Φτάσαμε το ταβάνι μας - Τέλος η Ευρώπη

O Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να πάρει την νίκη σήμερα απέναντι στους Ολλανδούς, που θα τον έβαζε γερά στο κόλπο της πρόκρισης, έχασε με 2-3 και είπε αντίο στην Ευρώπη έχοντας πλέον να παίξει τους δύο τελευταίους αγώνες για την ιστορία του και μόνο.


Να αναλύσει κάποιος το ματς δεν έχει και πολύ νόημα. Αναλύσεις επί αναλύσεων και προπονητές των...πληκτρολογίων μπορείτε να βρείτε σε τόσα sites. Απλά θα πω αυτά που ένιωσα με το που τελείωσε το ματς ή για την ακρίβεια με το που ισοφαριστήκαμε στο 2-2 και δείχναμε να μην μπορούμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω.

Η ομάδα σήμερα με τις παρούσες συνθήκες και το μέχρι τώρα ποδόσφαιρο που έχει παρουσιάσει έδειξε πως μέχρι εδώ μπορεί. Έπαιξε με πάθος, δημιούργησε ευκαιρίες, έκανε γκολ, έβγαλε άμυνες αλλά μέχρι εκεί. Η νίκη που ζητούσαμε σήμερα, στα μάτια μου, ήταν απλά μια υπέρβαση την οποία δεν καταφέραμε να πετύχουμε.

Με εξαίρεση λοιπόν το κάζο του Εστορίλ, τα υπόλοιπα αποτελέσματα με Αϊντχόφεν και Ντιναμό Μόσχας είναι αντικατοπτριστικά για την ομάδα μας. Πριν ξεκινήσει η σαιζόν είχα γράψει πως η Ευρώπη είναι ένα ερωτηματικό, αφού κανείς δεν ήξερε αυτή η ομάδα πως θα συμπεριφερόταν και ποιο θα ήταν το ταβάνι της. Το ταβάνι λοιπόν το ακουμπήσαμε σήμερα και χάσαμε με ένα...τίμιο 2-3 από τους Ολλανδούς.

Από ότι φαίνεται -όσο σκληρή κι αν είναι η αλήθεια- η πρόκριση από έναν όμιλο που δεν είχε κάποιο μεγαθήριο, απλά καλύτερες ομάδες, ήταν υπέρβαση η οποία τελικά δεν ήρθε.

Τι θα κάνουμε στην συνέχεια στην Ελλάδα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Σήμερα απλά έφαγα την ξενέρα μου γιατί πίστευα πως μπορούσαμε να φέρουμε τούμπα τον όμιλο. Και ξενέρωσα ακόμη περισσότερο με την πάρτη μου, γιατί στο τέλος δεν είχαν καν την δύναμη να φωνάξω τα συνθήματα πίστης που έρχονται μετά από ήττες και αποκλεισμούς.

Γιατί; Γιατί ίσως βαρέθηκα να κάνω υπομονή και να τρώω την μια ξενέρα μετά την άλλη στο ποδόσφαιρο. Γιατί πλέον δεν ξέρω πως μπορεί να γλιτώσει το ποδοσφαιρικό τμήμα από την σταδιακή του σμίκρυνση όταν δεν αχνοφαίνεται λύση στο βρώμικο παρασκήνιο του Ελληνικού ποδοσφαίρου και δεν υπάρχουν παράλληλα και λεφτά στην ομάδα.

Κοιτάμε μπροστά αλλά η...πίκρα είναι πίκρα...