Η ξεφτίλα του 2005 ,η ξεφτίλα του 2012 και η διαφορετική μου στάση

Χωρίς να έχουν περάσει 24 ώρες απο την χθεσινή ήττα στην Κομοτηνή ,το μυαλό έκανε διάφορες σκέψεις για διάφορα πρόσωπα της ομάδας ,αλλά κυρίως έβαλα κάτω τις αντιδράσεις του εαυτού μου σε σύγκριση με άλλες παρεμφερείς ξεφτίλες. Τι ένιωθα ,πως αντιδρούσα ,σε ποιους έριχνα ευθύνες και ποια θεωρούσα πως ήταν η λύση του προβλήματος. Θεωρώ λοιπόν πως με όλα αυτά που έχουν δει τα ματάκια μου απο το 1996 ,έχω βελτιωθεί ως...κριτής προβληματικών καταστάσεων.


Παλιά ,με την πρώτη γκέλα τα έριχνα όλα στο τσουβάλι και έβαλα κατά δικαίων και αδίκων. Λίγο οι στημένες διαιτησίες ,λίγο οι προπονητές ,λίγο οι παίκτες ,λίγο η ιδιοκτησία ,δημιουργούσαν ένα εκρηκτικό μείγμα που δεν σε βοηθούσε που πρέπει να επικεντρώσεις την κριτική σου. Με τα χρόνια να περνάνε και τις επιτυχίες να είναι λίγες και με τις πορείες στην Ευρώπη να εξαφανίζονται και αυτές ,η λύση στο πρόβλημα στα δικά μου τα μάτια ήταν η αποχώρηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που το σκέφτηκα σοβαρά πως πρέπει να υπάρξει "πόλεμος" σε αυτήν την απαθή ιδιοκτησία ,ήταν άνοιξη του 2001 σε ένα ματς με τον Ηρακλή στην Λεωφόρο ,όπου 4 μέρες πριν είχαμε ηττηθεί απο τον γαύρο στην Λεωφόρο με 1-4. Και εκείνο το αποτέλεσμα απλά ήταν η αφορμή. Γιατί έπρεπε να περάσουν χρόνια και να έρθουν άλλες δύο τεσσάρες ,για να γίνει αυτή η σκέψη πραγματικότητα και ο κόσμος να βρει την εσωτερική λύση του προβλήματος. Γιατί η εξωτερική λύση (το σάπιο κατεστημένο του γαύρου στο ελληνικό ποδόσφαιρο) απαιτούσε ομόνοια στα εσωτερικά μας ,κάτι που δεν υπήρχε και δεν υπάρχει (σε λιγότερο βαθμό απο τότε βέβαια). Οι Βαρδινογιάννηδες -ελπίζω όχι φαινομενικά- φύγανε και όμως χθες βιώσαμε άλλη μια ξεφτίλα..

Συνήθισα στις ξεφτίλες..

Ακούγεται άσχημο αλλά έτσι είναι.. εδώ και κάμποσα χρόνια έχω συνηθίσει στα αγωνιστικά χαστούκια και τις "χοντρές" ήττες-αποκλεισμούς. Και όλο αυτό ξεκίνησε απο την αγωνιστική περίοδο 2005-2006 και το πενταετές πλάνο του Αλμπέρτο Μαλεζάνι. Ήταν τόσες πολλές οι πίκρες εκείνη την σαιζόν και σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα που δεν προλάβαινα να στεναχωρηθώ. 0-2 απο τον γαύρο ,ισοπαλίες και ήττες με κάθε πιθανό και απίθανο μικρό αντίπαλο ,πεντάρες στην Ευρώπη ,αποκλεισμός απο τον πρώτο γύρο του κυπέλλου απο τον Εργοτέλη (τότε έπαιζε Β Εθνική) και εκτός όλων των στόχων απο Νοέμβρη/Δεκέμβρη. Το πρωτάθλημα και τότε το είχαμε χάσει απο Σεπτέμβρη. Θυμάμαι λοιπόν ,πως στην δεύτερη αγωνιστική παίζαμε στην Λιβαδειά και εγώ βρισκόμουν στο εξωτερικό. Ξέρετε ..παρά την ήττα απο τον γαύρο στην πρεμιέρα ,πίστευα στο πρωτάθλημα και πω; μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση. Παίρνω τηλέφωνο ,μαθαίνω το σκορ ...0-0 και απογοήτευση. Όχι νεύρα. Απογοήτευση και σκέψεις ...πριν 4 μήνες είχαμε χάσει μέσα απο τα χέρια μας ένα σίγουρο πρωτάθλημα ,φέτος χάναμε απο την δεύτερη αγωνιστική ακόμη ένα. Και το χειρότερο; Δεν μου έβγαινε να πιστέψω στα 5ετή πλάνα του Μαλεζάνι. Απλά ήμουν απογοητευμένος και εκεί ξεκίνησε η απογοήτευση σταδιακά να γίνεται αδιαφορία σε κάθε ένα τραγικό αποτέλεσμα. Για αυτό και η μόνη φορά που έκλαψα απο τότε για ήττα ,ήταν το 2011 με τον άδικο αποκλεισμό απο την Άεκ για το Κύπελλο. 

Έτσι ένιωσα και χθες.. όχι απογοήτευση ,αλλά μια αδιαφορία γιατί πλέον έχω συνηθίσει. Δεν μου κάνει αίσθηση ρε παιδί μου. Μπορεί να τσαντιστώ σε ορισμένες περιπτώσεις ,αλλά αυτό που θα μου μείνει είναι η αδιαφορία και η παθητικοποίηση. Δεν μου βγαίνει πλέον να στεναχωρηθώ ,πως να το κάνουμε; Και αυτό ήταν για μένα το χειρότερο που είχε καταφέρει ο Τζίγγερ και τα μέσα προπαγάνδας του. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου ,οι δηλώσεις του Γκόντζου στον novasport fm που εξηγούσε ,τον πονοκέφαλο του Μαλεζαάνι για το που θα χωρέσει τόσους καλούς παίκτες στο κέντρο όπως οι Χαραμπίδης ,Βόουτερ ,Λεοντίου ,Τζιώλης ,Φλάβιο ,Μπίσκαν ,Έκι κτλ.. Ήταν η εποχή που το δούλεμα έπεφτε σύννεφο...

Η ξεφτίλα απο την ξεφτίλα διαφέρουν στην ύπαρξη οράματος...

Τότε όπως είπα ,ένιωθα πιο αναίσθητος και απογοητευμένος ,γιατί δεν έβλεπα ένα πλάνο ,ένα όραμα ,κάτι.. Τα 5ετή πλάνα πηγαίναν περίπατο όταν μάζευα πεντάρες ,δεν μπορούσα να αποκλείσω τον Εργοτέλη και το όλο εγχείρημα στηριζόταν στα ψέμματα και στην αποποίηση των ευθυνών. Τώρα στο μυαλό το δικό μου υπάρχει διαφορά. Και κατανόηση των αντικειμενικών δυσκολιών που υπάρχουν για να αλλάξει ολοκληρωτικά σελίδα μια ομάδα. Πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχουν και φράγκα. Παρόλα αυτά νιώθω πως υπάρχει ένα πλάνο και ένα όραμα. Απο την αρχή έχω πει πως αν κυριαρχήσει η λογική με νέα πρόσωπα ,τότε θα επιτευχθεί κάτι καλό. Πιστεύω στο εγχείρημα της λαϊκής βάσης ,αν και στον Παναθηναϊκό δεν θεωρώ πως θα έχει επιτυχή εφαρμογή στο άμεσο μέλλον. Αλλά πως το λένε ...διαίσθηση; Ε απο αυτήν έχω λοιπόν και πιστεύω πως κάτι καλό θα βγει. Εκτός αν επικρατήσει η παράλογη λογική και διώξουμε τον προπονητή για να επέλθει ηλεκτροσόκ στην ομάδα (αγαπημένη ατάκα των προπονητολάγνων) και αφορήσουμε τους παίκτες. Μπορεί να φέρει αποτελέσματα ,αλλά θα ναι βραχυπρόθεσμα. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω απο πρόσφατα παραδείγματα του παρελθόντος που έχουν λάβει χώρα στην ομάδα μας.

Η φετινή προσπάθεια δεν έχει στηριχθεί στα ψέμματα ή αν θέλετε τόσο στα ψέμματα. Έχουμε τον Αλαφούζο που ηγείται μιας προσπάθειας συμμετοχικής και δεν βάζει φράγκα για να πάρει το πλειοψηφικό πακέτο της ΠΑΕ. Θέλει να διοικήσει με όσο το δυνατόν λιγότερα; Δεν θα διαφωνήσω ,αλλά ξέρουμε τι έχουμε.

Έχουμε ένα ρόστερ ,πιθανότατα το χειρότερο στην πρόσφατη ιστορία μας. Άντε να συγκρίνεται με αυτό του 2005. Κανένας παίκτης δεν έχει πει "θα κάνω ,θα ράνω" γιατί πολύ απλά και οι ίδιοι γνωρίζουν ποιες είναι οι δυνατότητες τους.

Έχουμε έναν προπονητή ,που όσες φορές έχει μιλήσει για πρωτάθλημα το κάνει κυρίως για να γλυκάνει την κατάσταση ,αλλά όλες του οι δηλώσεις δεν αφήνουν περιθώρια πολλά για μεγάλα όνειρα.

Αυτή είναι η κατάσταση στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό και είναι μίζερη και πιθανότατα φέτος θα ζήσουμε κι άλλες ξεφτίλες. Το θέμα για μένα είναι κατά ποσό έτοιμος είμαι να τις υποστώ ,για να ρισκάρω για ένα καλύτερο μέλλον. Που ξέρεις... μπορεί ο Αλαφούζος να φέρει την υγεία στο ελληνικό ποδόσφαιρο ,το ελληνικό πρωτάθλημα να αναβαθμιστεί ,ο Παναθηναϊκός να φτιάξει έναν κορμό απο καλούς παίκτες που θα πλαισιωθούν απο καλύτερους ,το γήπεδο να προχωρήσει με σταθερά βήματα ,οι ακαδημίες να φέρουν αποτελέσματα ,ο Φερέϊρα να βάζει στην ενδεκάδα το νέο αίμα ,να μπουν ως μικρομέτοχοι 2-3 γνωστοί επιχειρηματίες ,ο κόσμος να ζεσταθεί αρκετά και η λαϊκή βάση να αρχίζει να πετυχαίνει. Που ξέρεις... Στην λογική μου όλα αυτά μπορούν να βαδίζουν προς αυτήν την κατεύθυνση μέχρι τον άλλο Σεπτέμβρη.

Για να μην παρεξηγηθώ ,δεν ωραιοποιώ καταστάσεις ,απλά διατυπώνω την προσωπική μου άποψη. Έχω φάει τόσες πίκρες και ξεφτίλες απο την ομάδα που η μόνη διαφορά που μπορώ να βρω σε μια τραγική ήττα ή έναν γελοίο αποκλεισμό είναι αν βλέπω κάπου ή νιώθω πως υπάρχει ένα όραμα. Ή για να σας το πω και αλλιώς ,"μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω ,μα πίσω δεν γυρίζω".

ΥΣ: Ριζούπολη 2003: Το ματς τελειώνει και η ψυχολογία του κόσμου είναι υπό του μηδενός. Χειρότερα απο κάθε άλλη φορά. Τότε ο Ντόκεν σηκώνεται μέσα στο ξενερωμένο πλήθος στο πέταλο και φωνάζει "Παναθηναϊκοί είμαστε ρε ,δεν ξενερώνουμε". 

Θα ξενερώσεις μετά απο μια ήττα; Και 10 να φας ,θα σταματήσει η καψούρα σου για το τριφύλλι; Αν ναι ,τότε μάλλον πρέπει να αναθεωρήσει κάποια πράγματα φίλε μου...