" - Εχεις αναρωτηθεί γιατί κάθε φορά που ένας αθλητής αποφασίζει να φύγει από τον Παναθηναϊκό και να πάει στον Ολυμπιακό και το αντίστροφο, πρέπει οι μισοί να τον βρίζουν; Υπάρχει περίπτωση αυτό κάποτε να αλλάξει;
"Αυτό σίγουρα δεν θα αλλάξει ποτέ, γιατί υπάρχει αρκετή κόντρα μεταξύ των δύο ομάδων. Είναι αναμενόμενο να υπάρξουν κάποιες αντιδράσεις. Πιστεύω, όμως, ότι ο υγιώς σκεπτόμενος κόσμος καταλαβαίνει ότι ο καθένας θα μπορούσε να χρειαστεί μια αλλαγή ως προς το εργασιακό περιβάλλον του. Ετσι ένιωσα και εγώ και πήρα αυτή την απόφαση".
- Ρε παιδί μου, για να το πούμε απλά. Κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια;
"Είναι δεδομένο ότι αισθάνομαι καλά και ότι κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια. Επαγγελματίας είμαι και χρειαζόμουν μια αλλαγή. Από την άλλη, καταλαβαίνω και τους φιλάθλους, γιατί στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη ο ρομαντισμός και το συναίσθημα. Το πιο δύσκολο για μένα ήταν να πάρω την απόφαση. Εκείνες τις μέρες, πραγματικά δυσκολευόμουν να κοιμηθώ"."
Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω καμιά διάθεση να αναλύσω τη μετεγγραφή του Στράτου Περπέρογλου στον ολυμπιακό. Οι λόγοι για τους οποίους αυτή έγινε ανήκουν στον ίδιο και το αν ορθώς έπραξε ή όχι υπόκειται στην υποκειμενικότητα του καθενός, ανεξάρτητα από πόσους τίτλους κατέκτησε με τη μια ομάδα ή πόσους θα κατακτήσει με την άλλη.
Εκεί όμως που θέλω να σταθώ είναι στο
κομμάτι της συνέντευξης που επεσήμανα. Τα τελευταία χρόνια όσοι παρακολουθούμε αθλήματα στα γήπεδα, στις τηλεοράσεις κλπ. και υποστηρίζουμε έναν αθλητικό σύλλογο χαρακτηριζόμαστε από αθλητές και Τύπο ως ρομαντικοί (σε μια προσπάθεια να ωραιοποιήσουν την έννοια αλλά εννοώντας φυσικά ότι είμαστε κολλημένα μυαλά), στον αντίποδα όμως ένας αθλητής (ειδικότερα μετά από μια "τολμηρή" του επιλογή) τείνει να χαρακτηρίζεται ως επαγγελματίας. Θεωρώ τη συγκεκριμένη προσέγγιση πολύ λανθασμένη. Ένας οπαδός μπορεί να είναι υγιώς σκεπτόμενος-χρησιμοποιώντας την έκφραση του Στράτου- αλλά ταυτόχρονα να είναι και ρομαντικός. Και ρομαντισμός δεν είναι μόνο το να με τσούζει να βλέπω έναν πρώην παίκτη της Ομάδας μου σε αντίπαλο στρατόπεδο, αλλά και το να αγαπάω αυτή την Ομάδα σεβόμενος την παράδοση και τις επιτυχίες της όλα αυτά τα χρόνια, ενώ εγώ προσωπικά αποκομίζω μόνο ψυχικά οφέλη.
Είναι μέγα λάθος να προσπαθούν να χωρέσουν ορισμένοι στο σάκο του στυγνού επαγγελματισμού τον αθλητισμό, γιατί αυτός αποτελεί μα πτυχή της ζωής πολλά εξαρτώμενη από το πλήθος που παρακολουθεί, και που είναι προορισμένη να προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις. Είτε επιλέγει κανείς να το αγνοήσει είτε όχι, το να είσαι μέλος μιας αθλητικής ομάδας είναι κάτι παραπάνω από το να είσαι εργαζόμενος μιας Α.Ε.. Η στολή που φοράς είναι κάτι παραπάνω από μια φόρμα εργασίας, ο προπονητής σου είναι κάτι παραπάνω από προϊστάμενός σου, οι συμπαίκτες σου είναι κάτι παραπάνω από συνεργάτες σου, το "οικογενειακό κλίμα στα αποδυτήρια" είναι κάτι παραπάνω από το "καλό εργασιακό κλίμα στο γραφείο". Μα πάνω από όλα, οι οπαδοί της ομάδας σου είναι κάτι παραπάνω από πελάτες σου. Όποιος αθλητής (ακόμα και σε ατομικά αθλήματα) δεν το καταλαβαίνει αυτό, τότε όσα κίνητρα και να ψάξει στην καριέρα του δύσκολα θα φτάσει εκεί που θέλει.
Καλώς ή κακώς, εκείνοι που έμειναν στο πάνθεον της αθλητικής ιστορίας ήταν αυτοί που δέθηκαν με μια ομάδα και τον κόσμο της, και μέσω αυτής ανέδειξαν το ταλέντο τους. Και αυτό δεν αφορά απαραίτητα (μόνο) τον Στράτο, απλά είναι ο πιο πρόσφατος από χιλιάδες που αυτοχαρακτηρίζονται "επαγγελματίες". Συνήθως οι περισσότεροι από αυτούς μιλούν κολακευτικά για την ομάδα που αγωνίζονται, την ιστορία και τον κόσμο της, μα όταν έρθει η ώρα να αποχωρήσουν σπεύδουν να θυμίσουν προς κάθε μεριά πως είναι άλλο πράγμα το συναίσθημα και άλλο (χωρίς παρεξήγηση) τα χρήματα στο λογαριασμό της τράπεζας. Ίσως τελικά γι αυτό να έχουμε πέσει τόσο κάτω σαν αθλητισμός, σαν κοινωνία, σαν κρατικός μηχανισμός. Ίσως ο ρομαντισμός που πολλοί μιλούν γι αυτόν ειρωνικά, να είναι αυτό που λείπει σήμερα κι όχι τα λεφτά.
Υ.Γ.1) Αυτός είναι και ο λόγος που θα χειροκροτώ τον Σαλπιγγίδη όποτε αγωνίζεται εναντίον του Παναθηναϊκού. Ξέραμε όλοι από την αρχή ποια ομάδα υποστηρίζει, δεν προκάλεσε ποτέ του τον ΠΑΟΚ με "πράσινες" δηλώσεις, και ταυτόχρονα έδινε πάντα το 100% των δυνατοτήτων του μέσα στο γήπεδο. Απορώ πραγματικά πώς αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να υπάρξει ταυτόχρονα και επαγγελματίας και ρομαντικός..
Υ.Γ.2) Πάντως, αρκετά πιο διαλλακτικός αυτή τη φορά ο Στράτος στις δηλώσεις του για την παλιά του ομάδα. Ίσως το ραντεβού των 2 να ήλθε τελικά νωρίτερα από ότι υπολόγιζε..
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Στράτου Περπέρογλου στο SPORT24.gr
ΣΙΓΑ ΤΟΝ ΠΑΙΚΤΑΡΑ ΡΕ!!!ΜΩΡΕ ΤΙ ΛΕΣ..ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ αδερφέ με το κείμενο κ μάλιστα στον απόλυτο βαθμό! Απλά να επισημάνω κ πάλι ότι ο συγκεκριμένος παίκτης απλά ΠΡΟΔΩΣΕ με το χειρότερο τρόπο την ομάδα που τον ανέδειξε πρώτα κ κυρίως του συμπεριφέρθηκε ανθρώπινα στις δύσκολες στιγμές, δεύτερο. Αλήθεια Στράτο, πέρσι όταν ξανάπαιξες μπάσκετ μετά τη περιπέτειά σου, πως ένιωσες που ένα ΟΑΚΑ σε χειροκρότησε όρθιο; Πραγματικά θέλω να τη διαβάσει αυτή την ερώτηση ο Περπέρογλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτράτο είσαι ΜΑΛΑΚΑΣ και ΠΡΟΔΟΤΗΣ . Αυτά τα ολίγα ..
ΑπάντησηΔιαγραφήαφού τα είπαμε. εμείς οι φίλαθλοι είμαστε πολλές φορές πιο επαγγελματίες από αυτούς. Γενικότερα και σοβαρότερα μιλώντας, το θέμα των αξιών και η κρίση τους σε αθλητικό, πολιτικό, κοινωνικό επίπεδο είναι κάτι που πολλοί το βλέπουν αλλά λίγοι το αντιλαμβάνονται και ως εκ τούτου κινούνται.
ΑπάντησηΔιαγραφή