Άποψη αναγνώστη: Που είναι οι πολλοί Παναθηναϊκοί; Πρώτοι στην κριτική και εξαφανισμένοι στην στήριξη!

Ακολουθεί σχόλιο αναγνώστη που με βρίσκει 100% σύμφωνο. Έχουμε μια ομάδα με τα θετικά και αρνητικά της, έναν προπονητή με τα δυνατά και αδύνατα του σημεία και μια διοίκηση με τα σωστά και τα λάθος της. Όλοι έχουμε δικαίωμα στην κριτική και είναι υγιές ο καθένας από εμάς να έχει την άποψη του για αυτά που βλέπει και να κρίνει εάν η ζυγαριά γέρνει προς την θετική ή την αρνητική μεριά και αν το ποδοσφαιρικό τμήμα τρέχει σε σωστές ή λάθος βάσεις.

Αν απλά δεχόματαν αμάσητα ό,τι μας
πλασάρανε τότε θα έπρεπε να έχουμε διαλέξει άλλη ομάδα να υποστηρίζουμε. Είναι απόλυτα θεμιτό να μας αρέσουν ή όχι κάποια πράγματα που βλέπουμε και για αυτόν τον λόγο υπάρχει και αυτός ο χώρος. Για να μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μας απέναντι στην ομάδα που αγαπάμε και όχι απλά να βγάζουμε τα εσώψυχα μας και να ασκούμε μια ανούσια προπαγάνδα.

Αρκεί όλα αυτά να γίνονται από ανθρώπους που αγαπάνε τον Σύλλογο. Δεν γίνεται να έχεις μόνο δικαίωματα στην κριτική και τα αναθέματα και να μην θεωρείς πως έχεις καμία υποχρέωση. Όταν ήμασταν μικροί και δεθήκαμε με αυτό το χρώμα και αυτό το σύμβολο, έγινε ασυναίσθητα. Γιατί απλά αγαπήσαμε αυτήν την ιδέα και λίγο ή πολύ θα χαρακτήριζε ένα κομμάτι του εαυτού μας σε όλη μας την ζωή. Είτε χανόμαστε στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, είτε προκύπτουν δυσκολίες στην ζωή μας που μειώνουν την ενασχόλιση μας με την ομάδα, είτε αν αυτή παραπαίει αγωνιστικά και βρεθεί ακόμη και στις τελευταίες κατηγορίες, Παναθηναϊκοί είμαστε.

Η αγάπη μας για τον Σύλλογο δεν γίνεται να μετριαστεί από αγωνιστικές ξεφτίλες, ούτε να μολυνθεί από τον εκάστοτε πρόεδρο ή ιδιοκτησία. Αυτό πολλοί το έχουν ξεχάσει και απέχουν από την Παναθηναϊκή Συμμαχία (που δεν θα γραφτούν για κανέναν Αλαφούζο, αλλά θα δώσουν το 20ρικο για την παιδική τους αγάπη) και από τον Ερασιτέχνη (που άνοιξαν οι πόρτες, αλλά δεν μπήκε ο κόσμος). Έχουν γυρίσει την πλάτη τους και βάζουν προυποθέσεις. Σε τι; Σε μια ιδέα; Σε ένα σύμβολο; Υπάρχουν δηλαδή όροι που θα καθορίσουν την αγάπη σας για τον Παναθηναϊκό;

Όπως θα διαβάσετε και παρακάτω στην άποψη του φίλου, κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Έστω και τώρα δεν είναι αργά...


"Παρότι συχνός επισκέπτης του blog δεν έχω ξαναγράψει. Με ξένισαν τα όσα διάβασα στο post αμέσως μετά τον αγώνα του Σαββάτου, κυρίως διότι υποτίθεται πως εδώ δεν είναι ούτε gazzetta ούτε prasina nea, όπου ο κάθε τυχάρπαστος - λυπάμαι για τον χαρακτηρισμό, από τη στιγμή που μιλάμε για Παναθηναϊκούς, αλλά είναι αλήθεια - γράφει ότι του κατέβει το κεφάλι, σε σημείο που, αν τα διαβάσεις και διαθέτεις στοιχειώδη λογική και αντίληψη, μπορείς να συμπεράνεις ότι οι περισσότεροι πάσχουν από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Αναρωτιέμαι πόσο φτωχή μνήμη διαθέτουν όσοι βάλλουν κατά της ομάδας, του προπονητή, των παικτών, της παρούσας διοίκησης (με σημασία ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός, από τη στιγμή που σωτήρες και λαοπρόβλητοι ηγέτες είναι, εδώ και χρόνια, απόντες).

Θυμάμαι σαν τώρα τον πρώτο περσινό αγώνα, κόντρα στον Παναιτωλικό, όταν ο Νάνο σκόραρε με πέναλτυ στο 2ο λεπτό και όλοι μαζί οι παίκτες πανηγύριζαν μπροστά στη θύρα που καθόμασταν, με έναν τρόπο που θα ταίριαζε περισσότερο σε ντέρμπυ που κρίνει τίτλο παρά στο εναρκτήριο ματς ενός ολόκληρου πρωταθλήματος, κόντρα σε μία ομάδα μεσαίας δυναμικότητας. Όλοι μας, όμως, λέγαμε πως έτσι θα πάει η χρονιά, με την ομάδα να παλεύει κάθε αγωνιστική για να αποφύγει την κατάληξη που είχε η ΑΕΚ την αμέσως προηγούμενη περίοδο. Την κατάσταση φαντάζομαι πως την θυμόμαστε όλοι.

Όμως, ο Παναθηναϊκός είναι τεράστιο μέγεθος. Με όλο τον σεβασμό προς την ΑΕΚ, ουδεμία σχέση με εκείνην, όπως και με οποιονδήποτε άλλο σύλλογο στην Ελλάδα. Αποτέλεσμα: εξαιρετικό ποδόσφαιρο από ένα σημείο και μετά, τρίμπαλο στα ζώα μέσα στο Καραϊσκάκης και επικράτηση στον τελικό του κυπέλλου με μεγαλοπρεπή τρόπο.

Λίγους μήνες μετά, κι ενώ η ομάδα βρίσκεται κοντά στις πρώτες θέσεις του ελεεινού εγχώριου πρωταθλήματος, η κριτική δίνει και παίρνει. Στο στόχαστρο, πρώτος απ' όλους, ο προπονητής. Ο ίδιος που ανέλαβε τα ηνία στη δυσκολότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του Παναθηναϊκού και μας προσέφερε την καλύτερη αγωνιστική εικόνα που έχουμε δει από την ομάδα εδώ και χρόνια. Έπειτα, σειρά παίρνουν οι παίκτες - που τη μία είναι θεοί γιατί ισοπέδωσαν τα ζώα και τον ΠΑΟΚ και την άλλη είναι άμπαλοι και με κακή νοοτροπία - και στο τέλος, αναπόφευκτα, το ανάθεμα πέφτει στη διοίκηση και τον Αλαφούζο που δεν επενδύει, δεν τα βάζει όπως πρέπει με το σύστημα κ.ο.κ.

Εγώ, πάντως, έχω μία ξεκάθαρη απορία να διατυπώσω. Οκ, θα δεχτώ ότι "τα παιδιά ΔΕΝ μπορούν" (δεν το χρησιμοποιώ ως μομφή προς το blog, ιδίως από τη στιγμή που εξήγησε γιατί έγραψε ότι έγραψε, απλά μάλλον εκφράζει μεγάλο μέρος της "Παναθηναϊκής κοινής γνώμης"), ότι ο προπονητής είναι άπειρος και έχει "εμμονές", ότι η διοίκηση είναι "μικρή" για τον Παναθηναϊκό. Θα ήθελα, όμως, να μου εξηγήσει κάποιος πως γίνεται, αφού υπάρχει τόσος κόσμος που αγαπάει την ομάδα, που νοιάζεται και στενοχωριέται καθημερινά, γιατί δεν έχει γεμίσει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ένα γήπεδο 16.500 θέσεων.

Δεν έχω χάσει αγώνα φέτος, όπως εδώ και πολλά χρόνια (πλην σπανίων εξαιρέσεων). Ακόμα και με την Εστορίλ ήμουν μέσα και δεν το λέω για να παραστήσω οτιδήποτε αλλά για να ξεκαθαρίσω πως έχω προσωπική άποψη για την πληρότητα του γηπέδου σε κάθε αγώνα.

Τα παιδιά, λοιπόν, δεν μπορούν. Ο προπονητής δεν μπορεί, η διοίκηση το ίδιο. Ο κόσμος που στην ευχή βρίσκεται; Τόσο μεγάλη απογοήτευση υπάρχει που δεν μπορούν να βρεθούν 16.500 άνθρωποι που να θέλουν να συμπαρασταθούν στον Παναθηναϊκό, ανάμεσα σε 2500000-3000000 οπαδών του σε ολόκληρη την Ελλάδα; Ας πούμε, for argument's sake, ότι δεν γουστάρουν συμμαχίες και παρόμοια καινά δαιμόνια. Μια βόλτα στο γήπεδο γιατί δεν πηγαίνουν, να στηρίξουν μία ομάδα που σε μεγάλο βαθμό αποτελείται από νέους παίκτες που όχι μόνο είναι Έλληνες αλλά στην πλειοψηφία τους προέρχονται από τα σπλάχνα του συλλόγου;

Καλή και άγια η κριτική, αλλά ακόμα καλύτερο είναι αυτοί που την εξασκούν να κοιτάζουν ενίοτε και στον καθρέφτη πριν αρχίσουν τα αναθέματα. Κι αν διαθέτουν τόση αγάπη για τον μεγαλύτερο σύλλογο της Ελλάδας, να το δείχνουν έμπρακτα που και που. Ας θυμηθούμε που βρισκόμασταν έναν χρόνο πριν κι ας σταθούμε δίπλα σε εκείνους που, με τις όποιες ικανότητες και δυνάμεις διαθέτουν, προσπαθούν για το καλύτερο. Δίνουν άνισο αγώνα απέναντι σε ένα τριτοκοσμικό μαφιόζικο σύστημα και η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου του Παναθηναϊκού περιμένει αυτό να πέσει από μόνο του (ή να έρθει ο επόμενος παντοδύναμος μεσσίας που θα το διαλύσει), ξεχνώντας να κάνει το ελάχιστο αυτονόητο: να βρίσκεται εκεί που πρέπει, δηλαδή δίπλα στην ομάδα σε κάθε αγώνα.

Κι αν υπάρχει κάποιος που θεωρεί πως τα όσα γράφω είναι κάπως "ρομαντικά" ή υπερβολικά, ας ρίξει μια ματιά στα στατιστικά των αγώνων της επονομαζόμενης (τρομάρα να τους έρθει) superleague, όπως κάνει σήμερα το press. Ο Παναθηναϊκός έχει μονίμως τουλάχιστον διπλάσιες τελικές και κατοχή μπάλας από τους αντιπάλους του. Και, ταυτόχρονα, σχεδόν τα τριπλάσια φάουλ..."