Μια ανατριχιαστική ιστορία από την Λεωφόρο..

Είναι κάποιες φορές που απλά αδυνατείς να πιστέψεις αυτό που διαβάζεις αλλά παράλληλα μέσα σου μπορείς να νιώσεις κάποια απο τα συναισθήματα αυτά και να φανταστείς την εικόνα.

Συνηθίζω να λέω πως ο Παναθηναϊκός δεν είναι απλά μια ομάδα, ούτε ένα αθλητικό σωματείο. Όσοι το βλέπουν έτσι απλά δεν μπορούν να
φωτίσουν τα μάτια τους με το πράσινο χρώμα που λάμπει το τρυφύλλι. Ο Παναθηναϊκός είναι ένα κομμάτι της ζωής μας. Τα παιδικά μας χρόνια, οι εφηβικές μας αλητείες, οι παρέες μας, οι αναμνήσεις μας και πάει λέγοντας. Είναι εικόνες και συναισθήματα. Κάποια έντονα χαμόγελα και δάκρυα της ζωής μας.

Προσπαθώ λοιπόν να μαντέψω τι εικόνες και συναισθήματα μπορεί να σκεφτόταν ο κ.Γιώργος λίγες στιγμές πριν ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι...

Η ιστορία γράφτηκε σε forum των οπαδών του Ατρομητου..

"Επειδή τραβιέμαι με δικό μου άνθρωπο στον άγιο σάββα με την κωλοαρρώστια, σήμερα έτυχε να βρίσκομαι την ώρα που είχε το μάζεμα έξω από την Λεωφόρο. Στο δωμάτιο ένας παππούς 80 ετών με επιθετικό καρκίνο στους πνεύμονες. Οξυγόνα, μαλακίες, κλπ. Σε κάποια φάση που άναψαν κάτι γόνα στις ταράτσες στα προσφυγικά, έκανε νοήματα να του σηκώσουν το κρεβάτι και να δει. Έβγαλε το οξυγόνο, έκλεισε το μηχάνημα για να ακούει τα συνθήματα και να βλέπει όσο μπορεί τα καπνογόνα.

Χαμογέλασε. Δεν μπορούσε να μιλήσει και έκανε νόημα πάλι οι δικοί του άνθρωποι να του ανοίξουν το οξυγόνο. Κοίταζε και χαμογελούσε, οι δικοί του άνθρωποι που έμπαιναν μπροστά στο παράθυρο τους, έκανε νόημα να φύγουν από εκεί για να βλέπει τουλάχιστον αυτούς τους κάποιους που ήταν πάνω στην ταράτσα. 

Ένα χαμόγελο μέχρι που τελείωσε το ματς, έσβησαν τα φώτα της Λεωφόρου και ο κύριος Γιώργος έφυγε πριν λίγο για άλλους κόσμους. Τουλάχιστον έφυγε με το χαμόγελο για την αγαπημένη του ομάδα(όπως μου είπε ο γιος του). 

Ήθελα να το γράψω εδώ μέσα. Γαμιόλα αρρώστια"