12 Ιουνίου 2012: Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός και ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς χωρίζουν τους δρόμους τους μετά απο 13 χρόνια μοναδικών επιτευγμάτων και ανεπανάληπτων στιγμών ,λέγοντας "εις το επανιδείν".
13 Ioυλίου 2012: Η Fenerbahce/Ulker ανακοινώνει τον Μάϊκ Μπατίστ για έναν χρόνο και έτσι μπαίνει τέλος στην καριέρα του στον Παναθηναϊκό. Φεύγει ως ο πιο πετυχημένος Αμερικάνος που πέρασε ποτέ απο το ΟΑΚΑ.
25 Ιουλίου 2012: Ο Σαρούνας Γιασκεβίτσιους επιστρέφει μετά απο εννιά χρόνια στην Μπαρτσελόνα. Αποχωρεί απο τον Παναθηναϊκό και μπαίνει στις καρδιές του κόσμου. Στην ίδια γωνία με τους Βράνκοβιτς ,Μποντίρογκα.
Μέσα σε 1,5 μήνα ,φύγανε οι 3 απο τις 4 σημαίες της ομάδας ,με αποτέλεσμα να
γίνεται αντιληπτό σε όλους πλέον πως ο φετινός Παναθηναϊκός δεν θα θυμίζει σε τίποτα αυτόν των τελευταίων ετών. Και κάπου εδώ ξεκινάει η κριτική και οι απόψεις πέφτουν βροχή.
Θα μπορέσει ο Παναθηναϊκός να σταθεί στα πόδια του ,δηλαδή στο υψηλό επίπεδο που είναι τα τελευταία χρόνια;
Θα μπορέσει να ξεπεράσει ο κόσμος και η νέα ομάδα το "φάντασμα" του Ομπράντοβιτς που θα αιωρείται πάνω απο το ΟΑΚΑ;
Θα μπορέσει ο Διαμαντίδης να σηκώσει πλέον όλο το βάρος μόνος του ,χωρίς τους Μπατίστ και Σάρας;
Θα μπορέσουν τα νέα 5άρια να προσφέρουν την ασφάλεια που έδινε η παρουσία του Μάϊκ κάτω απο τα καλάθια;
Θα βρεθεί στο φετινό ρόστερ ο παίκτης που θα έχει τα @@ και την εμπειρία να πάρει μεγάλα ματς μόνος του όπως έκανε ο Σάρας;
Και αυτά είναι μόνο μερικά απο τα ερωτήματα που γεννιούνται με τις αποχωρήσεις των 3 μορφών απο τον Μπασκετικό Παναθηναϊκό. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό..
Ο Παναθηναϊκός -κατ'εμέ- θα πάρει φέτος το πρωτάθλημα. Και πιθανότατα το κύπελλο. Και μπορεί να μας διαψεύσει ευχάριστα και να πάει ψηλά και στην Ευρώπη. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα ρε μάγκες..
Ο Παναθηναϊκός όλα αυτά τα χρόνια είχε μια μοναδική αίγλη. Την οποία έφεραν με τα χρήματα τους οι Γιαννακόπουλοι ,με τις επιτυχίες του ο Ζοτς και με την παρουσία τους στο παρκέ οι τόσοι παικταράδες.
Ο Μπατίστ όμως δεν είναι Ρέμπρατσα. Ο Σάρας δεν είναι Σισκάουσκας. Και οι τέσσερις τους ήταν και είναι top class παίκτες. Αλλά υπάρχει κάτι που θα διαφοροποιεί τους μεν με τους δε. Όπως ο Βράνκοβιτς δεν είναι Ράτζα και ο Μποντίρογκα ,Ντομινίκ.
Όλοι τους μας έχουν χαρίσει απίστευτες στιγμές και έχουν φέρει στην ομάδα Ευρωπαϊκά και πρωταθλήματα. Το θέμα είναι ότι κάποιοι περάσαν τις 4 γραμμές του παρκέ ,έγιναν ένα με τον κόσμο και αυτός τους έβαλε στην καρδιά του.
Θυμάστε το σοκ και την στεναχώρια όταν έγινε γνωστό πως ο Ντέγιαν ,θα αποτελούσε παρελθόν απο την ομάδα και θα συνέχιζε την καριέρα του στην Μπαρτσελόνα; Τόσο μεγάλη ,που ανάγκασε κάποιους να πάνε να στηθούν έξω απο το σπίτι του κάνοντας την απέλπιδα προσπάθεια να μείνει. Δεν θα κέρδιζαν κάτι ...ή μάλλον θα κέρδιζαν. Κι άλλες στιγμές με τον μεγάλο αυτό παίκτη που μέσα σε 4 χρόνια μας προσέφερε τόσες πολλές στιγμές.
Λίγα καλοκαίρια μετά και αφού είχε κλείσει ο κύκλος του με την Ισπανική ομάδα ,ο Ντέγιαν έψαχνε ομάδα και πολλοί ανέμεναν το "δώρο" των Γιαννακόπουλων. Ο Μποντίρογκα να ξαναφορέσει την πράσινη φανέλα και να κλείσει την καριέρα του στον Παναθηναϊκό ,μπροστά στον κόσμο που δοξάστηκε.
Δυστυχώς αυτό δεν έγινε ποτέ και η τελευταία φορά που φόρεσε την πράσινη φανέλα ήταν στο Σεφ (όπως και οι Μπατίστ-Σάρας) ,στον 2ο ημιτελικό του πρωταθλήματος. Και εκεί είναι που θέλω να καταλήξω. Ο Μπατίστ και ο Σάρας είναι οι παίκτες που επιβάλλεται (επιβαλλόταν πλέον... λογικά) να κλείσουν την καριέρα τους στον Παναθηναϊκό. Για τους ίδιους λόγους που έπρεπε και με τον Ντέγιαν. Δεν υπάρχει εξήγηση. Απλά κάποια πράγματα πρέπει να συμβαίνουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Και δεν βάζω μέσα τον Ζοτς ,γιατί -θέλω να- πιστεύω πως σύντομα θα τον ξαναδούμε στον πάγκο της ομάδας ,μαζί με τον Ιτούδη. Γιατί απλά κι αυτό έτσι πρέπει να γίνει...
Η ΚΑΕ έπρεπε να κρατήσει τον Μάϊκ και τον Σάρας ,αλλά αυτό ήταν σχεδόν αδύνατον απο την στιγμή που έφυγε ο Ζοτς. Έπρεπε να κρατήσει και τους 3 με κάθε κόστος ,γιατί εν τέλει αυτοί είναι (μαζί με τον Διαμαντίδη) που ανεβάζουν το πρεστίζ της ομάδας και την κάνουν πρώτο φαβορί για τα πάντα. Αυτό είναι η αίγλη. Αλλά δυστυχώς ,η διοίκηση άργησε...
Στο μπάσκετ πλέον ξεκινάει ένα νέο ταξίδι στο οποίο δε γίνεται να μην είμαστε συνεπιβάτες ,αλλά το παρελθόν είναι τόσο έντονο και δοξασμένο που ίσως και να μην μπορέσουμε ποτέ να το αφήσουμε για λίγο στην άκρη.
