Πριν 20 χρόνια ξεκινούσε μια σεζόν που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι ιστορικά συναισθήματα θα μας προκαλούσε. Μια Ελληνική ομάδα με μόλις 3 ξένουν έφτασε ένα βήμα πριν κατακτήσει την Ευρώπη, αμφισβητώντας τον κραταίο τότε Άγιαξ. Όλη η Ελλάδα κάθε τρεις και λίγο έβγαινε στους δρόμους ντυμένη στα πράσινα και σε συνδιασμό με την κατάκτηση του δεύτερου σερί πρωταθλήματος, ο Παναθηναϊκός παρουσιαζόταν πανέτοιμος να κυνηγήσει το Ευρωπαϊκό όνειρο και να αφήσει την δική του εποχή στο Ελληνικό ποδόσφαιρο στα τέλη της δεκαετίας του 90.
Λογαριάζαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Το κράτος
εξυπηρετούσε πολλές από τις δουλειές του με τον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού, Σ.Κόκκαλη, και μέσα από την ομάδα του έπρεπε να τις συνεχίσει. Ο χάρτης του Ελληνικού ποδοσφαίρου από την επόμενη σεζόν άλλαξε με μαφιόζικο τρόπο και ο κυρίαρχος του επιτρεπόταν να έχει μόνο κόκκινο χρώμα.
Δύο δεκαετίες μετά, τα πρόσωπα έχουν αλλάξει, οι γενιές επίσης, η κατάσταση όμως παραμένει ίδια. Ο Ολυμπιακός βγαίνει πρωταθλητής, παίρνει τα εκατομμύρια του Champions League και όποιος προσπαθεί να τον ταρακουνήσει από την θέση του έρχεται αντιμέτωπος με όλο το σύστημα που διοικεί την ΕΠΟ, την ΚΕΔ και την Super League.
Φέτος, παρά τα κακουργήματα/αδικήματα για τα οποία κατηγορείται το μισό Ελληνικό ποδόσφαιρο, όλοι έχουν παραμείνει στις θέσεις τους και τίποτα -τουλάχιστον στα μάτια μας- δεν έχει αλλάξει. Η μόνη βάσιμη υπόθεση που μπορούμε να κάνυμε είναι ότι λογικά δεν θα δρουν πλέον ανεξέλεγκτα και θα προσπαθούν να κρατήσουν τουλάχιστον τα προσχήματα. Λογικά μιλώντας πάντα γιατί η λογική είναι ξένη έννοια εδώ και χρόνια στο ποδόσφαιρο μας.
Ένα ακόμη απαξιωμένο και αναξιόπιστο πρωτάθλημα λοιπόν, είναι έτοιμο να ξαναξεκινήσει. Με παραρτήματα να έχουν κατακλύσει την κατηγορία, με γήπεδα αχούρια που σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση με κάποια ανεπτυγμένη χώρα (εδώ ναι, γελάμε), με παίκτες που θεωρούν επίτευγμα να βγάζουν ένα κοντρόλ με 5 προσπάθειες και με τον εναπομείναντα κόσμο να στερείται ποδοσφαιρικής και οπαδικής κουλτούρας.
Το νούμερο ένα ζητούμενο για μένα όλα αυτά τα χρόνια είναι η στάση που πρέπει να έχει ο κόσμος μας.Πρέπει να αντιδράσει; Μαζικά; Κάθε Κυριακή; Με ποιο τρόπο; Μπορεί να κάνει στην ουσία κάτι ή μόνο εντυπώσεις;
Στα δικά μου μάτια, αν και παθαίνουμε κάποιες εκλάμψεις, έχουμε συνηθίσει όλη την κατάσταση. Είναι δύσκολο να μην συνηθίσεις όταν αυτό το έργο κρατάει δύο δεκαετίες. Και όσοι προσπαθούμε να φωνάζουμε για τα τρελά που συμβαίνουν, μας κοιτάνε σαν γραφικούς.
Υπάρχει τρόπος αντίδρασης. Ειρηνικός, δεν χρειάζεται κανένα κάλεσμα και δεν είναι απαραίτητο να συμβεί όταν πάλι θα αντιληφθούμε πως τα πάντα μένουν ίδια. Ποιος; Αυτός που έχω ξαναγράψει. Δεν αφήνεις ξανά κανέναν αγώνα να διεξαχθεί στον χώρο της Λεωφόρου. Δεν αφήνουμε ξανά τους εαυτούς μας να μπουν σε αυτήν την άρρωστη διαδικασία. Καθιστική διαμαρτυρία δεκάδων χιλιάδων Παναθηναϊκών στα γύρω στενά του γηπέδου. Να μην μπορεί κανένας διιαιτητής και κανένα πούλμαν ομάδας να προσσεγγίσει την Λεωφόρο μας. Να μην μπορεί ξανά κανένα σύστημα να αμαυρώσει και να βιάσει τον Σύλλογο μας σε αυτόν τον ιερό χώρο.
Το ξέρω ότι αυτό που λέω είναι σχεδόν ουτοπικό. Το αντιλαμβάνομαι. Αλλά ως Σύλλογος και ως κόσμος πρέπει να έχουμε μια ταυτότητα και να την αναδεικνύουμε σε κάθε ευκαιρία, με κάθε τρόπο και κόστος. Όχι άλλο στην ταυτότητα του μαλάκα και του κλαψιάρη. Όχι συμμετοχή σε άλλη παρωδία.
Αυτά και...
YΓ: Το 2008 όταν αναγκάζαμε την οικογένεια να ανοίξει τις πόρτες στην ΠΑΕ και λίγα χρόνια όταν την διώχναμε είμασταν έτοιμοι για τα χειρότερα, έτοιμοι να θυσιάσουμε την μετριότητα και την απάθεια με κάποιες ξεφτίλες και δύσκολα πρωτόγνωρα χρόνια. Κάναμε όμως αυτό που ήταν καλό για τον Σύλλογο και αυτό θα φανεί στο πέρασμα του χρόνου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου