17 Ιουνίου 2005...και ο Μιχάλης Κωνσταντίνου σε ακόμη μια τοποθέτηση του διέψευδε κατηγορηματικά τα σενάρια που τον ήθελαν να βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τον Ολυμπιακό και συνέχιζε να ξεκαθαρίζει πως...Αντώνης δεν θα γίνει ποτέ και δεν θα φορέσει την φανέλα με τα κόκκινα.
Το "χρυσό" τετραετές συμβόλαιο του είχε λήξει με τον Παναθηναϊκό, ο Τζίγγερ δεν "καιγόταν" να του το ανανεώσει και ο Κύπριος φορ είχε δώσει εντολή να βρει τον επόμενο σταθμό στην καριέρα του με προτεραιότητα το εξωτερικό και ομάδες της Γερμανίας που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον.
Παράλληλα με τις φήμες που είχαν ξεκινήσει μεσούσης της σεζόν και θύμιζαν σκηνικά Νικοπολίδη, είχε αναπτυχθεί παράλληλα μια έντονη φημολογία πως η οικογένεια Βαρδινογιάννη είχε υψώσει ηθικά τείχη και προυποθέσεις στον Κωνσταντίνου σχετικά με προσωπικά του ζητήματα με τον παίκτη να "χαλάει" τις σχέσεις του με την διοίκηση μια και καλή.
«Γυρίζω σελίδα και δεν θέλω να αναφερθώ στο παρελθόν. Ξέρω ποιος είναι ο Ολυμπιακός, ο Ολυμπιακός ξέρει ποιος είμαι. Πιστεύω πως τίμησε επί τέσσερα χρόνια το συμβόλαιό μου με τον Παναθηναϊκό, το οποίο τελείωσε και μετά έλαβα μια καλή πρόταση από τον Ολυμπιακό.»
Δέκα χρόνια αργότερα, σε συνέντευξη δήλωνε χαρακτηριστικά για εκείνη την περίοδο:
«Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν έκανα διακοπές 40 ημέρες πολύ μακριά από Κύπρο και Ελλάδα. Έπαιρνα απλώς μία φορά την ημέρα τους γονείς μου τηλέφωνο και έλεγα ότι είμαι καλά. Είχε τελειώσει το συμβόλαιό μου με τον Παναθηναϊκό. Εδειξε ότι με θέλει ο Ολυμπιακός. Οταν γύρισα από τις διακοπές ρώτησα τον ατζέντη μου: "Εχουμε τίποτα;". Μου απάντησε: "όχι, γιατί σε πήρε κανείς τηλέφωνο;". Ακούγοντάς τον, ξαναέφυγα για διακοπές. Οταν ξαναβρεθήκαμε, μου παρουσίασε τα δεδομένα. Η πρώτη επιλογή μου ήταν η Ευρώπη αλλά μου είπε ότι οι καλές ομάδες θα ψάξουν να βρουν πρώτα τους σταρ. Επρεπε, άρα, να περιμένω μέχρι τέλος Ιουλίου, αρχές Αυγούστου. Από Ελλάδα, μου είπε "υπάρχει ο Ολυμπιακός, που σε θέλει πάρα πολύ. Πρέπει να αποφασίσεις".
Δεν προβληματιζόμουν πολύ για αυτές τις αποφάσεις. Αν καθόμουν να το σκεφτώ πολύ, ίσως να μην το έκανα. Δεν σκέφτηκα καν την αντιπαλότητα του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό, ούτε ότι είχα φίλους στην προηγούμενη ομάδα μου. Αν είχα τότε παιδιά, ναι, μπορεί να μην το έκανα. Μιλώντας με τον Σωκράτη Κόκκαλη τότε κατάλαβα πόσο πολύ με θέλει ο Ολυμπιακός και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Αν δεν ήταν τόσο ξεκάθαρος ο πρόεδρος, ίσως πάλι να μην πήγαινα στον Ολυμπιακό.
Είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό μέσα στη σεζόν το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού και όλοι, όταν με πλησίαζαν, μου έλεγαν πήγαινε όπου θέλεις στην Ευρώπη, μόνο μην πας εκεί. Δεν ερχόταν να μου πει ο κόσμος θέλουμε να μείνεις. Με έβρισκαν έξω οπαδοί του Ολυμπιακού και μου έλεγαν έλα σε μας.»
Η ιστορία έγραψε εν τέλει τα γεγονότα και -όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις- άφησε στην άκρη τα συναισθήματα χιλιάδων ανθρώπων που είχανε γεμίσει ασφυκτικά μέσα καλοκαιριού το 2001 την Λεωφόρο για να υποδεχτούν τον Μιχαλάκη...
Εν τέλει ο "Μιχαλάκης" ήταν η πιο τρανή απόδειξη σε αυτό που φώναζαν κάποιοι "αντιδραστικοί" τότε, πως "είναι τρέλα από μόνη της η πράσινη φανέλα".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου