Στο παρελθόν έχω γράψει ότι η μόνη ελπίδα που θεωρώ πως ΜΠΟΡΕΙ να φέρει άμεση λύση στην ομάδα είναι μια μεγάλη ξεφτίλα. Αλλά όσο πλησιάζουν οι μέρες για το ντέρμπι με τους κλέφτες και με την ομάδα ανίκανη και εύκολο θύμα παράλληλα, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως με τρομάζει ένα τέτοιο σενάριο. Σήμερα με την νέα γκέλα δεν γίναμε σοφότεροι. Ούτε θα αλλάξει κάτι αύριο. Γιατί; Γιατί όλοι έχουμε πέσει θύματα της συνήθειας. Αυτής της συνήθειας που είναι ποτισμένη μέσα στην μιζέρια και όταν ξεκολλάμε απο τον πάτο και ακουμπάμε την μετριότητα είμαστε χαρούμενοι.
Σήμερα μείναμε κατά 99% εκτός Ευρώπης. Δεν συμβαίνει πρώτη φορά και έχει συμβεί και με την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Η ομάδα είναι σε ελεύθερη πτώση και δεν ξέρουμε που θα σταματήσει αυτή η κατηφόρα. Αλλά ούτε αυτό είναι που με φοβίζει. Το χειρότερο βρίσκεται στον ίδιο κόσμο της ομάδας. Απάθεια! Δεν νιώθουμε πλέον. Είμαστε συμβιβασμένοι και λοβοτομημένοι. Παρατηρούμε, αλλά έχουμε αναλωθεί κι εμείς τα τελευταία χρόνια. Αυτή είναι η αλήθεια. Το 2008 βγήκαμε στους δρόμους πολλοί με μόνο σκοπό να δούμε έναν Παναθηναϊκό μεγάλο. Και μόλις 5 χρόνια μετά έχουμε μείνει μόνοι μας, χωρίς καν να ξέρουμε πως πρέπει να δράσουμε. Απλά βλέπουμε την κατηφόρα μας και συμμετέχουμε σε αυτήν...
Για αυτό σας ρωτάω. Τι πρέπει να γίνει; Έχετε πραγματικά απάντηση;
Είναι τόσα πολλά αυτά που με τρώνε σχετικά με τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Ελπίζω σύντομα να αρχίζω να τα "ξερνάω" όσα έχω μέσα μου και να βγω απο αυτό το γαμημένο καλούπι της συνήθειας. Μας κάνανε γραφικούς ρε μάγκες με κάτι που αγαπάμε. Δεν είναι ειρωνικό;