Την ώρα που ο Δημήτρης Διαμαντίδης αποχωρούσε από το παρκέ 30" πριν τελειώσει το παιχνίδι εχθές, έπαιρνε μαζί του και την εποχή της αθωότητας, η οποία ξεκίνησε κάπου στα mid '90s με τα λεφτά του Αδερφών, το Στόγιαν, το Γκάλη, το Ντομινίκ, το διπλό στο ΣΕΦ, κορυφώθηκε με τη συνύπαρξη Ντέγιαν-Ζοτς, έκανε τοπικό ελάχιστο με τη διετία στο Σπόρτινγκ, έπιασε ολικό μέγιστο την πενταετία 2007-2011 και συντηρήθηκε από το Δημήτρη Διαμαντίδη την 4ετία 2013-2016.
Βλέποντάς την περίοδο αυτή ως καμπύλη (συνάρτηση), στην κατάληξή της τέμνεται από την εποχή που άρχισε ήδη από εχθές. Και άρχισε εχθές με τη γιούχα κατά την είσοδο του Πάβλοβιτς. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Η νέα περίοδος ξεκίνησε ήδη.
Στη νέα περίοδο δε θα υπάρχει αυτός ο ρομαντισμός, αυτή η ανιδιοτέλεια, δε θα υπάρχουν "πάρκινγκ ΟΑΚΑ", δε θα υπάρχουν "παλιά μας στήριξες εσύ", δε θα υπάρχουν χαλάκια. Όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί έτσι είναι. Δε θα δένει κάτι τον απλό κόσμο με την ομάδα, πέραν του τριφυλλιού. Φυσικά και δεν είναι λίγο το τριφύλλι, αλλά την αμφίδρομη σχέση τη δημιουργούν οι άνθρωποι. Αυτοί που δε φαντάζουν αναλώσιμοι.
Το τμήμα μπάσκετ μπαίνει πλέον επίσημα σε περίοδο αναλωσιμότητας (είχε ήδη μπει από το '12, αλλά η αύρα του Δημήτρη Διαμαντίδη ήταν το κάτι άλλο) και πρέπει να το αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να κάνουμε το βήμα παραπάνω κι εμείς ως οπαδοί.
Τα αγωνιστικά έχουμε καιρό να τα συζητήσουμε. Και κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν πρόκειται κανένα πρωτάθλημα να σώσει την κατάσταση στην τελευταία χρονιά της αθωότητας. Γιατί αν γραφόταν τραγούδι " The day the basketball died" θα γραφόταν για εχθές κι όχι για το τελευταίο παιχνίδι πρωταθλήματος του Δημήτρη Διαμαντίδη.
Από κείμενο που γράφτηκε στο panathinaikosforum
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου