Ποιος ύμνος, ποια ole...

Άλλοι το βλέπουν σαν αποθέωση και πανηγύρι, εγώ σαν τροφή για σκέψη..

To ματς έχει τελειώσει, ο κόσμος πανηγυρίζει, οι παίκτες επίσης και στο πέταλο ξεκινάει ως είθισται ο ύμνος του Συλλόγου. Όμως δεν ολοκληρώνεται ποτέ, αφού η ομάδα κατευθυνεται προς την Θύρα 13 και ζητάει να κάνει το ole μαζί με τον κόσμο. Τότε όλο το πέταλο κόβει στα καπάκια τον ύμνο και ακολουθεί τους παίκτες.

Πριν λίγο καιρό είχα
γράψει πως είναι ανέπιτρεπτο να κόβει για οποιοδήποτε λόγο και σύνθημα τον ύμνο της ομάδας σου. Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβεις πως το νο1 σύνθημα είναι ο ύμνος. Κι όμως όλο το πέταλο αδιαφόρησε και θεώρησε πιο σημαντικό εκείνη την στιγμή να κάνει το όλε και να τον κόψει στην μέση.

Και το ακόμη πιο τραγικό είναι πως κάναμε ole...για ποιο λόγο; Οκ, κατανοητό πως είναι μοναδικό στα ιστορικά του ποδοσφαιρικού τμήματος, το δέσιμο που έχει αναπτυχθεί μεταξύ ομάδας και κόσμου όπως κατανοητό είναι πως όσοι ήμασταν σήμερα μέσα νιώθαμε ηθικοί νικητές σε αυτό το στημένο πρωτάθλημα. Όμως βγήκες 1ος στα play off και όχι στην κανονική διάρκεια. Δεν θα σε αφήναν να βγεις, αλλά και πάλι δεν δικαιολογεί να πανηγυρίζεις έτσι.

Το ίδιο είχα πει και πέρυσι με το ole για την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου. Δικαιολογημένη η χαρά που θέλει να μοιραστεί η ομάδα και να εκδηλώσει ο κόσμος, όμως ας σκεφτόμαστε λίγο σαν Παναθηναϊκοί, πριν πράξουμε. Το ole το κάνεις όταν σηκώνεις κούπες και σε μεγάλες Ευρωπαϊκές προκρίσεις.

Τουλάχιστον έτσι τα έχω εγώ στο μυαλό μου...


ΥΓ: Και εκεί που κάποιοι γράφουν στα παπάρια τους τον ύμνο και πάνε για τα ole, δεν βρίσκονται οι 200 που θα νιώσουν και θα καπακώσουν τους υπόλοιπους, τραγουδώντας ακόμη πιο δυνατά τον ύμνο.