Άκουσα με ιδιαίτερη προσοχή τις δηλώσεις του Γ.Αναστασίου μετά το νέο στραπάτσο, αυτήν την φορά απέναντι στον Πανιώνιο. Δηλώσεις μετρημένες, όχι "ξύλινες", με μια λογική.
Όντως Γ.Αναστασίου έτσι είναι το ποδόσφαιρο.
Όντως κάθε προπονητής έχει δικαίωμα να πιστεύει περισσότερο σε συγκεκριμένους παίκτες και συγκεκριμένα συνθήματα.
Όντως δεν είσαι ο
πρώτος που μπορεί να νιώθει προδομένος από κάποιους. Ούτε και μετανιωμένος.
Όντως αυτή είναι η ζωή στο ποδόσφαιρο και συμβαίνουν σε κάθε ομάδα σε όλο τον πλανήτη.
Είσαι η μεγαλύτερη μου συμπάθεια μετά τον Ρότσα και τον Κυράστα. Σε βάζω στα ίδια επίπεδα με τον Μαρκαριάν. Προφανώς τα επιτεύγματα σου δεν μπορούν να συγκριθούν με των άλλων. Όμως στην πορεία σου στον πάγκο της ομάδας, με κέρδισε η ποδοσφαιρική νοοτροπία που έχεις για κάποια πράγματα. Σε πολλά παιχνίδια η ομάδα έβγαζε μια ποδοσφαιρική λογική και κατά καιρούς απέδωσε κατά γενική ομολογία πολύ όμορφο ποδόσφαιρο.
Όμως πλέον έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έχεις πιάσει το ταβάνι σου με τον Παναθηναϊκό. Δεν είναι κακό. Ο κάθε προπονητής μπορεί να πάει μια συγκεκριμένη ομάδα μέχρι ενός σημείου. Δεν γίνεται να την πάει παραπέρα γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει η χημεία (εκτός αν δεν υπάρχει η ικανότητα, που στην περίπτωση σου δεν θεωρώ πως ισχύει). Μου δίνεις την εντύπωση ότι πλέον σε "τρέχει" η ποδοσφαιρική θεωρία και έχεις φτάσει στο σημείο να μην μπορείς να την αποδώσεις με έργα. Οι ποδοσφαιρικές σου γνώσεις δυστυχώς από μόνες τους δεν αρκούν για να προχωρήσεις. Θέλει κι άλλα πράγματα τα οποία στην ομάδα δεν δείχνεις πως τα έχεις.
Μπορεί στην προπόνηση να δουλεύετε όντως σκληρά και μεθοδικά, μπορεί όντως οι παίκτες να σε κρεμάνε στα επίσημα ματς. Η ουσία είναι όμως πως τα αποτελέσματα όχι μόνο δεν είναι καλά, αλλά πλέον ντροπιάζουν την ομάδα.
Υπάρχει πάντα και το άλλο σενάριο, το οποίο είναι απόδειξη πως συγκεκριμένοι προπονητές έχουμε ένα ταβάνι με συγκεκριμένες ομάδες. Η δουλειά του Πετρόπουλου, φάνηκε όταν πήρε το τιμόνι ο Πούσκας. Η ομάδα του Όσιμ, έφερε ιστορικές επιτυχίες με τον Ρότσα στον πάγκο. Η σκληρή προετοιμασία του Σάντος, απέδωσε με τον Μαρκαριάν. Η ομάδα του Τεν Κάτε που έδειχνε να μην έχει ουσία, την απέκτησε με τον Νιόπλια. Και άλλα πολλά παραδείγματα.
Πραγματικά πιστεύω πως έφτιαξες κάτι καλό και καινοτόμο στην ομάδα, αλλά το νηπιαγωγείο δεν κατάφερες να το κάνεις δημοτικό, γυμνάσειο και λύκειο. Μέχρι σήμερα βιώνουμε τα ίδια λάθη και βλέπουμε την ομάδα να μην ανεβαίνει σκαλί. Αντιθέτως δείχνει σαν η καμπύλη της να βρίσκεται στην πτώση.
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται Ευρωπαϊκές επιτυχίες και κούπες. Η ομάδα αυτή είναι στο κάρμα της να πρωταγωνιστεί και είναι αναπόφευκτο να μαθαίνει να ζει υπό πίεση.
Με εσένα στον πάγκο η ομάδα ανεβαίνει λίγο μετά τα μισά της χρονιάς με τους στόχους ήδη να έχουν κάνει φτερά και παρά τα λεγόμενα σου (ασχέτως αν τα ανασκεύασες μετά την ήττα από τον Πανιώνιο) η ομάδα δεν ξέρει να ζει υπό πίεση. Παίζει μπάλα μόνο όταν δεν έχει να κυνηγήσει τους πρωταρχικούς στόχουυς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Έτσι όμως δουλειά δεν γίνεται. Ποτέ δεν υποστήριζα την αλλαγή προπονητώς κατά την διάρκεια της σεζόν. Όμως κάποιες φορές ήταν ικανές να μην κάψουν ομάδες και συνέβησαν μεγαλύτερα αγωνιστικά κατορθώματα. Δεν ξέρω αν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο και τώρα. Αυτά είναι υποθέσεις. Το μόνο γεγονός είναι ότι η ομάδα -παρά την αρχική αισιοδοξία- δεν τραβάει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου