Τα βήματα του Σπανούλη στο τελευταίο τρίποντο που έδωσε την νίκη στον Ολυμπιακό έχουν δημιουργήσει ουκ ολίγα ζητήματα. Για μένα τα μόνα ζητήματα είναι ηθικά από την στιγμή που ούτε ο προπονητής μας, ούτε κανένας παίκτης μας στέκεται σε αυτά.
Και γιατί λέω ηθικά.
Δεν θα σας συγκρίνω το ποδόσφαιρο με το μπάσκετ γιατί είναι δύο εντελώς διαφορετικά αθλήματα, με δύο παντελώς διαφορετικές κουλτούρες. Τόσο ως προς τους αθλητές, όσο και προς τους διαιτητές και το κοινό τους.
Τα βήματα του Σπανούλη και αν ο Παναθηναϊκός πρέπει να καταθέσει ένσταση γεννάνε ηθικά ζητήματα γιατί μας γυρνάνε πίσω στο 2007 με το non call του τρίτου τελικού.
Και επειδή η δική μου άποψη δεν έχει τόσο σημασία, σας δίνω ένα απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του Μάϊκ Μπατίστ που είχε αναφερθεί στο συγκεκριμένο περιστατικό και την σκοπιά από την οποία το έβλεπε.
Και παρότι είμαι της -λογικής- άποψης ότι οι δύο ομάδες που αγωνίζονται στο παρκέ πρέπει να παίζουν με τους ίδιους κανόνες, δεν μπορώ να πω ότι δεν συμφωνώ με τον Μάϊκ.
«Mην νομίζετε, ότι θα προσπεράσω την τελευταία φάση με πρωταγωνιστές τον Μήτσο και τον Σκούνι Πεν. Ο Ολυμπιακός φωνάζει για φάουλ, αλλά ο ίδιος ο Σκούνι δήλωσε ότι αν ήταν διαιτητής δεν θα το έδινε. Το ίδιο και εγώ. Οι αγώνες δεν μπορεί να τελειώνουν έτσι. Πιστεύω ότι εκείνη η απόφαση είναι ο ορισμός του no call. Δεν γίνεται ο διαιτητής να αποφασίσει για την τύχη ενός παιχνιδιού. Αφήστε τους παίκτες να κρίνουν ένα ματς.
Ήταν επαφή του Πεν με τον Διαμαντίδη; Ήταν φάουλ; Ναι, ήταν. Φαίνεται και από την αντίδραση του Μήτσου. Όχι όμως να κριθεί ένας τελικός από ένα τέτοιο σφύριγμα. Μετά άρχισε η γκρίνια. Όταν, όμως σε απασχολούν άλλα πράγματα, έχεις ήδη χάσει. Και όταν βλέπουμε τέτοια πράγματα στις εφημερίδες έχεις ήδη ηττηθεί.»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου