.jpg) |
| H αποθέωση του μεθυσμένου εξάλεπτου |
Καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου. Ο πίνακας στο Ολύμπικο καταγράφει μέσα σε δύο αριθμούς τα όσα μοναδικά είχαν συμβεί 6 λεπτά πριν. Ο Παναθηναϊκός νικούσε την ομάδα της Ρώμης με 1-3 μέσα στην πόλη της και είχε επιβάλλει τους δικούς του όρους στο παιχνίδι. Από την άλλη, η πράσινη λαοθάλασσα ήταν σε έκσταση. Πραγματική έκσταση! Αυτό που συνέβαινε, έβγαινε κατευθείαν από τα πιο όμορφα Παναθηναϊκά όνειρα. Δεν το πιστεύαμε…
Ή μάλλον το πιστεύαμε. Εκείνο το μαγικό βράδυ στην πρωτεύουσα της Ιταλίας ήταν η συνέχεια αυτών στο Μιλάνο και στο Βιγιαρεάλ και ο προπομπός για τα απογεύματα της τελευταίας αγωνιστικής του πρωταθλήματος με τον Ηρακλή, του τελικού Κυπέλλου με τον Άρη και της φιέστας του double στο ΟΑΚΑ. Το βράδυ που ‘’κάηκε’’ η Ρώμη, αυτά που ζήσαμε τα είχαμε φανταστεί μέσα μας. Είχαμε σχηματίσει τις εικόνες αυτές 2 χρόνια πριν. Τις είχαμε σχηματίσει πολύ καλά μέσα μας εκείνο το Κυριακάτικο μεσημέρι στο πεδίο, όπου βγήκαμε στον δρόμο για να διεκδικήσουμε τον Παναθηναϊκό των ονείρων μας, οπότε ήταν αδύνατο να ξεχαστούμε και να χάσουμε τον δρόμο.
Πώς να μην νιώθαμε, την στιγμή που ο Σισέ έστελνε για Τρίτη φορά την μπάλα στα δίχτυα, ευτυχισμένοι και παράλληλα δικαιωμένοι; Όλα όσα διεκδικήσαμε το μεσημέρι της 13ης Απρίλη, πραγματοποιόντουσαν. Ένας Παναθηναϊκός που θα παίρνει μεγάλα αποτελέσματα, που δεν θα φοβάται κανέναν, που θα παίζει σαν μεγάλος και τρανός με ψυχή, που θα είναι νικητής, που θα απαρτίζεται από μεγάλους παίκτες, που θα έχει τον λαό του πάντα δίπλα, πάντα παρών. Ο Παναθηναϊκός στο ημίχρονο είχε υποτάξει 1-3 την Ρόμα μέσα σε ένα στάδιο που ακουγόντουσαν μόνο οι χιλιάδες Παναθηναϊκοί! Το όνειρο γινόταν πραγματικότητα..
Όλοι το αισθανόμασταν. Ο Παναθηναϊκός είχε πετάξει την σπίθα και ήταν έτοιμος να ‘’κάψει’’ τους πάντες στον διάβα του. Όλοι όσοι ήταν μέσα, όλοι όσοι το έβλεπαν από τις τηλεοράσεις, όλοι όσοι το άκουγαν μέσω ραδιοφώνων και όλοι όσοι έμαθαν εκ των υστέρων το αποτέλεσμα, εισέπρατταν το ίδιο συναίσθημα. Ο Παναθηναϊκός είναι έτοιμος να κυριαρχήσει με ασπίδα τον κόσμο του.
Να κυριαρχήσει, όπως ποτέ ξανά!
…
Περάσανε 4 χρόνια από τότε. Ζήσαμε πολλά. Το όνειρο δεν έγινε πραγματικότητα εν τέλει. Όμως δεν έπαψε να υπάρχει. Δεν έσβησε. Αυτή η φωτιά που μας έβγαλε στους δρόμους και μας έκανε ικανούς να πολεμήσουμε την πιο ισχυρή οικογένεια στην Ελλάδα, ακόμη καίει μέσα μας. Και καίει έντονα. Δεν έχει κοπάσει ούτε λίγο η φλόγα. Ούτε λίγο!
Οπότε τι;
Ξέρουμε και ξέρουν… μέχρι το όνειρο να γίνει πραγματικότητα θα είμαστε εδώ! Και μόλις γίνει, θα νιώσουμε την ανάγκη να κυνηγήσουμε κάτι ακόμη μεγαλύτερο. Γιατί το οφείλουμε στην ιδέα που λατρέψαμε από μικροί, στα αδέρφια μας που προασπίζουν την ιδέα αυτή από ψηλά και στους ίδιους μας τους εαυτούς.
Μέχρι να χτυπήσει λοιπόν ξανά η καρδιά μας τόσο δυνατά, τόσο γρήγορα, τόσο Παναθηναϊκά, όπως εκείνο το βράδυ..
Τα όνειρα μόνοι μας τα κάνουμε εφικτά, μόνοι μας και ανέφικτα. Δεν μείναμε πολλοί που θα διαλέξουμε το δεύτερο..