Δυστυχώς χθες για ακόμη μια φορά επιβεβαιώθηκε ο κανόνας πως μεγάλα ματς και μεγάλες κερκίδες δεν πάνε μαζί. Αν και το κλίμα στην Λεωφόρο ήταν γιορτινό ώρες πριν την σέντρα, αν και οι κερκίδες είχαν γεμίσει πολύ πριν τις 10, αν και το γκολ μπήκε πολύ νωρίς και έβαλε "φωτιά" στο γήπεδο, ξαφνικά έπεσε μούγκα.
Πολύ πριν αρχίσουμε να αμυνόμαστε και ισοφαριστούμε τα ντεσιμπέλ στο πέταλο (μαζί με τις υπόλοιπες θύρες που σε τέτοια ματς πρέπει να λειτουργούν σαν ένα με την 13) έπεφταν...
Γιατί; Μπορεί το 1-0 να μην αρκούσε, μπορεί η επιστροφή στους ομίλους να έπρεπε να συνδυαστεί με ώρα για μπαλίτσα και στόματα κλειστά, χίλια μπορεί...
Η ουσία είναι ότι η κερκίδα χθες δεν ήταν αυτή που έπρεπε και αρκετές φορές από την ισοφάριση και μετά, άκουγες τους Ολλανδούς από απέναντι να...ζουν το όνειρο τους.
Ανέκαθεν το άγχος για το αποτέλεσμα "λύγιζε" την κερκίδα (λίγο ή πολύ) και σκάγανε κομήτες στο πέταλο που δεν είχαν όρεξη για τραγούδι. Ρεαλιστικά όσο καλή και να είναι μια κερκίδα, αν τα παλικάρια στο χορτάρι δεν μπορούν, το αποτέλεσμα δεν γυρίζει μόνο από την φωνή. Αλλά διάόλε όχι κι έτσι!
Έχουμε ένα από τα πιο "ζεστά" γήπεδα στον κόσμο και δεν το αντιλαμβανόμαστε. Όλοι οι αντίπαλοι μιλούν για την ατμόσφαιρα και εμείς αντί να τους επιβεβαιώνουμε, ζούμε με τις δόξες του παρελθόντος...
...μόνο που δεν πάει έτσι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου