Μια πολύπαθη και ντροπιαστική χρονιά τελείωσε πριν λίγες εβδομάδες και μια επόμενη χωρίς θετικό κλίμα και με μπόλικη κριτική διάθεση στην γωνία να περιμένει, ξεκινάει. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια ο Αλαφούζος και οι επιλογές του όχι μόνο δεν έχουν την πίστωση χρόνου -που λογικά θα ζητήσουν ξανά- από τον κόσμο αλλά τα "πρέπει" είναι περισσότερα από ποτέ.
Ο Παναθηναϊκός του Στραματσόνι πρέπει να μπει στους ομίλους του Europa League. Οτιδήποτε άλλο θα είναι καταστροφικό τόσο για το ποδοσφαιρικό τμήμα, όσο και για τον σύνολο γενικότερα. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια ούτε για rotation εν ώρα προκριματικών, ούτε για γραφικές ατάκες περί βαριών φανελών. Όσοι αρχίσουν τις ηλιθιότητες με τα "Panathinaikos" καλό θα είναι να κοιτάξουν τις ξεφτίλες που τρώμε τα τελευταία 6 χρόνια ανελλιπώς.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να κάνει πρωταθλητισμό. Όσο κι αν "ο χοντρός την χώρα κυβερνάει" η ομάδα οφείλει σε κάθε ματς "πρέπει να γαμάει όλα τα μπουρδέλα". Δεν γίνεται να παίζουμε με το κάθε χωριό και την κάθε τελειωμένη ομάδα και κάθε σεζόν να τους χαρίζουμε επικές νίκες και μεγάλες βραδιές. Δεν έχει πλέον χειροκροτήματα από την κερκίδα μετά από ήττες με κάτω τα χέρια. Δεν υπάρχει πλέον ανοχή σε λιτές δικαιολογίες "άσχημων εμφανίσεων". Δεν υφίσταται άλλη υπομονή για Παναθηναϊκό χαμηλών πτήσεων και συνεχών πτώσεων.
Ο Παναθηναϊκός του Αλαφούζου πρέπει να προστατέψει την ομάδα. Καλά και στην σωστή κατεύθυνση όλα όσα κάνει μέσω των ΜΜΕ του και οι συνεχείς τοποθετήσεις του για την υπαρκτή εγκληματική οργάνωση, όμως πρέπει να προσφέρει και λίγο ουσία. Κάθε χρόνο υπάρχει όλο και χειρότερη αντιμετώπιση από τους διαιτητές, την ομοσπονδία και την λίγκα και είμαστε προετοιμασμένοι κάθε αγωνιστική να αναφέρουμε τα εχθρικά ιστορικά διαιτητών πριν τα ματς και μετά από αυτά να φωνάζουμε για τις εχθρικές τους -αναμενόμενες- αποφάσεις. Όπως δεν αξίζει στον Παναθηναϊκό ο πόλεμος που δέχεται από το κράτος τις τελευταίες δύο δεκαετίες, έτσι δεν του αξίζει και η μίζερη αντιμετώπιση εκ των έσω.
Ο Παναθηναϊκός του Ζιλμπέρτο Σίλβα πρέπει να έχει πρόγραμμα. Διψήφιες μεταγραφές τυχάρπαστων μανατζαρέων, αλλαγές προπονητών και έλευση νέων με άλλα μυαλά μόνο γκρίνια δημιουργούν. Το πλάνο του 2013 κακώς εγκαταλείφθηκε και τώρα αναμένουμε του 2016. Αν υπάρχει θα φανεί από τον πρώτο καιρό, όπως την πρώτη του Αναστασίου που ο κόσμος το...βούλωσε γιατί κάτι έβλεπε. Αν δεν υπάρχει, προφανώς δεν θα το βουλώσει και δεν θα μείνει πίσω από πρόσωπα και πάλαι πότε επιτυχίες.
Παρόλα αυτά τα πρέπει λοιπόν, ο Παναθηναϊκός μόλις μια εβδομάδα πριν την προετοιμασία του και ένα μήνα πριν την έναρξη των πιο σημαντικών αγώνων της σεζόν δεν έχει προχωρήσει ούτε σε μια μεταγραφή, αποδεσμεύει παίκτες που είχε ανανεώσει και πόνταρε πριν λίγους μήνες πάνω τους και...τίποτα δεν μας γεμίζει αισιοδοξία και ηρεμία. Απλά ακούμε 10 διαφορετικά ονόματα κάθε μέρα και περιμένουμε τον Ιταλό μάνατζερ να αποφασίσει τι θέλει να κάνει με τον Παναθηναϊκό του χρόνου.
Το 2013 πιστέψαμε στο πλάνο του Αλαφούζου. Το στηρίξαμε, είχε κάποιες χαρές αλλά απέτυχε και το γκρέμισε ο ίδιος πριν λήξει η τριετία που ο ίδιος είχε ορίσει σαν χρόνο κρίσης. Το 2016 δεν υπάρχει καμία παράταση στήριξης για μεσομακροπρόθεσμα πλάνα.
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται πρωταθλήματα, Ευρωπαϊκές επιτυχίες, κύπελλα και να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και όχι την θέση του θύματος που δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Και τα χρειάζεται τώρα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου