Λένε πως όταν φεύγουν ο θυμός και τα έντονα συναισθήματα, μπορείς να βγάλεις τα πιο χρήσιμα συμπεράσματα. Δύο μέρες μετά τον ιστορικό αποκλεισμό από την Καμπάλα, η αλήθεια είναι πως τα συσσωρευμένα νεύρα μετατράπηκαν σε μια βαθύτατη απογόητευση. Τόσο μεγάλη που φτάνεις στο σημείο να νιώθεις ντροπή, να κάνεις λέξεις τις σκέψεις που σου τρυπάνε το μυαλό κάθε φορά που προσπαθείς να καταλάβεις τι φταίει και ο Παναθηναϊκός σαν Σύλλογος -και όχι σαν ποδοσφαιρικό τμήμα μόνο- χαρίζει περισσότερες πίκρες παρά χαρές στον κόσμο του. Ο προχθεσινός αποκλεισμός ήταν απλά ακόμη ένα παράδειγμα.
Από τότε που
θυμάμαι τον εαυτό μου, μπαινωβγαίνω σε γήπεδα πηγαίνοντας να παρακολουθήσω την πράσινη φανέλα. Είναι οι παιδικές αγάπες που είναι σχεδόν ανέφικτο να τις "ξεφορτωθείς" και πάντα θα τριγυρνούν γύρω σου όπου κι αν είσαι. Τις παιδικές αγάπες λοιπόν, τις βλέπεις πάντα όσο πιο ρομαντικά γίνεται. Δεν μπαίνεις στην διαδικασία να τις απομυθοποιήσεις και πολλές φορές κάνεις τα στραβά μάτια, αδιαφορώντας -ή και παραποιώντας- την πραγματικότητα.
Δύο ώρες μετά την λήξη του ματς το μυαλό ακόμη γύριζε μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει τι πίκρα του χάρισε για ακόμη μια φορά η παιδική του αγάπη. Πίσω στην Παναθηναϊκού πετυχαίνω ένα φιλαράκι που έχω να δω καιρό. Η έκφραση του προσώπου του ήταν αρκετή ώστε να μην χρειαστεί να πούμε κάτι για αυτό που είδαμε πριν λίγη ώρα. Το μόνο που κατάφερε να πει ένα, "φίλε μικραίνει ο Σύλλογος". Κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου, πήρα την απόφαση να αποχωριστώ την Λεωφόρο και να πάρω τον δρόμο της επιστροφής.
Την επόμενη μέρα καθόμουν και σκεφτόμουν την ατάκα αυτή και πόσο δίκιο είχε. Η μόνη αλήθεια κρυβόταν μέσα σε τρεις λέξεις. Και εμείς αναλωνόμαστε σε ύβρεις, αναθέματα και κριτικές επί κριτικών. Το μόνο λάθος είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν μικραίνει. Έχει ήδη μικρύνει και δυστυχώς αυτό μπορείς να το δεις σε όλες τις εκφάνσεις του. Από τα άτομα που διοικούν μέχρι τον προπονητή που κάθεται στον πάγκο και από τους παίκτες που φοράνε την φανέλα μέχρι τον κόσμο που δεν "φιλτράρει" το χειροκρότημα του.
Δυστυχώς αυτή η σμίκρυνση που έχει υποστεί ο Σύλλογος δεν είναι σημερινό φαινόμενο, ούτε των τελευταίων χρόνων. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε να μικραίνει από το ποδοσφαιρικό τμήμα από τότε που η οικογένεια Βαρδινογιάννη δεν θεώρησε σκόπιμο να προστατεύει την ομάδα από τον Κόκκαλη. Συνεχίστηκε με την "παράδοση των όπλων" από τον Γιώργο Βαρδινογιάννη το 2000, το λάθος ζύγισμα προτεραιοτήτων (τα επιτεύγματα της Ευρώπης είναι πιο σημαντικά από τα εγχώρια, αλλά όταν ένας Παναθηναϊκός δεν φέρνει ούτε έναν εγχώριο τίτλο για χρόνια, μοιραία θα δημιουργηθούν προβλήματα), την Ριζούπολη και την εποχή Τζίγγερ. Ο πήχης έπεφτε, ο ίδιος ιδιοκτήτης της ΠΑΕ χαρακτήριζε τον Παναθηναϊκό ως "μεγαλύτερη ομάδα της...Αθήνας και μια εκ των μεγαλύτερων στην Ελλάδα" και σταδιακά αλλά σταθερά ο Παναθηναϊκός μίκραινε.
Στην συνέχεια ήρθε η εκτόξευση της πολυμετοχικότητας που έφερε την καττάρευση της ΠΑΕ (με τους μεν να φαίνονται λίγοι και τους δε να συντονίζουν μια χαρά την καταστροφή) και τα προβλήματα να φτάνουν μέχρι και τον Ερασιτέχνη. Με λίγα η κακοδιαχείρηση σε συνδιασμό με την εξαφάνιση των μεγάλων πορτοφολιών (όπως ο Σταθοκωστόπουλος στο βόλεϊ αντρών) χαμηλώσαν σε ιστορικά επίπεδα το ταβάνι του Συλλόγου.
Παράλληλα η "χρυσή εποχή" του μπάσκετ αντρών φτάνει στο τέλος της το 2012 με την αλλαγή σκυτάλης στην ιδιοκτησία της ΚΑΕ και ο κόσμος αναγκάζεται να χαμηλώσει τις απαιτήσεις του και στο κόσμημα του Συλλόγου.
Έτσι φτάνουμε στο σήμερα όπου ο Σύλλογος σε όλα τα τμήματα του βρίσκεται από ένα έως περισσότερα επίπεδα κάτω από αυτό που ορίζει το όνομα του και το χειρότερο ότι ο κόσμος έχει αρχίσει και συνηθίζει να βλέπει τον Σύλλογο να μην έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Δεν μικραίνουμε. Μικρύναμε...
ΥΓ: Οι χειρότερες συνέπειες πέφτουν στον κόσμο. Αλλοίωνεται η νοοτροπία του, γίνεται ηττοπαθής και οι νέες γενιές χάνονται. Τα πιτσιρίκια δεν έχουν λόγους να πανηγυρίζουν. Τους βαφτίζουμε απλές νίκες ως θριάμβους και στο τέλος παραμυθιαζόμαστε και οι ίδιοι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου