Το ταξίδι δεν σταματά...

Το έβδομο ευρωπαϊκό θα καθυστερήσει ένα χρόνο ακόμη, αφού η ομάδα δεν κατέβηκε ποτέ να παίξει μπάσκετ στην Μόσχα και γνώρισε μια ντροπιαστική ήττα πραγματοποιώντας μια ακόμη πιο ντροπιαστική εμφάνιση. Τόσο που πρέπει να γυρίσω σχεδόν 2 δεκαετίες πίσω για να θυμηθώ κάποια αντίστοιχη.


Η πρώτη λέξη που βγήκε από το στόμα μου ήταν ξεφτίλα, για αυτό που είδα. Με πιο ήρεμο μυαλό σκέφτηκα πως και νομοτελειακά αν το δούμε κάποτε θα συνέβαινε κι αυτό. Το άσχημο είναι πως μόλις 1 εβδομάδα πριν, η ομάδα είχε κάνει ακόμη ένα πολύ κακό ματς, το οποίο όμως δεν αποτέλεσε μάθημα για σήμερα. Και αυτό είναι το χειρότερο, γιατί το συγκεκριμένο τμήμα δεν μας είχε μάθει σε τέτοιες αντιδράσεις. Με πιο ήρεμο μυαλό λοιπόν, είδα το δάσος και όχι το δέντρο. Είδα πως υπάρχουν κάποια πρόσωπα που αποτελούν εγγύηση για την συνέχεια της ομάδας, σκέφτηκα πως υπάρχει ο κόσμος που θα είναι κοντά σε αυτήν και πως υπάρχει ο χρηματοδότης αυτής της προσπάθειας που θα συνεχίσει να στηρίζει. Με άλλα λόγια το ταξίδι δεν σταμάτησε στην Μόσχα...


ΥΣ: Αυτό που πόνεσε τόσο δεν ήταν ούτε ο αποκλεισμός, ούτε η ήττα. Αυτό που ενόχλησε πάρα πολύ ήταν ο τρόπος με τον οποίον ήρθε αυτή. Μιλώντας για ξεφτίλα, δεν σημαίνει πως απαξιώνεις και κράζεις πρόσωπα που σου έχουν χαρίσει τόσα όλα αυτά τα χρόνια. Σημαίνει πως το σύνολο που έχει μαζευτεί -και όχι οι παλιές γνώριμες φιγούρες- δεν έχει καταλάβει σε ποια ομάδα βρίσκεται. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι νίκες απέναντι στον γαύρο και ο τερματισμός της σειράς των προημιτελικών στα 5 ματς δεν σημαίνει πως είναι κι επιτυχία.

ΥΣ2: Η φυγή του Πεδουλάκη μέσα στην σαιζόν ήταν λάθος. Όπως και η παραμονή του το καλοκαίρι. Έτσι αποδείχθηκε...