Επιστροφή στο σπίτι μας...10 χρόνια μετά!

Η ζωή μερικές φορές μπερδεύει με έναν μοναδικό τρόπο το παρελθόν με το παρόν και εικόνες και συναισθήματα που κουβάλαγες βαθιά στην καρδιά σου ξεπηδάνε ξανά στο προσκήνιο. Έτσι συμβαίνει -στα δικά μου τα μάτια- και με την επιστροφή της ομάδας μας στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Πολλοί μετράνε με διαφορετικό τρόπο τον καιρό που λείπαμε από το σπίτι μας. Άλλοι από το ματς με τον γαύρο το 2005, άλλοι από το ματς με τον Όφη το 2003, άλλοι από το ματς με την Ξάνθη και την Rangers το 2003 και άλλοι από το ματς με τον Άρη το 2008. Και αυτό είναι το ωραίο. Ο καθένας έχει σχηματίσει τις δικές του αναμνήσεις και έχει ορίσει τον δικό του χρόνο μέσα σε αυτό το γήπεδο. Έτσι κι αλλιώς λένε πως στον κόσμο υπάρχουν κάποια...λίγα μέρη που ο χρόνος χάνεται και τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα χάνουν την αξία τους μέσα στην αιωνιότητα που προσφέρουν. Ένα από αυτά λοιπόν είναι και η Λεωφόρος. Για αυτό θα μου επιτρέψετε να μοιραστώ τις δικές μου σκέψεις από την τελευταία φορά της Λεωφόρου...


Τρίτη 5 Αυγούστου 2003-Κυριακή 4 Αυγούστου 2013. Δέκα χρόνια παρά μια μέρα περάσανε από την τελευταία φορά της Θύρας 13 στην Λεωφόρο. Σε εκείνο το φιλικό με την Βίλεμ όπου θα γινόντουσαν τα αποκαλυπτήρια της νέας ομάδας του Σουμ και θα ήταν το πρώτο ματς μπροστά στον κόσμο του Συλλόγου μετά την ντροπή της Ριζούπολης. Δεν είχαν περάσει ούτε 3 μήνες και τα νεύρα ακόμη δεν είχαν ηρεμήσει από την μαύρη εκείνη Κυριακή. Ο στόχος ήταν ένας. Να περαστεί το μήνυμα πως δεν θα υπάρχει καμία πίστωση χρόνου, κανένα ελλαφρυντικό και δεν θα δινόταν κανένα συγχωροχάρτι. Έπρεπε να πάρουν το πρωτάθλημα. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν αποτυχία. Καμία ευρωπαϊκή πρόκριση δεν θα μετρίαζε την λύπη για ένα ακόμη χαμένο πρωτάθλημα.

"Πρωτάθλημα...ή σπίτια σας" έγραφε το ένα πανό, "κότες και φταίχτες διοίκηση και παίκτες" ένα άλλο, "εμείς πρωτάθλημα, εσείς;" ένα παράλλο και ένα πλακάτ με ένα μεγάλο ερωτηματικό να δεσπόζει στην Θύρα 13.

Καμία ανοχή προς τους παίκτες που αγωνίστηκαν στο ματς της Ριζούπολης. Καμία κίνηση συμφιλίωσης. Απλά να πάρουν το πρωτάθλημα και να μην μας σκοτίζουν άλλο την ψυχή. Παίκτες και διοίκηση. Και αυτό φάνηκε από την κίνηση να πετάξουν οι 3 αρχηγοί της ομάδας μας τις φανέλες με το νούμερο 13, ως ένδειξη σεβασμού προς το κομμάτι των οργανωμένων. Κίνηση για να ξεχαστεί η μαλακία με την "μπύρα 13" που είχε παρουσιάσει λίγες μέρες πριν την Ριζούπολη, η διοίκηση στο Ακρωτήρι (αν θυμάμαι καλά). Όπως έδωσαν στον κόσμο τις φανέλες στην 13 Βαζέχα, Μπασινάς και Νικοπολίδης έτσι και τις πήραν πίσω με διάφορα μπινελίκια να συνοδεύουν την όλη φάση.

Τα συνθήματα κατά της διοίκησης και της ομάδας έδιναν και έπαιρναν, οι γιούχες δεν σταματούσαν και το όλο σκηνικό δεν θύμιζε άλλες εποχές. Ήταν κάτι το πρωτόγνορο όσοι ζήσαμε εκείνο το βράδυ. Όλοι ήξεραν πως μετά από κεινο το βράδυ τίποτα δεν θα είναι το ίδιο και θα επέλθουν μεγάλες αλλαγές. Έτσι κι έγινε. Η 13 διασπάστηκε και από κει και μετά κατέβασα τα φώτα...

Απο τις 5 Αυγούστου του 2003 και μετά δεν θυμάμαι κάτι άλλο τόσο έντονα. Άρα δεν θυμάμαι και τόσο Λεωφόρο. Γιατί Λεωφόρος είναι μόνο για έντονες στιγμές, ζωηρές εικόνες και χρωματιστά συναισθήματα. Όλα αυτά από κει και μετά κινόντουσαν στην μετριότητα. Ανεξάρτητοι, Athens Fans, φορέας το 2008... τίποτα δεν το συγκρίνω με τότε. Για αυτό και ορίζω εκεί τον τερματισμό. Εκεί έκλεισε ένας κύκλος για τον κόσμο του Συλλόγου αλλά και για τον ίδιο τον Σύλλογο. Και ανοίξαν πολλοί άλλοι μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα.

Μια δεκαετία μετά και τα πάντα έχουν έρθει από την αντίστροφη. Η Θύρα 13 είναι πιο ενωμένη από ποτέ, υπάρχει διάθεση για υπομονή, πίστωση χρόνου και ανάπτυξη ισχυρών δεσμών με την ομάδα. Δεν υπάρχει πίεση για το πρωτάθλημα, υπάρχει άλλη διοίκηση, άλλος ιδιοκτήτης. Όλα πλέον τα βλέπουμε από την απέναντι πλευρά. Το μόνο που μένει ίδιο είναι το γήπεδο αυτό και η κάθε γωνία του που για τον καθένα από εμάς αποτελεί μια ιστορία ζωής. Για καθένα από εμάς που έχουμε ζήσει στιγμές σε αυτόν τον ναό, υπάρχουν εκατοντάδες αφηγήσεις που μπορούμε να κάνουμε στους μικρότερους. Χιλιάδες! Πως λοιπόν να αντέχει κάποιος να μένει απαθής σε αυτήν την επιστροφή στο σπίτι μας; Δε γίνεται ρε μάγκες.

Πως την Κυριακή που έρχεται να μην θυμηθώ επακριβώς ξανά το φιλικό με την Βίλεμ; Πως να μην ανυπομονώ να τρέχω όλο και πιο γρήγορα όσο πιο κοντά θα φτάνω στον ναό την Κυριακή; Κι ας έχω πάει ώρες νωρίτερα πριν το ματς. Πως να μην κλείσω τα μάτια μου την ώρα που θα σκάνε τα πρώτα συνθήματα στο πέταλο και να βλέπω εικόνες από τις πρώτες φορές που λέγαμε τα τότε καινούργια συνθήματα; Πως γίνεται να μην αρωστήσω με το που δω το τύμπανο ξανά πάνω απο το Π της 13;

Η Κυριακή μου πλησιάζει μάγκες. Η Κυριακή σας έρχεται σε λιγότερο από κάτι ανούσιες ώρες. Η Κυριακή του Παναθηναϊκού έχει προγραμματιστεί και κανείς μας δεν πρέπει να λείπει.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΩΦΟΡΟ και θα είμαστε μέχρι να πεθάνουμε.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΙ και θα είμαστε μέχρι να πεθάνουμε.
Καμία ιδιοκτησία, καμία διοίκηση, κανένας προπονητής, κανένα ρόστερ και καμία ξεφτίλα αγωνιστική δεν είναι ικανά να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις πράσινες αξίες μας.

Ραντεβού στην Λεωφόρο μάγκες!

Εκείνη την Κυριακή με αντίπαλο τον Όφη είχαμε όνειρα μεγάλα. Αυτήν την Κυριακή θα τα θυμηθώ ξανά!

-->