Μια γεμάτη Λεωφόρος να σφύζει από ζωή, πράσινες φανέλες να ξεπηδάνε από παντού, συνθήματα να ακούγονται από τα γύρω στενά, καπνογόνα και βαρελάκια να δίνουν χρώμα, τύμπανα να δυναμώνουν την ένταση και ο χρόνος να γίνεται ένα όμορφο κουβάρι.
Αυτό είναι ο Παναθηναϊκός, αυτό είναι η Θύρα 13, αυτό είναι η Λεωφόρος, αυτό είναι οι Αμπελόκηποι, αυτό είναι η Αθήνα.
Όσο υπάρχει αυτός ο συνδιασμός, τόσο θα γεννιούνται νέοι Παναθηναϊκοί και η φλόγα δεν θα σβήνει ποτέ.
Χθες το μυαλό κατά την είσοδο στην Θύρα 13 ταξίδεψε μοιραία 10 χρόνια πίσω. Σε ένα Σάββατο του Δεκέμβρη όταν η Θύρα 13 γιόρταζε τα 40 της χρόνια. Πόσο διαφορετικά ήταν όλα και πόσο αναλλοίωτα στον χρόνο παραμένουν κάποια άλλα.
Όλα τότε ήταν τόσο ανοργάνωτα, όλα τώρα ήταν τόσο οργανωμένα. Και τι με αυτό...η τρέλα παρέμενε ίδια.
Και μετά να έρχονται αναμνήσεις πριν από 5 χρόνια, πάλι ένα Σαββάτο του Δεκέμβρη.
Πόσα διαφορετικά πρόσωπα είχαν τιμηθεί, πόσα από αυτά δεν ήταν χθες. Και πάλι όμως...το μότο "ο Παναθηναϊκός πάνω όλα, όλοι είναι περαστικοί" έβρισκε τόσο νόημα.
Τα χρόνια κύριοι περνάνε όμως η τρέλα μας μένει ίδια.
Ραντεβού σε 10 χρόνια, όταν θα γιορτάζουμε τα 60!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου