Σάββατο 12 Μαρτίου 2005 και ο Παναθηναϊκός δίνει "μάχες" σε δύο μέτωπα με στόχο δύο τίτλους. Το γυναικείο τμήμα μπάσκετ μετά από 4 χρόνια ανυποληψίας διεκδικούσε στα Βριλήσσια το Κύπελλο Ελλάδος και λίγη ώρα αργότερα το ποδοσφαιρικό τμήμα αντιμετώπιζε στην Λεωφόρο τον Ηρακλή κι ενώ αυτό βρισκόταν στις τελευταίες στροφές του πρωταθλήματος.
Το σκηνικό εκείνη της σεζόν ήταν λίγο-πολύ γνωστό και είχε παγιωθεί από την προηγούμενη. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης είχε χωρίσει την Θύρα 13 σε...καλή και κακή και το "διαίρει και βασίλευε" ήταν στα καλύτερα του. Αν και εκείνη την χρονιά είχαν αρχίσει να υπάρχουν κάποια σημεία επικοινωνίας μεταξύ "Ανεξάρτητων" και ΠΑΕ με σκοπό την επιστροφή τους στο γήπεδο, μεγάλη πλειοψηφία των πρώτων είχε στραφεί στον Ερασιτέχνη και στην στήριξη κάθε τμήματος, σε κάθε γήπεδο σε όλη την Ελλάδα. Η κληρονομιά που άφησαν στις ερχόμενες γενιές Παναθηναϊκών αυτά τα χρόνια είναι γνωστή.
Όντας λοιπόν στην μεριά αυτών που δεν μπορούσαν να ανεχτούν ούτε για μια μέρα παραπάνω την παρουσία της οικογένειας Βαρδινογιάννη στον Σύλλογο, δεν θα μπορούσα εκείνο το Σάββατο να μην ακολουθήσω το τμήμα γυναικών στην προσπάθεια τους να πάρουν το δεύτερο κύπελλο της ιστορίας τους. Για την ακρίβεια δεν υπήρχε καν δεύτερη σκέψη για το που ήταν πιο σημαντική η παρουσία μου.
Με τα πολλά, ο Παναθηναϊκός χάνει με 64-53 στον ημιτελικό από τον Σπόρτιγκ, με τον κόσμο να μην σταματάει λεπτό να τραγουδάει και να δίνει πραγματικά ένα αγνό Παναθηναϊκό ρεσιτάλ κερκίδας. Παρά την απογοήτευση, η ομάδα κατευθύνεται στον κόσμο και το "ΠΑΟ θυμήσου μια ζωή μαζί σου" ακόμη ηχεί στα αυτιά μου. Όμως τα πιο έντονα συναισθήματα δεν είχαν ακόμη έρθει...
Γυρνώντας το μάτι στην κερκίδα έβλεπες άλλους να αράζουν, άλλους να έχουν στήσει πηγαδάκια και κάποιους άλλους να φεύγουν στεναχωρημένοι από το γήπεδο. Το ακόμη πιο περίεργο ήταν πως οι περισσότεροι δεν είχαν καν όρεξη να πάνε ή έστω να δουν το ματς ποδοσφαίρου με τον Ηρακλή. Αν μη τι άλλο, στα μάτια μου, είναι μεγάλο οπαδικό παράσημο να μπορείς να νιώσεις τα ίδια συναισθήματα τόσο στα ερασιτεχνικά ματς, όσο στο εμπορικό ποδόσφαιρο. Και με αυτό το παράσημο γαλουχήθηκε μια ολόκληρη γενιά Παναθηναϊκών.
Φεύγοντας λοιπόν το μάτι μου έπεσε σε έναν φίλο, που ο σύνδεσμος του ήταν σε αυτούς που έπαιρναν κανονικά εισιτήρια στα ματς του ποδοσφαίρου, κι όμως αυτός δεν βρισκόταν στην Λεωφόρο, ούτε είχε σκοπό να πάει όπως μου είπε λίγο πιο μετά.
Ακολούθησε μια από τις κλασικές Παναθηναϊκές κουβέντες που κάνεις με άτομα που δεν ξέρεις τόσο καλά, αλλά έχεις να μοιραστείς τόσα για την "αμαρτωλή αγάπη" σου. Μια συζήτηση που ακόμη την κουβαλάω μέσα μου, με βοήθησε να αντιλαμβάνομαι αλλιώς τα πράγματα γύρω από τον Σύλλογο, να αναθεωρήσω τον τρόπο που δείχνω την αγάπη μου σε αυτήν την ιδέα και να κατασταλάξω τι είναι για μένα ο Παναθηναϊκός.
Τα λόγια έτρεχαν, οι απόψεις για έδιναν κι έπαιρναν και τα πάντα σταμάτησαν όταν με διέκοψε, για να επισημάνει σε μια απορία μου σχετικά με την συμπεριφορά του κόσμου μας (οργανωμένου και μη) γύρω από κάποια ζητήματα, με μια ατάκα...
"Εξαρτάται από τον Παναθηναϊκό που έχεις στην καρδιά σου..."
Τόσο απλά, τόσο λιτά και παράλληλα τόσο δύσκολη έκφραση.
( Μετά από κάποια χρόνια μπήκα στην διαδικασία να ανοίξω αυτόν εδώ τον χώρο. Όχι για να καταγράφω την επικαιρότητα, ούτε για να κάνω προπαγάνδα για τον έναν ή τον άλλον, όπως πολλοί κατηγορείτε με σχόλια σας, όταν γίνεται κάποιος σχολιασμός για κάποια ιερή αγελάδα. Αλλά για να εκφράζω την άποψη μου πάντοτε με βάση την παραπάνω ατάκα. Έχοντας προσδιορίσει τι είναι ο Παναθηναϊκός για μένα, έχοντας κατανοήσει ότι καμία νίκη ή ήττα δεν είναι ικανή να με κάνει να αγαπήσω περισσότερο ή λιγότερο τον Σύλλογο, γράφω την άποψη μου.
Όσοι δεν μπορείτε να το κατανοήσετε απλά χάνεται τον καιρό σας να μπαίνετε εδώ μέσα.
Δεν έχω σκοπό να θυσιάσω τις αξίες μου σαν Παναθηναϊκός για ένα πρωτάθλημα/Ευρωπαϊκό και να κάθομαι να χειροκροτάω έναν άνθρωπο που έλεγε πως η ομάδα μου έκλεβε.
Δεν έχω σκοπό να πανηγυρίζω δεύτερες θέσεις στο ποδόσφαιρο και παραμονές στην Α Εθνική σε τμήματα του Ερασιτέχνη και να κάνω ole (Χαλάνδρι-πόλο, Μετς-Βόλεϊ αντρών, Κυψέλη-Βόλεϊ Γυναικών).
Δεν έχω σκοπό να αποθεώνω ανθρώπους που κρατάνε στα χέρια τους τμήματα του Συλλόγου και είτε κοιτάνε πρώτα την πάρτη τους και τον εγωισμό τους, είτε βλέπουν τον Σύλλογο σαν εμπορικό κατάστημα.
Δεν έχω σκοπό να γίνω γαύρος και να χορεύω στον χορό κάθε επιχειρηματία που ασχολείται με τον Παναθηναϊκό. )
Παναθηναϊκοί θα ήμασταν με/χωρίς Γιαννακόπουλους, Τζίγγερ, Βγενόπουλο, Πατέρα, Αλαφούζο κτλ.
Παναθηναϊκοί δεν γίναμε για παίκτες, παράγοντες, νίκες και κούπες.
Αυτά τα ολίγα.
ΥΓ: Για την ιστορία, το παλικάρι αυτό σταμάτησε να πατάει σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ το καλοκαίρι του 2010 και δίνει όπου μπορεί το παρών στα ερασιτεχνικά.
ΥΓ2: Οι αγάπες δεν εμπορευματοποιούνται, τα συναισθήματα δεν συναλλάσσονται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου