To ένα τέταρτο του τίποτα

Σαρανταπέντε μέρες μετά τη συμμετοχή του στο φάιναλ-φορ της Κωνσταντινούπολης και πριν κλείσει μήνας από το φινάλε των ευρωπαϊκών τελικών, ο κραταιός Παναθηναϊκός βρίσκεται υπό διάλυση.

Δεν έχει προπονητή, δεν έχει παίκτες, δεν έχει τίποτε. Εάν αυτή τη στιγμή σημάνει γενικό προσκλητήριο των δυνάμεών του, θα δει να εμφανίζονται στις επάλξεις μόνο οι οπαδοί του και ο Δημήτρης Διαμαντίδης.

Ακόμα και το διοικητικό τοπίο παραμένει θολό, μολονότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος παρέλαβε το δαχτυλίδι από τον πατέρα και τον θείο του. Δαχτυλίδι έχει, φορολογική ενημερότητα όμως όχι.

Να μην ανοίξουμε συζήτηση και για το ανύπαρκτο λαϊκό της έρεισμα…

Τις πταίει, όμως; Αυτός που
κληρονόμησε καμμένη γη ή εκείνοι που την κληροδότησαν;

Σε όλη τη διάρκεια της περιόδου που μόλις ολοκληρώθηκε, οι Γιαννακόπουλοι και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς γνώριζαν ότι έρχεται τσουνάμι. Από τους 14-15 παίκτες που ανήκαν στο δυναμικό της ομάδας, δεμένοι για το 2012-3 ήσαν μόνο δύο: ο Διαμαντίδης και ο λίγο ως πολύ ανεπιθύμητος Ρομέιν Σάτο.

Τι έκανε η διοίκηση για να προλάβει τις εξελίξεις; Τίποτε απολύτως. Να γιατί ο Ομπράντοβιτς διέδιδε παντού ότι ένιωθε μόνος και εγκαταλελειμμένος από την κατά τ’άλλα αμετροεπή διοίκηση.

Των φρονίμων τα παιδιά μαγειρεύουν πριν πεινάσουν. Και οι μπαμπάδες. Και οι θείοι.

Θα μπορούσαν να πλησιάσουν τους Έλληνες παίκτες της ομάδας και να προτείνουν ανανέωση των συμβολαίων τους –έστω με μειωμένες αποδοχές- όσο ο Παναθηναϊκός βρισκόταν ακόμη καβάλα στο άλογο.

Για τον Καϊμακόγλου, τον Καλάθη, τον Περπέρογλου, τον Βουγιούκα και τον Τσαρτσαρή, το «ναι» θα ήταν πολύ πιο εύκολο τον Δεκέμβριο ή τον Φεβρουάριο.

Απ’όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν έγινε καμία απολύτως κίνηση προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ακόμα και αν δεχθεί κανείς ότι αποτελούσαν βάσιμο σενάριο διαδοχής οι συνομιλίες με Αμερικανούς επιχειρηματίες και Ρώσους παραλήδες, οι Γιαννακόπουλοι διαπραγματεύονταν ένα σεισμόπληκτο μαγαζί με ανύπαρκτα περιουσιακά στοιχεία.

Στην πραγματικότητα, προσπαθούσαν να πουλήσουν τον Διαμαντίδη, τη φανέλα της ομάδας και την τροπαιοθήκη με τα 6 ευρωπαϊκά κύπελλα.

Για το κοινό της ομάδας και για την ιστορία του συλλόγου, οι έξι κούπες σημαίνουν τον ουρανό με τ’άστρα. Στην ελεύθερη αγορά, αξίζουν δυστυχώς πέντε γρόσια.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ούτε γήπεδο ούτε εμπορική δυναμική ούτε γεμάτα ταμεία ούτε έμψυχο υλικό. Ηταν, όπως και ο Ολυμπιακός άλλωστε, μία επιχείρηση χρεωκοπημένη που λειτουργούσε χάρη στη γαλαντομία των προέδρων του.

Ειδάλλως θα είχε βαρέσει κανόνι εδώ και πολλά χρόνια.

Ο Νικ Καλάθης βρήκε στη Ρωσία συμβόλαιο υπερδιπλάσιο από αυτό που λέγεται ότι του πρότεινε ο Παναθηναϊκός, οπότε μετακομίζει στην άγραφη Λοκομοτίβ Κούμπαν. Ο Κώστας Καϊμακόγλου πάει χρυσοπληρωμένος στην Τουρκία για να μην αναγκαστεί να υπογράψει στον Ολυμπιακό. Ο Ιαν Βουγιούκας έχει προταθεί σε πολλές ευρωπαϊκές ομάδες και αποτελεί αντικείμενο πλειστηριασμού. Ο Περπέρογλου και ο Τσαρτσαρής είναι ελεύθεροι να μεταναστεύσουν όπου τους φωτίσουν οι θεοί.

Φοβάμαι ότι είναι θέμα ημερών να εκδηλώσει τάσεις φυγής ο ίδιος ο Διαμαντίδης ή να βγει διακριτικά το όνομά του στην αγορά. Εάν ήταν κάποιος άλλος και όχι το ζωντανό τοτέμ της ομάδας, ένας δεύτερος Σπανούλης ας πούμε, θα είχε ήδη βγει σε δημοπρασία από τη διοίκηση.

Ελλείψει πρωτοκλασάτων ελεύθερων Ελλήνων παικτών που να χωράνε στον καινούριο του προϋπολογισμό, ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να μετατραπεί σε ομάδα φτηνών λεγεωνάριων.

Το μοναδικό ευοίωνο για τους «πράσινους» μαντάτο των τελευταίων ημερών ήταν η επικείμενη πρόσληψη του Αργύρη Πεδουλάκη (εάν τελεσφορήσει) στη θέση του προπονητή.

Βεβαίως, οι αιθεροβάμονες οπαδοί τον κοιτάζουν στα δόντια, να δουν αν μοιάζει με τον Ομπράντοβιτς, τον Μεσίνα, τον Ιβάνοβιτς, τον Πιανιτζάνι, τον Πέσιτς. Λες και υπήρχε περίπτωση να πει «yes» οποιοσδήποτε από αυτούς σε πρόταση 150.000 ευρώ.

Με τόσα λεφτά, δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθεί ούτε ο Δημήτρης Ιτούδης. Aπορώ με τι θάρρος (ή θράσος) έγινε πρόταση ανανέωσης στον Ομπράντοβιτς. Α, ξέχασα, του έδιναν και το 25% των μετοχών της ΚΑΕ. Το ένα τέταρτο του τίποτα…

Ο Πεδουλάκης είναι μαθημένος στα δύσκολα και στα ολίγα. Στο Περιστέρι, έβαζε και λεφτά από την τσέπη του για να κρατάει όρθια την ταλαίπωρη ομάδα. Για τον Αργύρη, ο Παναθηναϊκός είναι μία τεράστια πρόκληση και ταυτόχρονα μία δικαίωση, μετά από δεκαετίες σπουδαίας καριέρας.

Στη σημαντική σχολή που ονομάζεται ελληνικό μπάσκετ, ο Πεδουλάκης είναι εκείνος με το σημαντικότερο σε όγκο και ποιότητα έργο από τους εν ενεργεία προπονητές, με την προφανή εξαίρεση του Παναγιώτη Γιαννάκη.

Κι έχει και το πιο γερό στομάχι απ’όλους.

Διαβάζω ότι ορισμένοι αντιπροτείνουν τον …Ζντοβτς (ή και τον Γιασικεβίτσιους) και δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω.

Στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του, εισηγούνται να δώσει ο Παναθηναϊκός τα κλειδιά σε έναν ξένο προπονητή με υποτυπώδη πείρα από πάγκο και χλιαρό βιογραφικό! Ελληνας να μην είναι κι ας είναι ό,τι νά'ναι...

Nίκος Παπαδογιάννης

http://www.gazzetta.gr/mpasket/article/304960-ena-tetarto-toy-tipota