Υπάρχουν ακόμη ρομαντικοί...;

Σε μια κίνηση πολύ πιο σημαντική απο την ίδια την πρόκριση της Ρεάλ μέσα στο Μάντσεστερ προέβη  ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Η στιγμή που έστελνε τους Μαδριλένους στους 8 του Champions League με το γκολ του και ο τρόπος που -δεν- πανηγύρισε ,ακούμπησε σίγουρα την καρδιά κάθε οπαδού και έδειξε τι σημαίνει σεβασμός και συναίσθημα. Μα πάνω από όλα έδειξε ότι ο στυγνός επαγγελματισμός που διαφημίζεται τόσο πολύ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ,μπορεί να μην περιορίζεται στην "καφρίλα" και την ξεφτίλα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.


Και μοιραία οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Με ποδοσφαιριστές που φύγανε απο τον Σύλλογο μας και δείξανε με διάφορους τρόπους πως ένας ...επαγγελματίας ποδοσφαιριστής μπορεί να γίνει μικρός στα μάτια του κόσμου και να μην σέβεται το ίδιο του το παρελθόν ,τον κόσμο που κάποτε τον αποθέωνε και τις στιγμές που κέρδισε.

Παραδείγματα; Δυστυχώς πολλά...

Καλοκαίρι 2004 όταν ο Αντώνης Νικοπολίδης αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στην ομάδα που τον έκλεβε και μέσα σε ένα μήνα έγινε μέλος και έκανε γραφικές δηλώσεις του στυλ "πήγαινα στην Παιανία με το ΦΩΣ μαζί μου".

Ιανουάριος 2005 όταν ο Μιχάλης Κωνσταντίνου φορώντας τα κόκκινα πλέον ,σημείωνε το τρίτο τέρμα του γαύρου και πανηγύριζε πιο έντονα κι από τον πιο φανατικό οπαδό τους.

Σεπτέμβριος 2012 και ο Δημήτρης Παπαδόπουλος σκοράρει προς το τέλος του ματς για τον Πανθρακικό και πάει μπροστά από τους οπαδούς μας και παραλίγο να μείνει στα χέρια των συμπαικτών του από την ...καύλα που έβγαζε που σκόραρε εναντίον μας.

Αυτά είναι 3 χαρακτηριστικά παραδείγματα που θυμάμαι και προκάλεσαν και τον πιο άνιωθο οπαδό μας. Γιατί; Γιατί εκεί μπαίνει στην μέση ο παράγοντας αξιοπρέπεια και ο σεβασμός. Ο σεβασμός προς τον Σύλλογο και τον κόσμο του. Στοιχείο που δεν επέδειξε κανένας απο τους τρεις προαναφερθέντες. Ο λόγος; Εύκολες δικαιολογίες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Στον αντίποδα όμως χαίρομαι που έχω ζήσει κι εγώ στιγμές σαν την σημερινή στο Old Trafford ,όταν ο Νίκος Λυμπερόπουλος σκόραρε εναντίον μας με τα χρώματα της Άεκ στο πρώτο ματς στην Λεωφόρο το 2004 και ούτε που σήκωσε το κεφάλι του να χαμογελάσει. Γιατί; Γιατί σεβάστηκε κάποιες αξίες και κάποια ήθη που πλέον εκλείπουν στον χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Γιατί σε δηλώσεις του και παρά τον τρόπο που εκδιώχθηκε απο την ομάδα τα είχε ξεχωρίσει μέσα του ,"Παναθηναϊκός είναι ο κόσμος του και όχι η εκάστοτε διοίκηση". Για αυτό και ο κόσμος έδειχνε πάντοτε προς το πρόσωπο του ,σεβασμό και εκτίμηση. Γιατί και ο πιο φανατικός οπαδός έχει περισσότερο ρομαντισμό μέσα του απο τον κάθε καρεκλοκένταυρο που κοιτάει τον κάθε Σύλλογο ως αριθμούς και δίοδο διαφήμισης και καταξίωσης.

Η σημερινή κίνηση του Ronaldo είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να θυμηθούμε μέσα μας γιατί αγαπήσαμε τον Σύλλογο ,γιατί πρέπει να επιλέγουμε ποιους θα αποθεώνουμε και θα χειροκροτάμε και να ξεχειλίσουμε πλέον περισσότερο ρομαντισμό.

Γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι για να παίζετε σε τηλεοράσεις και σε άδεια γήπεδα. Δεν είναι μια βιομηχανία που πρέπει να βγάζει και να αναλώνει stars μέσα σε 2-3 χρόνια.

Ποδόσφαιρο είναι η μπάλα ,τα συνθήματα ,τα καπνογόνα ,τα πλακάτ ,οι σημαίες ,οι Κυριακές μας.

Δεν ξέρω αν με νιώθετε ,αλλά σίγουρα ξέρω ότι κάποιοι θα νιώσατε στο σημερινό ματς όπως εγώ.

ΥΣ: Τα παραπάνω εξηγούν και γιατί ποτέ μου δεν αποδέχθηκα τον Δημήτρη Παπανικολάου στον Παναθηναϊκό και γιατί ποτέ μου δεν συγχώρεσα την μεταγραφή του Άκη Χατζηαντωνίου (κάποτε μέλος στους Mad Boys) στον γαύρο. Γιατί είμαι οπαδός και έχω αρχές και σεβασμό προς το σύμβολο που αγαπάω.