Ο Παναθηναϊκός σήμερα ξεπέρασε τον εαυτό του και κατάφερε να μην νικήσει -και άνετα μάλιστα- έναν Πανιώνιο της πλάκας που μόνο αν προσπαθούσες επίμονα να κάνεις λάθη, ίσως και να σε πίεζε λίγο. Όταν λοιπόν δεν μπορείς να κερδίσεις έναν τέτοιο αντίπαλο, τότε πολύ απλά δεν πας πουθενά. Η ομάδα σήμερα δεν αδίκησε τον εαυτό της όπως είναι της...μόδας να λέμε, αλλά δεν μπορεί. Αυτό έδειξε και σήμερα.
Η εμμονή του Αναστασίου να χωρέσει τον Μπαϊράμι στο αρχικό σχήμα άλλαξε όλη την σύνθεση μας (μέχρι και τον Ζέκα δεξί μπακ είδαμε) και μόλις επιτέλους βγήκε και μπήκαν Δώνης-Κλωναρίδης άλλαξε και η παρουσία μας αλλά ήταν πολύ αργά.
Ο Μάνταλος ξεκίνησε...αφήνοντας τον Μητρόπουλο να βαράει στο ψαχνό χωρίς να του δίνει κάρτα, μετά τον πήγε το ματς αφού ο Πανιώνιος προηγήθηκε (33' Mπουμάλ) και ο Παναθηναϊκός δεν πίεζε για ισοφάριση και μόλις εν τέλει αυτή έγινε (78' Μπεργκ), ανέλαβε δράση. Όλα τα φάουλ υπέρ του Πανιώνιου και ανύπαρκτο πέναλτι στο 88' βρίσκοντας την ευκαιρία να μας εκτελέσει. Ευτυχώς ο Στιλ το έπιασε και μετά...πήραν σειρά οι δικοί μας (Καρέλης, Πέτριτς, Πράνιτς) και χάνανε τα άχαστα.
Να σημειώσω πως το γκολ μας τελικά δεν μπήκε από σέντρα. Τόσες σέντρες (όσο καλές κι αν βαράει ο Χουχούμης) δεν θυμάμαι και εγώ από πότε είχαμε να δούμε. Όσο περνούσε η ώρα και έκλειναν οι Πανιώνιοι στην περιοχή τους απλά μέχρι αύριο να παίζαμε γκολ έτσι δεν θα βάζαμε.
Πολλά νεύρα, πολύ απογοήτευση. Ένα πρωτάθλημα στο οποίο μπορούσαμε να το κυνηγήσουμε όσο πάει μέχρι να μας εκτελέσει εν ψυχρώ η παράγκα, τελικά δεν το κάνουμε και ...αυτοεκτελούμαστε.
Κρίμα γιατί το πιστέψαμε περισσότερο από την ομάδα και τον προπονητή το πρωτάθλημα.
ΥΓ: Η άμυνα μας; Για κλάμματα... μόνο που από τα τόσα δάκρυα έχουμε στερέψει.