Σήμερα το μενού έχει μπάσκετ, επομένως όλη η Παναθηναϊκή κοινότητα ζούμε κι αναπνέουμε γι αυτό το ματς, όπου τα λάθη δεν επιτρέπονται. Σίγουρα το άγχος απόψε βαραίνει περισσότερο εμάς, καθώς με νίκη κάνουμε το 2-0, γινόμαστε εμείς το πρώτο φαβορί για τον τίτλο κι ετοιμαζόμαστε για το sweep στο Φάληρο την ερχόμενη Τετάρτη. Ένα ένα όμως, ας μπουν ομάδα και κόσμος στο Κλειστό σήμερα με σκοπό να τα δώσουν όλα και με την ευχή το τέλος του ματς να βρει εμάς νικητές, κι όλα τα άλλα από αύριο.
Παρ' όλα αυτά θέλω για λίγο ξεφύγω από τη μπασκετική επικαιρότητα, και να θίξω ένα θέμα το οποίο παρατηρώ με μεγάλο ενδιαφέρον εδώ και καιρό, πριν ακόμα γίνει γνωστή η εξέλιξή του για τον Σύλλογο, κι αναφέρομαι στην επιστροφή ή όχι του Γιώργου Καραγκούνη. Σκόπιμα το κάνω τώρα, πριν ο Κάρα αποφασίσει τι μέλει γενέσθαι με το ποδοσφαιρικό του μέλλον, γιατί έτσι πιστεύω ότι θα αποφευχθούν τυχόν μεροληψίες και στον τρόπο που θα γράψω εγώ το κείμενο, και στο πώς ο καθένας θα το διαβάσει. Ξεκαθαρίζω πάντως ότι τον γουστάρω και σαν παίκτη και σαν προσωπικότητα, καταλαβαίνω όμως όποιον έχει διαφορετική γνώμη γιατί μπορεί να μην ταιριάζει στα δικά του κριτήρια.
Θεωρώ λοιπόν ότι στον τωρινό ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό δεν υπάρχει καλύτερος υποψήφιος για το ρόλο του ηγέτη της Ομάδας μέσα κι έξω από το γήπεδο. Προσοχή, δε μιλάω ούτε για κάποιον που θα φορά απλά το περιβραχιόνιο, ούτε για κάποιον που θα αγαπά η εξέδρα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Στην πρώτη περίπτωση θα μπορούσε να ενταχθεί κάλλιστα ο Ορέστης Καρνέζης, για τη δεύτερη είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Cisse. Ηγέτης όμως, ένας άνθρωπος δηλαδή που ξέρει να σου πει τι σημαίνει Παναθηναϊκός ακόμα κι όταν είναι μεθυσμένος, που τον βλέπεις και εμπνέεσαι από αυτόν αγωνιζόμενος δίπλα του, είναι μόνο ο Καραγκούνης. Θα χαρώ πολύ πάντως να ακούσω αντιπροτάσεις.
Έχει μεγαλώσει. Δεν έχει τα τρεξίματα που είχε κάποτε και το ξέρει κι ο ίδιος. Σπάνια θα τον δείτε να τρέχει μόνος του με τη μπάλα όπως κάποτε, θα προτιμήσει καλύτερα να πασάρει, κυρίως με μακρινές μπαλιές. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι του λείπει ενέργεια στο γήπεδο. Όσοι τυχόν παρακολουθήσατε ματς της Fulham φέτος, πιθανόν να παρατηρήσατε τον ίδιο Καραγκούνη με εδώ: γύριζε πολύ πίσω για να ζητά τη μπάλα και να πασάρει γρήγορα από το κέντρο, συμμετείχε στο pressing και βοηθούσε τους ακραίους στην επίθεση (και τα 2 όποτε του το επέτρεπαν τα πνευμόνια του). Είναι συγκεκριμένα τα χαρακτηριστικά που μπορεί πλέον να προσφέρει στο παιχνίδι μιας ομάδας, οπότε αν είσαι προπονητής και τον θέλεις είτε σου κάνει είτε όχι. Δε μπορείς να του μάθεις καινούρια κόλπα στα "γεράματα". Στους Άγγλους φαίνεται ότι έκανε, κι έτσι προχωράμε παρακάτω.
Παρά τα 35 του χρόνια, επέλεξε να πάει στη Fulham, σε ένα πρωτάθλημα που βασίζεται κυρίως στην ταχύτητα και στη δύναμη, τελευταίες μέρες της μεταγραφικής περιόδου, κι ενώ ο προπονητής τον υπολόγιζε περισσότερο ως εναλλακτική λύση. Προσωπικά ήμουν από εκείνους που δεν πίστευαν ότι θα τα καταφέρει. Παρ' όλα αυτά κέρδισε τον σεβασμό όλων, κατάφερε να "επιβιώσει" όντας 2ος καλύτερος παίκτης των Cottagers ξεπερνώντας παίκτες όπως ο Riise, o Hangeland, ο Senderos κι o Duff. Τελικός απολογισμός: 28 συμμετοχές, 6 εκ των οποίων ως αλλαγή, 2 γκολ και 1 ασίστ ενώ η Fulham έπαιξε συνολικά 38 ματς.
Ο Παναθηναϊκός θέλει Καραγκούνη κι ο Καραγκούνης αγαπάει τον Παναθηναϊκό. Το "θέλει" δεν το χρησιμοποιώ γιατί δεν ξέρω πόσο συναίσθημα θα κρύβει μέσα η όποια απόφασή του. Το περασμένο καλοκαίρι ο Αλαφούζος βρέθηκε ουσιαστικά ανάμεσα στον Καραγκούνη και στον Fereira, είδε τον πρώτο να αποχωρεί, κατάλαβε ότι έπρεπε να ζήσει κι ο ίδιος με αυτή την απόφαση καθώς ο Zesu είχε ένα πλάνο στο μυαλό του, φρόντισε όμως να κρατήσει ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας. Δεν ξέρω κατά πόσο μετρούν όλα αυτά στο μυαλό του Γιώργου, μπορώ να φανταστώ όμως ότι οι απαιτήσεις του θα είναι ίδιες με πέρυσι: χρόνος συμμετοχής. Μπορώ επίσης να φανταστώ ότι το να εργάζεσαι στο εξωτερικό και να γυρίζεις σε μια Ελλάδα ρευστή όπως είναι αυτόν τον καιρό είναι μια αρκετά δύσκολη απόφαση να πάρεις. Ισχύει σε όλους τους εργασιακούς τομείς κι οι ποδοσφαιριστές δεν αποτελούν εξαίρεση.
Είτε γυρίσει, είτε όχι, κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι ο Καραγκούνης αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο για τον Παναθηναϊκό. Όλα αυτά τα κλισέ που ακούγονται κατά καιρούς "Καραγκούνης-Ο Παναθηναϊκός είναι το σπίτι μου" είναι αλήθεια. Δεν είναι λίγο να είσαι μέλος μιας Ομάδας από μικρό παιδί, να κατακτάς πρωταθλήματα, να ζεις χαρές/λύπες, να τρως κράξιμο/να αποθεώνεσαι, να αγκαλιάζεσαι/τσακώνεσαι με παίκτες-μεγάλα ονόματα, να είσαι πάντα εκεί. Θες δε θες, δένεσαι ακόμα και με την καφετιέρα της Παιανίας. Είναι κάποια πράγματα που ξεπερνούν τον απλό επαγγελματισμό, και στη σχέση του Καραγκούνη με τον Παναθηναϊκό μπορείς αρκετά εύστοχα να το παρατηρήσεις αυτό. Στο δικό μου μυαλό τα παραπάνω ισχύουν ανεξάρτητα από την κατάληξη των επαφών του με την ΠΑΕ. Κι αυτό γιατί είναι άδικο να έχουμε το ελεύθερο κράζουμε ονόματα συνυφασμένα με τον Σύλλογο όπως κι όποτε εμείς θέλουμε, αλλά εκείνοι να πρέπει να αποδεικνύουν την αγάπη τους στο Τριφύλλι κάθε ώρα και στιγμή με τρόπους που λανθασμένα ορίζουμε εμείς.
Πολύ σωστός
ΑπάντησηΔιαγραφή