 |
| Μαύρα πανιά συμβόλιζαν τα συναισθήματα του κόσμου για το ποδοσφαιρικό τμήμα. Το 2001... |
Πρωταπριλιά του 2001 και ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει τον Ηρακλή για το πρωτάθλημα στην Λεωφόρο των ονείρων μας. Οι παίκτες του Σ.Αποστολάκη -που είχε διαδεχθεί στον πάγκο τον Α.Αναστασιάδη- κερδίζουν με 2-1 την ομάδα της Θεσσαλονίκης αλλά το χειροκρότημα δεν έρχεται από την κερκίδα.
Λίγες μέρες πριν ο Παναθηναϊκός κόσμος έπρεπε να υποστεί έναν ντροπιαστικό αποκλεισμό από τον Ολυμπιακό μέσα στην έδρα μας και η οργή είναι διάχυτη. Στην κερκίδα άλλοι κράζουν τους παίκτες, άλλοι την ιδιοκτησία, άλλοι συμβολικά γυρνάνε την πλάτη τους και άλλοι αποχωρούν κατά την διάρκεια του αγώνα.
Βλέπετε τα 5 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και κύπελλο είναι πολλά για τον κόσμο και σε συνδυασμό με την διοίκηση που αρνείται να κηρύξει "πόλεμο" στην παράγκα του Κόκκαλη και να προστατεύσει ουσιαστικά την ομάδα, η κατάσταση δείχνει να οδηγείται σε οριακό σημείο.
Δεκαπέντε χρόνια μετά -παρά 2 εβδομάδες- και ο Παναθηναϊκός πάλι αντιμετωπίζει τον Ηρακλή για το πρωτάθλημα στην Λεωφόρο των παθών...
Από τότε ζήσαμε έναν Ευθυμιάδη, μια Ριζούπολη, τιμωρίες χωρίς εφέσεις, λαϊκά δικαστήρια, συλλαλητήρια, Καλόπουλους, συγκρούσεις με όλη την ΕΛΑΣ για παιχνίδια με τον Ολυμπιακό, ήττες στα χαρτιά, κυνηγητά και...τα χρόνια να φτάνουν τα 20 και οι κατακτήσεις να είναι μόλις δύο πρωταθλήματα και τρία κύπελλα...
Αλλάξαμε ιδιοκτησία και βρήκαμε έναν άνθρωπο ο οποίος κάνει πιο ουσιαστικό "πόλεμο" στην παράγκα του νέου -και χειρότερου- Κόκκαλη αλλά ο Παναθηναϊκός ακόμη αδικείται, ακόμη δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι με την ιστορία να συνεχίζει να γράφει...
Τότε τα 5 χρόνια χωρίς τίτλους ήταν πάρα πολλά με τον κόσμο που έχανε την υπομονή του να γίνεται όλο και περισσότερος. Τώρα τα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα γίνονται 6 με τον κόσμο πάλι να γίνεται όλο και περισσότερος. Μόνο που αυτήν την φορά όχι χάνοντας την υπομονή του και απαιτώντας πορείες αντάξιες στην ιστορία του Συλλόγου, αλλά δείχνοντας περισσότερο ανοχή ξεχνώντας τα πεπραγμένα των προηγούμενων δεκαετιών...
Δεκαπέντε χρόνια μετά τα όνειρα έχουν γίνει πάθη, αλλά δεν παύουν να υπάρχουν. Ευτυχώς που είναι η Λεωφόρος και μας θυμίζει εικόνες και συναισθήματα, ικανά να μην χανόμαστε, να μην ξεχνιόμαστε...
ΥΓ: Το παρόν κείμενο δεν είναι απαραίτητα μομφή προς το πρόσωπο του Γ.Αλαφούζου αλλά κυρίως ως προς τις πρακτικές του. Μπορεί να προσπαθεί, να εμφανίστηκε όταν εξαφανίστηκαν όλοι οι άλλοι αλλά η ουσία είναι ότι ακόμη ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζεται με προκατάληψη από το ποδοσφαιρικό σύστημα, ακόμη δεν έχει αλλάξει κάτι ως προς την κυριαρχία της Ολυμπιακής εγκληματικής οργάνωσης, ακόμη ο Παναθηναϊκός μικραίνει...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου