Ολυμπιακός: Μηχανή παραγωγής του σύγχρονου νεοέλληνα

Η απάντηση του Σωκράτη Κόκκαλη προς τον Γιάννη Αλαφούζο προκάλεσε έκπληξη. Σε συνδυασμό με τα συνεχόμενα εξώδικά του Βαγγέλη Μαρινάκη προς τον ιδιοκτήτη του ΣΚΑΪ, φαίνεται πως η νέα προσπάθεια που γίνεται στο Τριφύλλι, αν μη τι άλλο ενοχλεί το στρατόπεδο του Ολυμπιακού.

Το «ζουμί» όμως της ανακοίνωσης του φερόμενου ως κάποτε μέλους της Στάζι, βρίσκεται στο υστερόγραφο. Αφήνουμε το πρώτο σκέλος περί δίκαιων πρωταθλημάτων και καλύτερων παιχτών – προπονητών. Μπορεί εύκολα να γίνει μία λίστα με τεχνικούς και ποδοσφαιριστές που έχουν κατακτήσει τίτλους στο λιμάνι και θα σηκωθεί η τρίχα σε όσους θυμηθούν τα χρόνια της πρώτης «παράγκας».

Η συνέχεια του υστερόγραφου αναδεικνύει με τον ιδανικότερο τρόπο πως ο Ολυμπιακός
δε θέλει με τίποτα να δει τον Παναθηναϊκό να έχει δικό του γήπεδο. Η νοοτροπία του unfair που επικρατεί στο λιμάνι του Πειραιά δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Οι «ερυθρόλευκοι» υπενθυμίζουν συνεχώς και με κάθε τρόπο πως δεν θέλουν ποτέ να αισθανθούν τους «πράσινους» δυνατούς. Δεν αρέσκονται σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα γιατί τότε ξέρουν πως το παιχνίδι είναι χαμένο. Βολεύονται με τον Παναθηναϊκό σε κατάσταση... Βαρδινογιάννη και κάπου εδώ κολλάνε και οι ευχαριστίες – υπερασπίσεις προς τον Τζίγγερ από τους Πέτρο Κόκκαλη και Σάββα Θεοδωρίδη.

Το ανησυχητικό όμως είναι ο τρόπος που κλείνει η ανακοίνωση. Εδώ και χρόνια ο Ολυμπιακός δημιουργεί τη νέα γενιά των οπαδών του, πολλές φορές ακόμα και με προπαγανδιστικά μέσα (από τις μεταδόσεις ηλεκτρονικών παιχνιδιών, όπως του Χρήστου Σωτηρακόπουλου στο Pro Evolution Soccer, μέχρι εκδόσεις παιδικών βιβλίων για τον ΟΣΦΠ).

Όσο ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού Γιάννης Βαρδινογιάννης κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αδειάζουν οι κερκίδες, στον Πειραιά κάνουν τα πάντα για να προσυλητίζουν κόσμο και για να ντύνουν στα ερυθρόλευκα τα πιτσιρίκια.

Αυτά όμως αφορούν στον αθλητισμό. Υπάρχει και η χειρότερη οπτική που αφορά στην κοινωνία γενικότερα.

Δυστυχώς ο Ολυμπιακός δε δημιουργεί απλώς μία νέα στρατιά. Δημιουργεί τη νέα φουρνιά «νεοελλήνων». Γαλουχεί παιδιά με τη νοοτροπία του μόνιμου νικητή. Εμπνέει από μικρή ηλικία τους νέους Ολυμπιακούς με τη φιλοσοφία που θέλει τη νίκη να βρίσκεται στην κορυφή της σκέψης, να είναι το μόνο που μετράει, χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία αν χρησιμοποιήθηκαν αθέμητα μέσα για να φτάσουν σε αυτή.

Λένε πως το ποδόσφαιρο και γενικότερα ο αθλητισμός της χώρας είναι καθρέφτης της κοινωνίας και αποτελεί έναν μικρόκοσμο της θλιβερής καθημερινότητας. Ωστόσο, ίσως να συμβαίνει και το αντίστροφο... Ίσως το φαινόμενο της καταπάτησης όλων των αξιών να έχει τις βάσεις του στη διαφθορά του ποδοσφαίρου. Ένα παιδί όταν βρίσκεται σε ηλικία που δεν μπορεί να αντιληφθεί τα πολιτικά δρώμενα που το περιβάλλουν, μπορεί σίγουρα να αντιληφθεί τη στρογγυλή θεά. Όταν λοιπόν, στην ευαίσθητη αυτή ηλικία μάθει πως το κακό δεν είναι η κλεψιά αλλά η ήττα, τότε αυτό το δόγμα γίνεται τρόπος ζωής.

Το παιδί που θα φοράει περήφανο τη φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο και θα τραγουδάει σε φιέστες για πρωταθλήματα που «κλάπηκαν» από καλύτερες πολλές φορές ομάδες, κάποια στιγμή θα μεγαλώσει. Το συναίσθημα όμως της έκστασης που δημιουργεί η νίκη θα έχει ριζωθεί μέσα του. Θα θέλει να κερδίζει σε κάθε φάσμα της ζωής του. Θα αντιγράψει για να περάσει στο Πανεπιστήμιο, θα γραφτεί σε κόμμα που θα του εξασφαλίσει ένα εύκολο πτυχίο, θα λαδώσει για μία καλή θέση στο δημόσιο, θα προσπαθήσει να βρει τρόπους για μία εύκολη θητεία στον στρατό, θα γίνει «νεοέλληνας». Θα γίνει ένας άξιος Ολυμπιακός του 21ου αιώνα.

http://www.greenzone.gr/2012/06/olympiakos-mixani-paragogis-neoellhna.html