Τα χρόνια περνούν και οι τίτλοι χάνονται

Γιάννης Σκόκας

Ενας ακόμη τίτλος έκανε φτερά για τον Παναθηναϊκό. Πάει πέταξε! Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε και αυτόν, όπως τόσους άλλους που χάθηκαν την τελευταία 15ετία.  Και κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο: Εφέτος στα πέναλτι από τον Πανιώνιο, πέρυσι με σουτ του Μίτσελ από την… Ισπανία, το 2009 με ντροπιαστικό τρόπο από τον Πανσερραϊκό (και μάλιστα σε διπλούς αγώνες), το 2008 με ακόμη πιο εξευτελιστικό τρόπο από τον ΟΣΦΠ, το 2007 σε τελικό Κυπέλλου από τη Λάρισα που παρέμεινε στη Σούπερ Λίγκα μόλις την
τελευταία αγωνιστική, το 2006 από τον Εργοτέλη που τότε αγωνιζόταν στη Β’ Εθνική, το 2005 από την ΑΕΚ σε δύο ματς που ήταν μαγική εικόνα, το 2003 από το Αιγάλεω που μόλις είχε ανέβει στην Α’ Εθνική, το 2002 από τον Ηρακλή σε μια ρεβάνς (ήττας με 1-0 στο Καυτανζόγλειο) που αντί για 5-1 έληξε 2-1 με γκολ του Γηραιού στο φινάλε, το 2001 από τον ΟΣΦΠ στη Λεωφόρο (αυτό κι αν ήταν ντροπή), το 2000 από τον Αρη στα πέναλτι και την τριετία 1997-1999 σε τρεις διαδοχικούς τελικούς (!) από ΑΕΚ, Πανιώνιο και ΟΣΦΠ…

 Η ομάδα η οποία δεν τα… λυπόταν τα Κύπελλα, καθώς κατά το διάστημα 1982-1995 κατέκτησε εννέα (1982, 1984, 1986, 1988, 1989, 1991, 1993, 1994, 1995) από τα 14(!), έκτοτε έχει πανηγυρίσει όλα κι όλα δύο: ένα το 2004 και ένα το 2010. Μπορείτε να το διανοηθείτε; Μόλις δύο σε 17 ολόκληρα χρόνια. Με συγχωρείτε αλλά αυτά δεν είναι απλά λίγα, είναι ελάχιστα για το μέγεθος και την ιστορία ενός συλλόγου όπως είναι το Τριφύλλι. Αν τώρα κάποιοι, δεν θέλουν (ή δεν τους συμφέρει) να βλέπουν αυτή την κατάντια, προφανώς κάτι τους… τυφλώνει.

Θα μου πείτε τώρα, αυτά είναι ιστορίες για… αγρίους από το παρελθόν και τι ρόλο παίζουν τα παλιά και γιατί θέλω και τα θυμάμαι. Κατά τη γνώμη όμως έχουν τεράστια αξία όλα αυτά, διότι μελετώντας και γνωρίζοντας το παρελθόν, μπορούμε να αντιληφθούμε τη συρρίκνωση που υφίσταται ο Παναθηναϊκός από το 1997 και έπειτα. Η πορεία της ομάδας κατά την τελευταία 17ετία δεν είναι αντάξια του βεληνεκούς της. Και δεν δέχομαι κουβέντα επ’ αυτού. Διότι πολύ απλά στην ούγια γράφει ότι ο μεγαλύτερος ελληνικός αθλητικός σύλλογος σε 17 χρόνια έχει κατακτήσει στο ποδόσφαιρο δύο πρωταθλήματα, δύο κύπελλα και έχει πραγματοποιήσει τρεις εξαιρετικές ευρωπαϊκές πορείες…

Συγχωρείστε με, αλλά αυτός δεν είναι ο Παναθηναϊκός που έχτισαν με ιδρώτα και αίμα οι προηγούμενες γενιές αθλητών και παραγόντων που υπηρέτησαν, μόχθησαν και ύψωσαν ασπίδα γύρω από το Τριφύλλι. Το dna και ο χαρακτήρας της ομάδας δυστυχώς μεταλλάσσεται εδώ και χρόνια σε κάτι που δεν είναι Παναθηναϊκός. Και αν δεν αλλάξει αυτό σύντομα και δραστικά, δυστυχώς θα έρθουν και χειρότερα. Οποιος δεν θέλει να το καταλάβει, δεν κάνει κακό του κεφαλιού του, αλλά κακό στον σύλλογο.

Φυσικά και δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία κριτικής του αγώνα. Τούτη την ώρα δεν με ενδιαφέρει αν και πόσες κλασικές ευκαιρίες χάθηκαν και αν είναι… χασογκόλης ο Τοτσέ, ούτε αν ήταν ή όχι πέναλτι του Ζέκα, ούτε αν έπρεπε να κάνει κάτι διαφορετικό ο Φερέιρα, ούτε αν πρέπει ή όχι να παίζουν ο Βύντρα με τον Σπυρόπουλο και αν έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ο Καρνέζης στο τέρμα και ο Κατσουράνης στόπερ, ούτε αν έπρεπε να εκτελέσει πέναλτι ο Μπιάρσμιρ, ούτε αν χρειάζεται στόπερ, χαφ ή μεσοεπιθετικό η ομάδα, ούτε αν έπρεπε να είχαν δοθεί εισιτήρια στους οπαδούς…

Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι στο τέλος αυτής της ημέρας ο Παναθηναϊκός έχασε ακόμη έναν τίτλο. Ας γίνει αυτή η απώλεια μάθημα και ας συσπειρωθούν όλοι γύρω από την ομάδα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος για ΟΛΟΥΣ και όχι η προάσπιση του ενός ή του άλλου μετόχου, της μιας ή της άλλης γραμμής, του ενός ή του άλλου παίκτη. Εδώ και τώρα απαιτείται συσπείρωση γύρω από την ομάδα και επιτέλους μια υπαρκτή, βιώσιμη και Παναθηναϊκή λύση (από τους μετόχους) στο ιδιοκτησιακό…

http://www.leoforos.gr/blog/35582/ta-hronia-pernoun-kai-oi-titloi-hanodai