To πιο ζεστό χειροκρότημα για τον Νίκο Λυμπερόπουλο

KAI ENA MEΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

Είναι κάποια πρόσωπα και κάποιες αναμνήσεις που δένεσαι τόσο πολύ μαζί τους ,οπότε θα μου επιτρέψετε να γίνω -ίσως- υπερβολικός σε αυτήν την ανάρτηση ,για τον Νίκο Λυμπερόπουλο. Με όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες ,ξέχασα πως σήμερα το βράδυ στις 8 ,η μεγάλη αυτή προσωπικότητα και παράδειγμα αθλητή προς μίμηση ,δίνει την τελευταία του παράσταση. Και μόνο σαν παιχνίδι της μοίρας μπορώ να δω ,ότι την τελευταία του παράσταση στα γήπεδα την δίνει απέναντι στον Παναθηναϊκό μπροστά στον κόσμο που τον λάτρεψε.

Είναι τόσες πολλές οι εικόνες που μου έρχονται με αυτόν τον παίκτη στο μυαλό ,που πραγματικά δεν μπορώ να τις συγκρατήσω. Όμως κάποιες σκηνές είναι χαρακτηριστικές και τον σημάδεψαν με την φανέλα του Συλλόγου στα 7 χρόνια που αγωνίστηκε.

Η φανέλα που πέταξε στον
κόσμο ,μετά το ματς με την Φενέρ στην Τουρκία ,το εκπληκτικό γκολ που έβαλε στον γαύρο και ο πανηγυρισμός του δείχνοντας το όνομα της φανέλας του ,ο πανηγυρισμός πάλι με τον γαύρο την χρονιά του Κυράστα όταν έκανε το 1-2 και πήγε βολίδα στο πέταλο μας. Τον πανηγυρισμό του στο Χαριλάου στα κάγκελα με τον κόσμο ,όταν η ομάδα πήγαινε με φόρα για το πρωτάθλημα. Τόσες εικόνες..

Για τον Λύμπε ,το καλοκαίρι του 2000 είχε γεμίσει η Παιανία με κόσμο στην πρώτη προπόνηση πανηγυρίζοντας την ανανέωση του συμβολαίου του ,ύστερα απο τις πιέσεις των φιλάθλων στην διοίκηση να μείνει στην ομάδα.

Τόσο μεγάλος παίκτης και Παναθηναϊκός που δεν αναλωνόταν σε οπαδικές δηλώσεις για να παίρνει την εύνοια του κόσμου. Κι όμως ο Λύμπε έγινε ένα απο τα κατορθώματα του Τζίγγερ ,όταν το καλοκαίρι του 2003 δεν μπήκε καν στον κόπο να του κάνει μια πρόταση για ανανέωση του συμβολαίου του. Απλώς αδιαφόρησε με την περίπτωση του και τον άφησε να φύγει. Και το αστείο είναι πως ο Λυμπερόπουλος περίμενε να του γίνει μια πρόταση ,την στιγμή που δεν έμπαινε καν στην διαδικασία να κάνει συζητήσεις με τον Ολυμπιακό ,όταν του χτυπούσαν τα τηλέφωνα. Βλέπετε άνηκε κι αυτός στην γενιά των losers που δεν μπορούσαν να υπερνικήσουν διαιτησίες και ζούγκλες ,όμως τρέλαιναν την Ευρώπη με τα κατορθώματα τους και αποτελούσαν τους πρώτους μεταγραφικούς στόχους του Κόκκαλη. Όμως σε αντίθεση με Νικοπολίδηδες και Κωνσταντίνου ,αυτός είχε το ήθος να κλείνει πόρτες ,γιατί πολύ απλά είχε φορέσει το τριφύλλι στο στήθος και το σεβόταν. Όπως σεβόταν τον Σύλλογο κι όταν πήγε στην Άεκ. Κι αυτό το έδειχνε σε κάθε του ευκαιρία ,σε κάθε του συνέντευξη.

Μάλιστα ,εκείνη την περίοδο μόλις είχε ρωτηθεί για την φυγή του απο τον Παναθηναϊκό ,η απάντηση του είχε κάνει αίσθηση "ο Παναθηναϊκός δεν είναι ούτε η ιδιοκτησία του ,ούτε οι παίκτες ,ούτε προπονητές ή άλλοι μέσα στην διοίκηση. Παναθηναϊκός είναι ο κόσμος του και μόνο".

Μετά απο τόσα χρόνια ,ούτε μια φορά δεν προκάλεσε τον κόσμο του Συλλόγου. Αντιθέτως ήταν πάντα σεμνός και σεβόταν την ομάδα. Εξ ου και ο πανηγυρισμός του με σκυφτό το κεφάλι στην Λεωφόρο ,όταν μας έβαλε το γκολ.. Σέβεται τον Σύλλογο με πράξεις ,για αυτό και ο κόσμος τον σέβεται. Έτσι κι αλλιώς δεν τον έχει χειροκροτήσει μόνο 1 φορά ως αντίπαλο μας. Μέχρι και πέρυσι στην αντικατάσταση του χειροκροτήθηκε απο όλο το ΟΑΚΑ.

Ελπίζω σήμερα ο κόσμος να κάνει αυτό που πρέπει και να του προσφέρει το πιο ζεστό και παρατεταμένο χειροκρότημα. Μπορεί με τον Λύμπε να μην κερδίσαμε καμία κούπα ,αλλά κάποια πράγματα είναι πολύ πιο σημαντικά απο 2 ή 3 Κύπελλα..Έτσι κι αλλιώς και ο ίδιος είμαι σίγουρος πως θα θέλει το αυριανό χειροκρότημα απο τον κόσμο που αγάπησε και την ομάδα που είναι!

Για μένα είσαι απο τους μεγαλύτερους παίκτες που είδα ποτέ να φοράνε την φανέλα του Συλλόγου ,απο τους πιο σωστούς αθλητές και τους πιο Παναθηναϊκούς. Σε ευχαριστώ για όλα!

ΥΣ: Το καλοκαίρι του 2003 ,προσπαθώντας να ξεπεράσω το ισχυρότατο σοκ της Ριζούπολης ,είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως την μοναδική φανέλα παίκτη που έχω πάρει στην ζωή μου ,θα την ξαναφόραγα μόνο όταν θα γυρνούσε στην ομάδα μας. Τελικά ,8 χρόνια πέρασαν και δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να φέρει τον Νικόλα πίσω στον Παναθηναϊκό ,αλλά μου δίνεται σήμερα η ευκαιρία να βγάλω απο το συρτάρι την φανέλα του και να την φορέσω στο τελευταίο του παιχνίδι τιμώντας τον για αυτά που μου προσέφερε. Τις συγκινήσεις και τις αναμνήσεις ,που ήταν τόσο δυνατές όσο μια κούπα που δεν πανηγύρισε ποτέ με την ομάδα της καρδιάς του..

ΥΣ2: Το πιο άσχημο είναι πως αυτός ο παίκτης θα μείνει στην ιστορία ως παίκτης της Άεκ και όχι του Παναθηναϊκού. Και μετά απο λίγα χρόνια θα λογίζεται ως παλαίμαχος της. Αυτό είναι το πιο τραγικό..