Όταν κατέβεις τα σκαλάκια θα νιώσεις...

Όταν ο Τάφος δεν ήταν δεδομένο πως θα γεμίσει για αγώνα μπάσκετ γυναικών..

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015 και για ακόμη μια φορά με Παναθηναϊκή ευλάβεια περνάω την είσοδο του Τάφου, κατεβαίνω τα σκαλιά του κλειστού και αντικρίζω το πιο όμορφη Παναθηναϊκή εικόνα με την γωνίτσα γεμάτη. Το ημερολόγιο πρόλαβε να δείξει 2015 και όμως το μυαλό κάθε φορά χάνεται. Πάει πέρα σε προηγούμενες δεκαετίες, σε ματς και κερκίδες που έγραψαν την δική τους ιστορία.

Οι περισσότεροι γνωρίσαμε τον
Παναθηναϊκό στην Λεωφόρο και εκεί πήραμε τις πρώτες αυθεντικές τζούρες αυτού του τρόπου ζωής. Στην Θύρα 13 στο γήπεδο του ποδοσφαίρου. Άλλοι έπεσαν πάνω στην εποχή ΟΑΚΑ και ψάχτηκαν να καλλιεργήσουν τον έρωτα τους με το τριφύλλι. Όσοι θέλησαν να πάνε ένα βήμα παραπέρα, ταύτισαν την σημασία ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, με ενός μπασκετικού. Και όσοι αντιλήφθηκαν πως δεν έχουν να κάνουν με ένα πάθος, αλλά με κάτι που θα διαρκέσει για όλη τους την ζωή, αποφάσισαν συνειδητά ή μη να κατέβουν αυτά τα σκαλιά...

Όταν ο Τάφος παράκμασε με την φυγή του αντρικού μπάσκετ, οι επόμενες εικόνες από το κλειστό είναι κυρίως εικόνες δύσκολες με το τμήμα του αντρικού βόλεϊ να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Τότε εμφανίστηκε η πρώτη φουρνιά οπαδών που θα δημιουργούσε κάτι διαφορετικό στην οπαδική μας κουλτούρα. Κάτι που θα έπαιρνε χρονιά, αλλά οι επόμενες γενιές θα γευόντουσαν τους καρπούς αυτούς...

Τότε δεν το καταλαβαίναμε γιατί απλά γινόταν και τώρα -ίσως- δεν το εκτιμάμε γιατί απλά συμβαίνει. Στο Παναθηναϊκός-Πάοκ το γήπεδο δεν είχε την συνηθισμένη εικόνα. Κόσμος σε όλες τις μεριές και το πέταλο ψιλογεμάτο. Πριν κάποια χρόνια αυτή η εικόνα υπήρχε μόνο στα τμήματα του αντρικού βόλεϊ και πολλές φορές μόνο στα ντέρμπι και σε κάποια Ευρωπαϊκά κόσμος θα υπήρχε και στο πέταλο. Για τα γυναικεία τμήματα ούτε λόγος (παρά μόνο ελάχιστες περιπτώσεις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού)...

Αυτή η προσπάθεια, ο κόσμος του Παναθηναϊκού να θεωρεί ισάξιο καθήκον του, να παρίσταται και στα τμήματα του Ερασιτέχνη, βρήκε έναν τυχαίο συμπαραστάτη. Τον Γιάννη Βαρδινογιάννη! Τότε πολύς κόσμος ψάχτηκε να βρει την αληθινή αγάπη του για τον Σύλλογο, να μην αφήσει τον ρομαντισμό να εξαφανιστεί και να ξανανιώσει οπαδικά. Όλο και περισσότεροι ξεκίνησαν να κατεβαίνουν αυτά τα σκαλιά...

Σιγά-σιγά η γωνίτσα οργανωνόταν και το τραγούδι γινόταν όλο και πιο δυνατό. Η παράξενη οπαδική κουλτούρα έπαυε να αντιμετωπίζεται με γέλιο και πλέον το αντρικό βόλεϊ δεν αρκούσε. Η στήριξη στα γυναικεία τμήματα ήταν μονόδρομος...

Τα χρόνια περνούσαν και η γωνίτσα τίγκαρε σε κάθε ματς, με αποτέλεσμα οι όλο και περισσότεροι ρομαντικοί να πρέπει να μετατοπίσουν την τρέλα τους στο πέταλο. Τα πλακάτ να δίνουν χρώμα, οι σημαίες να μην σταματάνε λεπτό και τα πανία να δείχνουν πως πλέον δεν είμασταν εκατό και διακόσιοι...

Τα τμήματα βόλεϊ ξενιτεύτηκαν σε γύρω κλειστά μιας και ο Τάφος παραήταν ρομαντικός για την σύγχρονη εποχή και το γυναικείο μπάσκετ παρέμεινε ο μόνος λόγος να κάνουν κερκίδα οι καψούρηδες...

Που θέλω να καταλήξω με αυτήν την αναδρομή. Ο Τάφος του Ινδού αποτελεί ίσως το πιο σημαντικό οπαδικό μας κειμήλιο. Σε αυτόν τον χώρο γεννιούνται, διαμορφώνονται και συντηρούνται αυθεντικές Παναθηναϊκές κουλτούρες που δεν εξαρτόνται από τις μόδες, τις Ευρώπες και τα εμπορικά ματς. Στα μάτια του σημερινού πιτσιρικά, έβλεπα τον εαυτό μου πριν χρόνια που αν και μπορεί να μην έπαιρνε πρέφα τι του προσφέρει οπαδικά αυτός ο χώρος, ήξερε πως και την επόμενη φορά θα σηκώσει τον κώλο του για να κατέβει πάλι αυτά τα σκαλιά. Χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο. Αυτόν θα τον μάθει καιρό μετά. Χρόνια μετά, όπως εγώ σήμερα.

Στα δύσκολα χρόνια του ποδοσφαίρου, των απαγορεύσεων, των καρτών και της λεζάντας, ο Τάφος σε βοηθάει να μείνεις πίσω σε μια πιο ρομαντική εποχή. Με το που κατέβεις αυτά σκαλιά, νιώθεις πως γίνεσαι σωστός οπαδός. Και είναι μεγάλη τύχη αυτό.

Κάποτε δεν ήταν δεδομένο πως τα ερασιτεχνικά θα έχουν την στήριξη του κόσμου, η γωνίτσα θα έχει τύμπανο, το πέταλο θα γεμίζει κόσμο. Σήμερα είναι και πρέπει να το εκτιμάμε. Να τραβάμε κάθε τζούρα γιατί δεν ξέρουμε ποτέ ο χρόνος πως τα φέρνει. Να πάρουμε από το χέρι νέους Παναθηναϊκούς και αντί να τους πάμε στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, να τους βάλουμε πρώτα μόνους τους να κατέβουν αυτά τα σκαλάκια...

Κάποτε κανένας δεν θα επέλεγε αγώνα ερασιτεχνικού τμήματος αντί του ποδοσφαίρου. Πλέον κάποιοι θα το κάνανε χωρίς δεύτερη σκέψη, αρνούμενοι την μόδα και καθοδηγούμενοι από την καρδιά. Αυτούς να ακολουθάτε γιατί αυτοί θα είναι στην πρώτη γραμμή όταν ο πολύς κόσμος θα χαρίζει την Λεωφόρο για κάτι πιο μοντέρνο και λουσάτο...

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΕΝΑ ΓΗΠΕΔΟ, ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΛΥΠΗ.

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΤΗΝ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΥΝΗΓΑΜΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΦΘΕΙΡΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗΣ.


ΥΓ: Και μια συμβουλή. Αν θέλετε να ζήσετε τις καλύτερες κερκίδες της ζωής σας μην τις κυνηγάτε στα μεγάλα ντέρμπι και Ευρωπαϊκά ματς. Εκεί που δεν τρέχουν οι πολλοί βγαίνουν τα καλύτερα γούστα.