Άδοξο τέλος

Ο Παναθηναϊκός γνώρισε την τρίτη σερί ήττα από την Λαμποράλ Κούτσα στο ΟΑΚΑ με 75-84 και δίκαια αποκλείστηκε με 3-0 στα προημιτελικά της Euroleague, κάνοντας ακόμη ένα βήμα πίσω σε σχέση με πέρυσι. Έτσι γνώρισε άδοξο τέλος η χρυσή καριέρα του Δ.Διαμαντίδη στην Ευρώπη, ο οποίος αποθεώθηκε από όλο το γήπεδο στο τέλος του αγώνα, και εν συνεχεία το project του Τζόρτζεβιτς αφού ο Σέρβος απολύθηκε λίγη ώρα μετά.


Αυτή η εβδομάδα ήταν πολύ σκληρή, μιας και γκρεμίστηκε ό,τι ψέμα είχαμε δημιουργήσει μέσα μας όλη την χρονιά. Ο Παναθηναϊκός έκανε πολύ καλύτερες μεταγραφές αυτό το καλοκαίρι σε σχέση με πέρυσι αλλά ποτέ δεν έπαιξε ωραίο μπάσκετ. Τον χρήσαμε φαβορί για το Βερολίνο, ενώ δεν ποτέ έδειξε ότι είναι μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Νιώθαμε πως η σειρά με την Λαμποράλ είναι ένα αμελητέο εμπόδιο στον δρόμο μας για το Final 4, όταν ματώσαμε για να προκριθούμε στον πιο εύκολο όμιλο του Top 16 που πέσαμε ποτέ.

Τις προηγούμενες δύο δεκαετίες ζούσαμε ένα Παναθηναϊκό όνειρο και λόγω συναισθηματικής φόρτισης αρνούμαστε να αντιληφθούμε πως πιθανότατα δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο στον παγκόσμιο αθλητισμό. Δημιουργήσαμε ομοιότητες στο σαρωτικό προπονητικό ξεκίνημα του Ομπράντοβιτς προ τριών δεκαετιών στην Παρτιζάν με αυτό του Τζόρτζεβιτς, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπήρχε καμία. Βαφτίσαμε με το ζορί μελλοντικό ηγέτη τον Καλάθη με τον φόβο ότι θα μείνουμε ξεκρέμαστοι με την αποχώρηση του Διαμαντίδη, ενώ ο Νικ έχει δείξει τα ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά. Επαναλαμβάναμε και φέτος κάθε τρεις και λίγο με περίσσια σιγουρία ότι θα πάμε Final 4, ενώ δεν είχαμε την ποιότητα να πάμε σε αυτό.

Με άλλα λόγια κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας. Και συνεχίζουμε να το κάνουμε γιατί ζούσαμε τόσα χρόνια το ιδεατό και η επαναφορά στην πραγματικότητα είναι αχώνευτη.

Αυτά μπορεί να ισχύουν -μακάρι όχι- και από μεριάς Δ.Γιαννακόπουλου.

Νιώθω ότι ψάχνουμε την φυσικη συνέχεια της χρυσής εποχής Ομπράντοβιτς και Παύλου-Θανάση και δεν βλέπουμε πως απλά έκλεισε αυτή η εποχή και δεν δύναται να έχει συνέχεια. Ο νόμος της φύσης έλεγε πως κάποτε θα χάναμε το κύπελλο, το πρωτάθλημα, τον Ομπράντοβιτς. Έτσι ισχύει και με τον Διαμαντίδη. Μόνο που τώρα το σοκ μπορεί να είναι μεγαλύτερο.

Με την αποχώρηση του Διαμαντίδη, ο Παναθηναϊκός μένει γυμνός. Όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και στα μάτια της κερκίδας. Δεν θα υπάρχει κανένας να εμπνέει τον κόσμο και να του προσδίδει σιγουρία. Ίσως ο Φώτσης αλλά κι αυτός δεν ξέρουμε αν θα μείνει. Ο χρόνος παίρνει ένα-ένα τα κομμάτια και διαλύει το πλέον πετυχημένο παζλ στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού. Και για να φτιαχτεί ένα νέο, χρειάζονται κομμάτια. Και για να ολοκληρωθεί, αυτά δεν πρέπει να αλλάζουν.

Δυστυχώς η σεζόν δεν πήγε όπως αναμενόταν. Ευρωπαϊκά κάναμε μεγάλο πισογύρισμα ξεκάθαρα. Εντός συνόρων είναι άλλη ιστορία αλλά σίγουρα πλέον δεν αρκεί να νικάμε τον Ολυμπιακό. Αν αρκούσε θα έμενε ο Τζόρτζεβιτς και θα έπαιρνε πίστωση σε περίπτωση κατάκτησης του πρωταθλήματος.

Το θέμα είναι όχι πως θα πάρει ο Παναθηναϊκός το έβδομο, αλλά πως θα κάνει όλα τα προηγούμενα βήματα για να φτάσει σε αυτό. Χρειάζεται το τμήμα να είναι οικογένεια, να έχει έναν κορμό και να αποτελείται από Έλληνες. Πάντα έτσι έκανε Ευρωπαϊκές επιτυχίες ο Παναθηναϊκός στα ομαδικά αθλήματα. Για αυτό το φετινό καλοκαίρι είναι ακόμη πιο κομβικό από το περυσινό.


ΥΓ: Στα του αγώνα, όταν η ομάδα ήταν ξανά σαν παιδική εκδρομή, έμενε στην ζωή λόγω Διαμαντίδη και δεν διόρρθωσε τίποτα από τα δύο προηγούυμενα ματς, η ήττα ήταν απολύτως φυσιολογική. Οι παίκτες μας αποδείχθηκαν γατάκια στα δύσκολα.

ΥΓ2: Δεν άξιζε τέτοιο Ευρωπαϊκό τέλος στον Διαμαντίδη. Ιστορικό ατόπημα.