Μήτσο πέρασες στην ιστορία...

Το ιστορικό αντίο του Δημήτρη Διαμαντίδη δυστυχώς δεν ήρθε όπως το ονειρευόταν κάθε Παναθηναϊκός. Ο άνθρωπος που τίμησε και με το παραπάνω τον αριθμό 13 που φόραγε όμως...μας έκανε να ζήσουμε το απίστευτο. Έπειτα από μια πορεία συνεχών διακρίσεων και χαρών, μας έδειξε πως είναι να χάνεις το πρωτάθλημα από τον «αιώνιο αντίπαλο» μέσα στο σπίτι σου με ψυχοβγαλτικό τρόπο και να μην τρελαίνεσαι.


Γιατί; Γιατί κάποια πράγματα ξεπερνάνε τις ήττες, τους αποκλεισμούς και τα χαμένα πρωταθλήματα. Κάποιοι άνθρωποι απλά υπάρχουν για να εμπνέοουν. Και εσύ ρε Μήτσο ήσουν το κάτι άλλο. Δεν πούλησες ποτέ οπαδιλίκι, δεν έτρεχες ποτέ στην κερκίδα να πανηγυρίσεις, κρατούσες πάντα αποστάσεις και δες...λατρεύτηκες από τον κόσμο όσο κανείς άλλος! Έπαιρνε το πρωτάθλημα με buzzer beater ο Ολυμπιακός με τον Σπανούλη και ο κόσμος μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπου ξεπέρναγε το σοκ και φώναζε ξανά το όνομα σου.

Γιατί το ευχαριστώ και η χαρά από τις τόσες αναμνήσεις δεν συγκρίνεται με την λύπη ενός χαμένου -ακόμη και με αυτόν τον τρόπο- πρωταθλήματος.

Κατάλαβες άραγε τι πέτυχες;

Μήτσο, πέρασες στην ιστορία τόσο για τα αγωνιστικά σου κατορθώματα, όσο και την μοναδική μετριοφροσύνη και ταπεινότητα που σε διακατείχε.

Με την αποχώρηση κλείνει μια χρυσή εποχή και στον μπασκετικό Παναθηναϊκό τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Ίσως να ζοριστούμε, ίσως να ψάξουμε άμεσα να βρούμε τον νέο ηγέτη για να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας, ίσως να μην έχουμε ανοχή στις ήττες μιας και δεν θα υπάρχει κάποιος στην ομάδα που να ξέρουμε ότι θα δώσει το 101% για να κερδίσει. Όλα αυτά όμως είναι θεωρίες. Το μόνο δεδομένο αυτήν την στιγμή είναι οι αναμνήσεις που μας χάρισες και πανάθεμα σε είναι πολλές ρε συ...


ΥΓ: Πολλοί λένε πως δεν άξιζες τέτοιο τέλος. Τι πιο όμορφο ένας κόσμος να αψηφά την πίκρα του για να σε αποθεώσει; Είπαμε η ζωή δεν είναι παραμύθι για να έχει όμορφο τέλος.

ΥΓ2: Άντε τώρα να προσπαθούμε να εξηγήσουμε σε όσους δεν σε προλάβανε, τι τύπος ήσουν και τι έκανες...που να καταλάβουν...

YΓ3: Κάποτε θα έφευγε ο Ζοτς και ο Ιτούδης, κάποτε θα σταμάταγε ο Διαμαντίδης. Έτσι είναι η ζωή. Το ιδανικό θα ήταν να γυρνούσαν και οι 3 πίσω και μαζί με τον Αλβέρτη και τον Τσαρτσαρή να συνέχιζαν από άλλα πόστα να γράφουν ιστορία. Αλλά είπαμε...η ζωή δεν είναι παραμύθι και προχωράει...δυστυχώς ή ευτυχώς.