Συγνώμη μάγκες αλλά πονάω...

Ξέρω ότι είναι άκαιρη αυτή η φωτογραφία ,αλλά πάλι νιώθω αυτό το περίεργο συναίσθημα που αναπολώ στιγμές και όχι περιόδους. Στιγμές..

Τότε ,στο τελευταίο εντός ματς πρωταθλήματος που παίρναμε με νίκη και μαθηματικά το πρωτάθλημα με τον Ηρακλή. Τέλος του ματς και ο κόσμος μπουκάρει στον αγωνιστικό χώρο με σημαίες ,κασκόλ και χαμόγελα για να πανηγυρίσει... ξέρετε πόσο έλειπε απο αυτόν τον πιστό ,ανθεκτικό και περήφανο λαό μια τέτοια χαρά; Φαντάζομαι πως ναι.

Και γω να χαζεύω αυτό το υπέροχο θέαμα με τα πανηγύρια του κόσμου στο πέταλο καθιστός ...μου άρεσε πολύ αυτή η εικόνα και προτιμούσα να την αποτυπώσω για τα καλά στην μνήμη μου ,παρά να συμμετάσχω σε αυτήν. Ένιωθα πως ο μεγάλος Παναθηναϊκός ξεκινάει... του Σισέ ,του Ζιλμπέρτο Σίλβα ,του Λέτο ,του Κατσουράνη ,του Καραγκούνη ,του Νίνη και του Σαλπιγγίδη..

Τι μαλάκας που ήμουν ...που να φανταζόμουν αυτοί που θα είχαν στα χέρια τους τις τύχες της καψούρας μου είτε θα μισούν αυτήν την επιτυχία ,είτε δεν θα έχουν γερά στομάχια ,είτε θα κοιτάνε την ομάδα σαν δείκτες απόδοσης και ευκαιριών ,είτε θα νοιαζόντουσαν περισσότερο για την προσωπική τους προβολή. Και η διαφορά μου με αυτούς είναι πως εγώ είμαι ακόμη στο γήπεδο με την ίδια ιδιότητα του Παναθηναϊκού και πονάω για αυτό που βλέπω. Την ίδια ώρα που αυτοί απλά έχουν εξαφανιστεί... αυτή είναι η διαφορά μου με αυτούς ,για αυτό και θα έχω το δικαίωμα πάντα να τους κρίνω.

Τότε παίρναμε το πρωτάθλημα ,τώρα είμαστε ουραγοί..

Τότε το σάπιο σύστημα του Κόκκαλη παρέπαιε ,τώρα αυτό του Μαρινάκη συνεχώς διογκώνεται..

Δεν πειράζει ...η παραπάνω εικόνα αποτελεί αφορμή για να την ξαναζήσω. 

Κάποτε...