Aν κοιτάξει κάποιος το χθεσινό αποτέλεσμα στην Ισπανία και στην συνέχεια ρίξει μια ματιά στον όμιλο μας, τότε πολύ σωστά θα πει πως ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να μικραίνει και η Ευρωπαϊκή του ταυτότητα έχει χαθεί. Γιατί όταν μετά την δεύτερη αγωνιστική είσαι με μηδέν βαθμούς σε έναν όμιλο χωρίς κανένα μεγαθήριο, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
Όμως για μένα η χθεσινή ήττα μου άφησε μια γλυκιά γεύση! Δεν μπήκα καν στον κόπο να στεναχωρηθώ για την άδικη ήττα και να πω "κρίμα, χάθηκε η ευκαιρία". Και αυτό γιατί ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχασε από την Θέλτα, αλλά κέρδισε τον κόσμο του. Ταξίδεψε στην Ισπανία με απουσίες, έπαιξε κόντρα σε μια ποιοτική Ισπανική ομάδα και δεν φοβήθηκε. Βρήκε γρήγορα τα πατήματα του και σε αντίθεση με τα προγνωστικά δεν κλείστηκε πίσω. Πίεσε, ανέβηκε και για 75-80 λεπτά έκανε το παιχνίδι του.
Ότι ο διαιτητής τον αδίκησε στην φάση του πέναλτι που δεν σφύριξε στον Ιμπάρμπο είναι γεγονός. Ότι ήταν άστοχος και τα χάλαγε στην τελική προσπάθεια, επίσης. Ότι ο Στραματσόνι δεν έδωσε βοήθεια στην ομάδα του με κάποια αλλαγή όταν είχε "σκάσει", άλλο ένα δεδομένο.
Όμως αυτό δεν αλλάζει την ουσία που -για μένα- βρίσκεται στην νοοτροπία της ομάδας που κατέβηκε όχι για να παίξει κρυφτό σαν ομάδα β διαλογής, αλλά μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να διεκδικήσει την νίκη. Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό του Αναστασίου που κατέβηκε για να...μαζέψει εμπειρίες πριν δύο χρόνια, τώρα έχουμε να κάνουμε με έναν νορμάλ Παναθηναϊκό που θέλει να προκριθεί και μπορεί να το πετύχει, αν στα επόμενα δύο ματς με την Λιέγη αποδείξει ότι η χθεσινή του εμφάνιση δεν ήταν η εξαίρεση στον κανόνα.
Και όσοι λένε πως το χθεσινό δεν θύμιζε κάτι από "Panathinaikos", να τους θυμίσω πως η Ευρωπαϊκή καταξίωση και το Ευρωπαϊκό dna δημιουργήθηκε εξίσου από ήττες. Και η χθεσινή -αν την εκμεταλλευτεί- θα του αποφέρει θετικά αποτελέσματα στο άμεσο μέλλον.
Αυτός ο Παναθηναϊκός μπορεί να προκριθεί. Έδειξε χθες ότι η ποιότητα υπάρχει, η θέληση επίσης, το θέμα είναι να το πιστέψουν λίγο περισσότερο γιατί στις επόμενες δύο αγωνιστικές θα κριθούν όλα.
ΥΓ: Θα ήθελα να γράψω ύμνους για το δίδυμο Μολέδο-Σάμπα, αλλά μην τους ματιάσουμε καλύτερα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου