Σήμερα ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει τον Πανιώνιο σε ένα αδιάφορο παιχνίδι για τον κόσμο, στο τελευταίο που θα διεξαχθεί μπροστά του για την φετινή -καταραμένη- σεζόν. Για την διοίκηση σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον αγωνιστικό, για εμάς κανένα.
Όσοι λίγοι δώσουμε το παρών στο κύκνειο άσμα αυτής της ταλαιπωρημένης περιόδου καλό θα είναι να συμπεριφερθούμε σαν να είναι το τελευταίο μας ματς στην Λεωφόρο. Όχι επειδή έτσι θα είναι, αλλά επειδή έτσι μπορεί να είναι.
Τα μάτια μας έχουν δει πολλά και δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη σε κανέναν Αλαφούζο, καμία πολιτεία και κανένα project ανακαίνισης. Εμπιστοσύνη μηδέν μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.
Για ακόμη μια φορά θα αναγκαστούμε να χαιρετήσουμε το σπίτι μας, όπως το 1984, το 1989, το 2005 και το 2008. Άλλες φορές το περιμέναμε, άλλες όχι. Άλλες γνωρίζαμε, άλλες ελπίζαμε και άλλες απάθεια.
Τώρα...απλά πάμε για λίγο στο ΟΑΚΑ και μακάρι να μην κάτσουμε όλη την ερχόμενη σεζόν εκεί, μακάρι να προχωρήσουν τα έργα και μακάρι να γυρίσουμε ξανά στο σπίτι μας.
Για αυτό φωνάξτε σαν να είναι τα τελευταία μας συνθήματα στο σπίτι μας. Ποτέ δεν ξέρετε...
ΥΓ: Και αν οι απαισιόδοξες σκέψεις επαληθευτούν, θα έχουμε άπειρο χρόνο να μην συγχωρήσουμε ποτέ τους εαυτούς μας...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου