H μέρα που η σπίθα έγινε πυρκαγιά...

Mε ένα όνειρο τρελό κι ένα χόρτο μαγικό..

Έφτασε η 13η του Απρίλη για ακόμη μια φορά. Έκτη φορά που θα βάλω τον εαυτό μου στην διαδικασία να σκεφτεί εικόνες και συναισθήματα... πόσο Παναθηναϊκός ένιωσα εκείνη την ημέρα και πόσο περήφανος ήμουν -και είμαι- για εκείνη την Παναθηναϊκή μάζωξη.


Πρώτο πράγμα που μου έρχεται κατευθείαν σαν εικόνα από τότε ήταν η προσπάθεια μου να σκαρφαλώσω κάπου μπας και καταλάβω πόσοι πολλοί ήμασταν. Πριν ξεκινήσει η κεφαλή της πορείας το μάτι σου δεν έφτανε μέχρι τους τελευταίους. Απλά δεν μπορούσες να δεις γιατί ήταν μια λαοθάλασσα.

Ήταν δικαίωση εκείνο το μεσημέρι. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με τον Σύλλογο, είχα πάντα μέσα μου την ελπίδα πως κάποτε θα πουλούσε η οικογένεια Βαρδινογιάννη την ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Δεν με δασκάλεψε κανένας, ούτε περίμενα να διαβάζω κάποιο κείμενο ή κάποια άποψη για να καταλάβω το αυτονόητο. Πως οι Βαρδινογιάννηδες έκαναν περισσότερο κακό παρά καλό στην ομάδα με την παρουσία τους.

Τα χρόνια πέρασαν με αντιδράσεις-πυροτεχνήματα και η κόντρα ΠΑΕ-Ανεξάρτητων το 2003 ήταν η αρχή του τέλους. Έπρεπε να περάσουν 5 χρόνια για να μπορέσει ο κόσμος του Συλλόγου να ορθώσει το ανάστημα του απέναντι στην πιο ισχυρή οικογένεια της Ελλάδας και να απαιτήσει την αποχώρηση της από τον Παναθηναϊκό.

Ποιος θα το πίστευε πως θα κατέβαινε τόσος κόσμος εκείνο το μεσημέρι στο Πεδίο;

Όταν είδα τόσες δεκάδες χιλιάδες κόσμο κάθε ηλικίας να απαιτεί το ίδιο με εμένα, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω από το να χαζεύω βουρκωμένος; Αυτό που είχα σαν κρυφή ελπίδα, έγινε φωνή χιλιάδων και λαϊκή απαίτηση από όλους τους Παναθηναϊκούς...

Δεν το περίμενα ότι θα ήμασταν τόσοι και θα πιστεύαμε στο αδύατο..

...και τα πάντα πήραν φωτιά!

Με το που ανακοινώθηκε ότι την Κυριακή 13/4 στις 16:00 κατεβαίνουμε στους δρόμους, η ψυχή, το σώμα και το μυαλό βρισκόντουσαν σε άλλη διάσταση. Το έναυσμα δόθηκε και δεν υπήρχε μια στο εκατομμύριο να προδώσω τα όνειρα μου. Όλες οι επόμενες μέρες μέχρι την Κυριακή ήταν απλά ένα Παναθηναϊκό τσουνάμι. Εκατοντάδες τρελοί έκαναν "εφόδους" σε κάθε δρόμο, σε κάθε περιοχή κολλώντας αφίσες, αυτοκόλλητα, πετώντας φεϊγ βολάν και βάφοντας τοίχους. Όλη η Αθήνα πρασίνησε μέσα σε λίγες ώρες. Στα club συζητήσεις επί συζητήσεων ποια θα είναι η επόμενη κίνηση μας για να πετύχουμε το όνειρο, ανησυχίες για το αν θα είμαστε πολλοί ή θα μαζευτούμε εμείς κι εμείς...

Και έτσι ξημέρωσε η Κυριακή...

Τάφος νωρίς το μεσημέρι με τις Εσπερίδες και έβλεπες κόσμο με πράσινα να ετοιμάζεται να δώσει την μάχη την μεγάλη λίγες ώρες αργότερα. Οι δρόμοι κατακλύστηκαν και αρκετή ώρα μετά τις 4 η κεφαλή της πορείας ξεκίνησε να περπατάει προς το όνειρο. Κάθε βήμα, κάθε ιαχή έδειχνε πως ήμασταν προετοιμασμένοι από καιρό. Απλά δεν το ξέραμε ή δεν θέλαμε να το πιστέψουμε...

Τι έγινε από εκείνο το μεσημέρι και μετά λίγο-πολύ όλοι τα ξέρουμε...

Για το πόσο πολύ πέτυχε αυτή η ειρηνική διαμαρτυρία και πόσο πολύ ενόχλησε που δεν έγινε το παραμικρό παρατράγουδο φαίνεται από τους 6.000 της Derby News, από την σιγή που έπεσε στο κρατικό κανάλι -καθώς και σε πολλά ιδιωτικά- μη δείχνοντας ούτε ένα πλάνο και από τις κάμερες που είχαν τοποθετηθεί σε ταράτσες ξενοδοχείων και εξαφανίστηκαν...

Εκείνη η μέρα πρέπει να μνημονεύεται στην Παναθηναϊκή ιστορία. Ήταν ό,τι πιο αληθινό, ρομαντικό και Παναθηναϊκό έχει γίνει. Κυνηγήσαμε τα όνειρα μας και μέχρι να τα πετύχουμε δεν θα σταματήσουμε αυτόν τον αγώνα...


ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.

ΥΣ: Ο κόσμος που κατέβηκε εκείνη την μέρα -ή τουλάχιστον οι περισσότεροι- ούτε παραπλανήθηκαν ούτε κρεμάστηκαν από κανέναν Βγενόπουλο και Γιαννακόπουλο. Μπορεί η τότε στάση τους να αποτέλεσε την σπίθα, αλλά και αυτοί να μην η μέρα που θα κατέβαινε ο κόσμος δεν θα αργούσε...

ΥΣ2: Επιχειρηματίες, παλαίμαχοι που δήλωναν ότι είναι μαζί με τον κόσμο και δεν πάτησαν το πόδι τους στο Πεδίο. Έγραψε και για αυτούς η ιστορία...

ΥΣ3: Μακάρι να ζούσα ξανά εκείνη την εβδομάδα..

ΥΣ4: Η μεγαλειώδης Παναθηναϊκή γιορτή που δεν έγινε ποτέ για τα 100 χρόνια του Συλλόγου από τις τότε διοικήσεις, έγινε από τον ίδιο τον κόσμο εκείνη την μέρα.