Τι πήγε λάθος

AΠΟΨΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Το φετινό καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός έθεσε ως στόχο του την κατάκτηση του πρωταθλήματος, θεωρώντας αφελώς ότι κάποιες καλές μονάδες, σε συνδυασμό με μια πιθανή αλλαγή εποχής στα διοικητικά του διεφθαρμένου ελληνικού ποδοσφαίρου, θα τον έφερναν αυτονόητα στην πρώτη θέση.

Σήμερα, αρχές Νοεμβρίου, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται ουσιαστικά εκτός πρωταθλήματος καθώς η διαφορά 7 βαθμών από τον Ολυμπιακό στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν ανατρέπεται, ακόμα κι αν τον Ιανουάριο φέρεις τον Μέσι, τον Οζίλ και τον Νόιερ. Η χρονιά χάθηκε κι όσο γρηγορότερα το αποδεχθούμε, τόσο πιο παραγωγικοί μπορούν να αποδειχθούν οι επόμενοι μήνες για την προετοιμασία της επόμενης χρονιάς.

Τι πήγε λάθος; Αυτό που πηγαίνει λάθος όλα τα τελευταία χρόνια: η ομάδα δεν διαθέτει στους κόλπους τους ανθρώπους που να ξέρουν από πρωταθλητισμό. Ούτε στη διοίκηση, ούτε στον πάγκο και κυρίως ούτε στο ρόστερ. Γιατί άλλο να ξέρεις από ποδόσφαιρο, αλλό να ξέρεις τι απαιτείται πρώτα ψυχικά και μετά αγωνιστικά για να κατακτήσεις το πρωτάθλημα, δηλαδή για να είσαι ο καλύτερος σε μια πολύμηνη κούρσα κι όχι απλά σε 2-3 ματς.

Συγκεκριμένα:


Διοίκηση: Παρά τις αναμφισβήτητα καλές προθέσεις του Γιάννη Αλαφούζου, ούτε ο ίδιος ούτε οι άνθρωποι που έχει γύρω του γνωρίζουν από πρωταθλητισμό. Εκτιμώ ότι ο ίδιος έχει καταλάβει ότι ο χαρακτήρας του δεν τον βοηθά, γι’αυτό και αναζητά συνεχώς τους κατάλληλους συνεργάτες αλλά καταλήγει να εμπιστεύεται τυφλά τον εκάστοτε προπονητή.

Δυστυχώς, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, τόσο ο Ζιλμπέρτο Σίλβα όσο και ο Δημήτρης Σαραβάκος είναι άνθρωποι που πιστεύουν σε μια πιο τεχνοκρατική και σοφτ διαχείριση του ποδοσφαιρικού τμήματος, η οποία αποτελεί μάλλον πολυτέλεια για μια (ελληνική) ομάδα που τα τελευταία 20 χρόνια έχει κατακτήσει μονάχα 2 πρωταθλήματα.

Η μεγαλύτερη αποτυχία της διοίκησης είναι ότι έχει επιτρέψει στους προπονητές και στους παίκτες που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια να θεωρούν ότι μπορούν να κρύβουν κάθε λάθος τους πίσω από την (υπαρκτή) Παράγκα. Όταν παίκτης που βρίσκεται στην ομάδα 1-2 μήνες και καλά-καλά δεν μπορεί να κάνει ένα σωστό κοντρόλ διαμαρτύρεται από το 1ο λεπτό στον διαιτητή και δείχνει διαρκώς αγανακτισμένος, τότε κάποιοι έχουν πλήρως τον έλεγχο. Όταν αυτός που σε πληρώνει είναι έτοιμος να σου προσφέρει τόσες δικαιολογίες όταν αποτυγχάνεις, μάλλον δεν θα σκιστείς να γίνεις καλύτερος.

Η Διοίκηση έχει επίσης αποτύχει παταγωδώς στο να διατηρήσει σταθερό έναν κορμό στελεχών του τμήματος και ποδοσφαιριστών κι έτσι έχει ξοδέψει το πιο πολύτιμο αγαθό ενός αθλητικού οργανισμού: τον χρόνο. Συνεχώς ξεκινάμε από το μηδέν.

Προπονητής: Ο Στραματσόνι είναι ένας συμπαθέστατος νέος άνθρωπος, στον οποίο δεν έπρεπε να έχει προταθεί ποτέ να γίνει προπονητής του Παναθηναϊκού ή γενικότερα κάποιας ομάδας που έχει στόχο να πρωταγωνιστήσει. Τουλάχιστον όχι σε αυτή τη φάση της καριέρας του.

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που πριν τον Παναθηναϊκό υπήρξε πρώτος προπονητής για 2 μόλις σεζόν, χωρίς να έχει καν υπάρξει αξιόλογος ποδοσφαιριστής με σημαντικές παραστάσεις (π.χ Νιόπλιας, Αναστασίου). Επί των ημερών του, η Ίντερ τερμάτισε στη 9η θέση του Καμπιονάτο και έμεινε εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων μετά από 15 χρόνια ενώ αποτυχημένο ήταν και το πέρασμα του από την Ουντινέζε, από όπου και απολύθηκε στο τέλος της σεζόν 2014-2015, μένοντας για 5 μήνες άνεργος, πριν ενδιαφερθεί γι’αυτόν ο Παναθηναϊκός. Πριν έρθει στην Αθήνα, σε 106 παιχνίδια ως πρώτος προπονητής, είχε κερδίσει μόλις τα 43, δηλαδή ούτε τα μισά.

Από αυτόν τον άπειρο τεχνικό, εμείς ζητήσαμε να κάνει πρωταθλητισμό και μάλιστα στο πρωτάθλημα της Άγριας Δύσης ενώ φέτος του δώσαμε τα κλειδιά όλου του τμήματος, λες και το μέγεθος «Στραματσόνι» είναι τόσο μεγάλο που μπορεί με ευκολία να κουμαντάρει ένα μέγεθος όπως ο Παναθηναϊκός.

Το περίεργο δεν είναι ότι απέτυχε αλλά το ότι κάποιοι πίστεψαν ότι θα μπορούσε να τα καταφέρει, κάτι που αν συνέβαινε θα τον καθιστούσε αυτόματα κάτι σαν νέο Μουρίνιο ή έστω Βίλας Μπόας (πριν ξεφουσκώσει κι αυτός).

Αρχηγός: Δεν θα κουραστώ να υποστηρίζω ότι το γεγονός ότι αρχηγός του Παναθηναϊκού έχει φτάσει να είναι ένας παίκτης όπως ο Ζέκα δείχνει πόσο έχει μικρύνει ο σύλλογος. Καλός, χρυσός και φιλότιμος αλλά φοβάμαι ότι είναι ο πρώτος που αποπροσανατολίζει την ομάδα με την ατέλειωτη γκρίνια του προς κάθε διαιτητική απόφαση ενώ θα έπρεπε να κάνει το αντίθετο.

Δεν έχει το ειδικό βάρος να ηγηθεί μιας ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό, δεν έχει σημειώσει κάποια φοβερή βελτίωση τα τελευταία χρόνια και είναι πια 28. Αμήχανο να του αφαιρεθεί το περιβραχιόνιο αλλά νομίζω ότι είναι απλώς ένας καλός βασικός παίκτης, όχι κάτι παραπάνω.

Μπεργκ: Ας μην κοροιδευόμαστε, ούτε πέρσι ούτε και φέτος θυμίζει σε τίποτα τον αέρινο παίκτη των δυο πρώτων σεζόν. Έχει πειραχτεί το μυαλό του, χάνει την ψυχραιμία του πολύ εύκολα κι αρχίζει και απαιτεί από την ομάδα να παίζει όλο και πιο πολύ γι’αυτόν. Μπορείς πλέον να καταλάβεις από τα πρώτα λεπτά αν το ματς του πηγαίνει ή όχι, νιώθεις ότι αν απογοητευτεί από μια κακή πάσα συμπαίκτη του στο 10’, θα περιφέρεται εκνευρισμένος για τα υπόλοιπα 80 λεπτά.

Είναι μεγάλο παιδί, εισπράττει πολλά λεφτά και πολλή αγάπη, οφείλει να βρει τον εαυτό του ή να ζητήσει μόνος του να φύγει στο τέλος της σεζόν. Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα, δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός να κανακεύει και να περιμένει κάποιον για πάντα.

Μιας και πάντως είναι ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής αλλά όχι «ηγέτης», θα πρέπει να σταματήσουν τα ΜΜΕ να τον φορτώνουν με έξτρα ευθύνες. Ο Μπεργκ είναι ο πιο ποιοτικός παίκτης του Παναθηναϊκού αλλά έχει αποτύχει να αναδειχθεί σε ηγέτη του.

Παίκτες: Το φετινό ρόστερ του Παναθηναϊκού είναι το χειρότερα επιλεγμένο ρόστερ των τελευταίων ετών καθώς η σύνθεση του δεν υποδηλώνει κανένα συγκεκριμένο όραμα για το είδος της ομάδας που θέλουμε να χτίσουμε. Ελάχιστοι ποδοσφαιριστές διαθέτουν κάποιου τύπου ειδικό βάρος ή προσωπικότητα, γι’αυτό και η βαριά φανέλα τους κάνει να τρέμουν κι όχι να νιώθουν δέος.

Από τους 32 παίχτες του ρόστερ, οι μόνοι που έχουν κατακτήσει το ελληνικό πρωτάθλημα είναι ο Σεμπάστιαν Λέτο και ο Στέφανος Κοτσόλης. Ουσιαστικά δηλαδή μόνο ο Λέτο. Πρωτάθλημα έχει κατακτήσει ο Μπέργκ στη Σουηδία, ο Τελάντερ στη Δανία και ο Ιβάνοφ σε Σερβία και Ελβετία. Κανείς άλλος. 5 στους 32 (και οι 2 δεν υπολογίζονται). Ξέρετε εσείς κάποια ομάδα που να ξεκινά να κάνει πρωταθλητισμό με μόλις 2 παίκτες στο ρόστερ της που να έχουν κατακτήσει το πρωτάθλημα που διεκδικεί;

Πάμε τώρα σε συγκεκριμένους παίκτες:

Στιλ: Δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος τερματοφύλακας στον κόσμο αλλά δεν ήταν ποτέ ξανά και τόσο κακός. Όταν δίνεις φανέλα βασικού σε έναν μέτριο τερματοφύλακα, έχοντας πίσω του Βλαχοδήμο και Κοτσόλη, δηλαδή μηδενικό ανταγωνισμό, τι ακριβώς περιμένεις; Να βελτιωθεί; Επίσης, μετράει κανείς πόσοι προπονητές τερματοφυλάκων έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια; Μάθαμε ποτέ το γιατί;

Ιμπάρμπο: Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο Παναθηναϊκός έδωσε 1 εκατομμύριο ευρώ στην Κάλιαρι για μονοετή δανεισμό συμφωνώντας σε ρήτρα αγοράς ύψους 6 εκατομμυρίων. Τι είδους όραμα δείχνεις, προχωρώντας σε μια τέτοια κίνηση για έναν επιθετικό που σε όλη του την καριέρα έχει σημειώσει 22 γκολ;  Ότι υπάρχει περίπτωση να δώσεις τα 6 εκατομμύρια αν σου βγει καλός; Ότι υπάρχει περίπτωση να σου βγει καλός; Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας;

Λεντέσμα: Δεν είναι Εσιέν, είναι φιλότιμος και χρήσιμος και θα μπορούσε να διδάξει πολλά σε νέα παιδιά, αν υπήρχαν τέτοια στην ομάδα. Πώς εξελίχθηκε όμως σε...σουπερσταρ της ομάδας με απαίτηση να παίζει συνεχόμενα 90λεπτα; Θα χτίσουμε πάνω στον 34χρονο Λεντέσμα; Αν είχαμε φτιάξει μια ομάδα έμπειρων για να κατακτήσει το πρωτάθλημα και τέλος να το δεχόμουν αλλά δεν βλέπω κάτι τέτοιο.

Μέστο: Παρόμοια περίπτωση με Στιλ. Ένας μέτριος προς συμπαθητικός παίκτης που στα 34 του ξεκινά τη σεζόν ως βασικός, χωρίς ανταγωνισμό για καιρό, μέχρι να αποκτηθεί ο φιλότιμος Κουλιμπαλί που δικαίως του τρώει σιγά-σιγά τη θέση. Δεν κατάλαβα γιατί τον πήραμε, δεν κατάλαβα γιατί τον κρατήσαμε. Δύσκολα να μην υπήρχε κάτι πιο ελπιδοφόρο στην αγορά.

Ρινάλντι: Έχεις τον Μπεργκ, πίσω του τον ταλαιπωρημένο Λέτο που δεν είναι εξάλλου και καθαρό φορ και δίνεις τη θέση του 2ου σεντερ φορ στο ρόστερ σου σε κάποιον άγνωστο 22χρονο Αργεντίνο; Ότι; Ο αναπληρωματικός επιθετικός σου δεν μπορεί να είναι λαχείο. Εκεί είναι που χρειάζεσαι κάποιον έμπειρο (π.χ Φιγκερόα) που να ξέρει ότι είναι η 2η επιλογή και να μην χρειάζεται 400 επαφές για να βάλει το γκολ. Κι άντε και πήρες τον Ρινάλντι. Βάλε τον να παίξει σε κάποια παιχνίδια, να τον μάθουν οι συμπαίκτες του, να νιώσει μέρος της ομάδας. Έφτασες Νοέμβρη μήνα να έχει παίξει μόλις 22 λεπτά ενώ κανονικά θα έπρεπε να ήταν έτοιμος να ξεκινήσει στο Φάληρο, μιας και ο Μπεργκ ήταν τραυματίας και ο Λέτο τόσο ταλαιπωρημένος. Ακατανόητη επιλογή, απαράδεκτη διαχείριση αλλά...τετραετές συμβόλαιο!

Φωτεινές εξαιρέσεις:

Λέτο: Η ψυχή του Παναθηναϊκού. Σαν να μεγάλωσε στους Αμπελόκηπους, σαν να γεννήθηκε στη 13, σαν να έγραψε αυτός το σύνθημα «ΠΑΟ θα πει μαχητική ψυχή». Το πρώτο του ημίχρονο στη Λιέγη θα πρέπει να το βλέπει σε video κάθε ξένος που έρχεται στην ομάδα. Θα ήθελα κι από αυτόν να μουρμουρίζει λιγότερο στους διαιτητές αλλά τι να πεις σε έναν άνθρωπο που νιώθεις ότι αν χρειαστεί θα παίξει και με γύψο στο πόδι;

Μολέδο: Ο ηγέτης του Παναθηναϊκού. Απίστευτο το ότι τέτοιος παίκτης έχει βρεθεί στον Παναθηναϊκό αυτή την εποχή. Αν είχε πίσω του έναν καλύτερο τερματοφύλακα και δίπλα του πιο σταθερούς παίκτες, θα ήταν ακόμα καλύτερος. Πρώτος στη μπάλα, προσεκτικός αλλά και σκληρός εκεί που πρέπει, μηδενική γκρίνια στους διαιτητές. Πρότυπο.

Βιγιαφάνες: Μετά το νευρικό ξεκίνημα, μοιάζει να είναι ο μόνος ξένος που έχει αντιληφθεί που παίζει και πόσο μεγάλο βήμα είναι για την καριέρα του ο Παναθηναϊκός.Τον βοηθάει πάρα πολύ το ότι έχει παίξει και με άλλη ομάδα στη Superleague. Αν δουλέψει με έναν κανονικό προπονητή και πάψει να φοβάται να σουτάρει, μπορεί να αυξήσει σημαντικά και την παραγωγικότητα του. Σε τέτοιους ξένους αξίζει να προσπαθήσεις να επενδύσεις. Βασικός με το σπαθί του.

Του Flying Greenman