεγάλες ομάδες, μας υποχρεώνει να πράξουμε το αυτονόητο. Να τείνουμε το χέρι για να σφίξουμε την παλάμη του Δημήτρη Πρίφτη. Να ανοίξουμε την αγκαλιά μας για να υποδεχτούμε έναν προς έναν τους παίκτες της Καβάλας και να τους συγχαρούμε για την πανάξια νίκη τους κόντρα στον πρωταθλητή Ευρώπης… Σας ξενίζει, ο πρόλογος; Λυπάμαι, αλλά δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Με αφήνει παγερά
αδιάφορο επίσης αν αυτή η ήττα στερήσει από τον Παναθηναϊκό την πρώτη θέση στην κανονική διάρκεια. Αρχικά να πω ότι το πρωτάθλημα έχει δρόμο ακόμα και πρόμοια αποτελέσματα ίσως να έχουμε κι άλλα. Κατά δεύτερον θα συμπληρώσω ότι από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δε εδικαιούτο να κερδίσει, καλώς ηττήθηκε. Γιατί δηλαδή θα πρέπει να κερδίζει πάντα μία ομάδα, αν δεν αποδεικνύει στο παρκέ ότι είναι καλύτερη; Κι αν του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού, τους μέλλει να γνωρίσουν κι άλλες τέτοιες δυσάρεστες εμπειρίες, καλώς να ορίσουν!

Στην Καβάλα, ο Παναθηναϊκός δεν έχασε… Τον νίκησε η Καβάλα με τον προπονητή της, τον Δημήτρη Πρίφτη και τους παίκτες της. Σε όλα τα επίπεδα… Σε τακτική, σε συγκέντρωση, σε διάθεση, στα πάντα. Για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και να μην μπερδευόμαστε.

Ασφαλώς και μπορεί ο καθένας να συναντήσει, ή να ανακαλύψει δεκάδες άλλοθι για την πολύ κακή εμφάνιση της ομάδα τους Ομπράντοβιτς. Υπαρκτά άλλοθι και όχι μουσαντένια. Και κυρίως την πραγματικά ανυπόφορη κούραση που μπορούν να προκαλέσουν δύο ταξίδια με πτήσεις γραμμής σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Υπάρχει όμως, λόγος να σταθούμε σε αυτά; Νομίζω πως ούτε ο ίδιος ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα επιθυμούσε αυτή την αναγωγή, έστω κι αν η ήττα την Καβάλα ήταν σαφές ότι δεν προήλθε κυρίως από αγωνιστικούς λόγους.

Δε  θα το ονομάσω αλαζονεία, δε μου φάνηκε για τέτοια. Ούτε για υποτίμηση του αντιπάλου. Απλά στην Καλαμίτσα, διέκρινα παίκτες που δεν ήταν φρέσκοι, δεν είχαν δυνάμεις ννα κάνουν κάτι καλύτερο από αυτό που τελικά παρουσίασαν. Και κυρίως δεν είχαν την εγκεφαλική προϋπόθεση να το κάνουν. Ηταν σαφές ότι το μυαλό είχε τεράστιο θέμα κόπωσης, οι επιλογές δεν ήταν καθαρές, η προσοχή πολλές φορές ήταν στραμμένη αλλού, η προσοχή σε κάθε φάση ξεχωριστά διέλαθε. Δεν υπήρξε ούτε μία φάση, που όλοι οι παίκτες να έχουν ύψιστο βαθμό ετοιμότητας ή συγκέντρωσης. Ετσι, ο Παναθηναϊκός, είναι δεδομένο ότι θα αντιμετωπίσει πρόβλημα. Ακόμα και το τέρας συγκέντρωσης, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, υπήρξαν στιγμές που φαινόταν να τα έχει χαμένα.

Ο Δημήτρης Πρίφτης έκανε καταπληκτική δουλειά στην τακτική του, με την ζώνη που χρησιμοποίησε, υπενθύμισε στους πράσινους ότι πρέπει να βρουν άμεσα λύσεις απέναντι σε τέτοιους είδους άμυνες και το κυριότερο είναι το εξής: Από το Παναθηναϊκό λείπει το insidegame, που λογικά προκαλεί κι ανισορροπία στην επίθεσή του. Όταν δεν υπάρχει σημείο αναφοράς μέσα στο καλάθι, με τον Μπατίστ να είναι ακόμα πίσω, τον Βουγιούκα να είναι ασταθής και τον Μάριτς μακριά από αυτό που όλοι θα ήθελαν, η μπάλα, όσο περνάει ο χρόνος, βγαίνει ολοένα και πιο έξω. Και η ευθύνη πέφτει στους περιφερειακούς και τα μακρινά σουτ. Αξίζει τον κόπο, έστω κι αν πρόκειται για ήττα, να εξάρουμε την απόδοση του Στίβεν Σμιθ στην επίθεση, καθώς δε δίστασε να αναλάβει προσπάθειες, προσφέροντας μάλιστα εμπιστοσύνη και στους συμπαίκτες του που τον έψαξαν. Ισως για πρώτη φορά, φέτος. Δεν ήταν όμως αρκετός.

Επί της ουσίας, δεν αλλάζει τίποτα στη φετινή πορεία του Παναθηναϊκού. Απλά χτύπησε ακόμα ένα καμπανάκι. Πιο ηχηρό από ποτέ.

http://www.leoforos.gr/blog/33361/mpravo-kavala