Είναι από τις φορές που κάθεσαι και κοιτάς αμήχανος τα όσα συμβαίνουν τριγύρω σου γιατί νιώθεις πως πλέον δεν σε αγγίζει τίποτα, πως δεν έχει νόημα και πως έχει συνηθίσει σε μια κατάσταση. Ο Παναθηναϊκός ξεφτιλίστηκε για ακόμη μια φορά στην Ευρώπη, για ακόμη μια φορά μέσα στην έδρα του. Έχασε χωρίς προσπάθεια 0-2 από την Θέλτα και έδωσε την ευκαιρία στους Ισπανούς να στήσουν πάρτι μέσα στην Λεωφόρο για την επιστροφή τους στις Ευρωπαϊκές προκρίσεις μετά από 10 χρόνια.
Βλέπεις αυτό το σκηνικό, χάνεσαι μέσα στις σκέψεις και φοβάσαι πως το μόνο που καταφέρνεις είναι να ανακυκλώνεσαι. Φταίει ο προπονητής, φταίει ο Στιλ, φταίει ο Ιμπάρμπο, φταίει ο Κουτρουμπής και απλά σε λίγους μήνες θα αλλάξουν τα ονόματα. Αυτό θα συμβαίνει όσο δεν βλέπουμε ποιος είναι ο νο1 υπεύθυνος για τα συνεχόμενα Ευρωπαϊκά χαστούκια.
Αφήνοντας εκτός το...Ελληνικό κάδρο για τους προφανείς λόγους, ο Γιάννης Αλαφούζος ασελγεί στην «χρυσή» Ευρωπαϊκή ιστορία του Συλλόγου. Το άλλοτε καμάρι της Ελλάδας έχει γίνει περίγελος και όποτε περνάει τα σύνορα ή υποδέχεται αντίπαλο από το εξωτερικό λερώνει όλο και περισσότερο με μαύρες κυλίδες την...Βίβλο του.
Την πρώτη του χρονιά είχαμε το Μάριμπορ, την δεύτερη ζήσαμε την αδυναμία μας να συμμετάσχουμε στα προκριματικά του Europa, την τρίτη δώσαμε χαρά στην πρωτάρα Εστορίλ, την τέταρτη γίναμε το highlight της ιστορίας της Καμπάλα και την πέμπτη διοργανώσαμε το πάρτι της Θέλτα.
Τα παραπάνω έχουν κι άλλες αναγνώσεις.
Ο Ευρωπαίος Παναθηναϊκός επί Αλαφούζου μετράει μόλις 1 νίκη σε ομίλους, δεν έχει συμμετάσχει σε αυτούς του Champions League, έχει μαζέψει 8 πόντους σε 18 αγώνες, έχει βάλει 13 γκολ και δεχθεί...35!
Φέτος όμως το έκτρωμα που δημιούργησαν Αλαφούζος και Στραματσόνι ξεπέρασε και τις πιο άρρωστες σκέψεις μας. Σε 6 αγώνες μαζέψαμε μόλις 1 βαθμό(!), χάσαμε και τα 3 παιχνίδια στην Λεωφόρο(!), σκοράραμε μόλις 3 φορές(!) και δεχθήκαμε τα υπερτετραπλάσια γκολ(!).
Πλέον χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από τον Γιάννη Αλαφούζο για να ξεφτιλίσει περισσότερο τον Σύλλογο. Είναι τόσο απόλυτοι οι φετινοί αριθμοί που μοιάζει δύσκολο να τα πάει χειρότερα....γιατί πολύ απλά από του χρόνου είναι πολύ πιθανό να μην συμμετάσχουμε σε ομίλους.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Ο Παναθηναϊκός να βολοδέρνει κάτω από την 100ή θέση, να είναι ο αδύναμος των αδυνάμων και η συμμετοχή στους ομίλους του Europa League να αποτελεί πλέον κάτι πολύ δύσκολο.
Κι αυτή είναι η κατάντια. Φέτος όλοι πανηγύριζαν (και θα ανέβουν άρθρα και τίτλοι) που ο Παναθηναϊκός μπήκε στους ομίλους του Europa και όσοι δεν σέρνονταν σε αυτόν τον χορό ήταν οι μίζεροι της υπόθεσης. Που ξέρετε...σε λίγα χρόνια (αν είναι ακόμη λογιστής στην ΠΑΕ) μπορεί ο Γιάννης Αλαφούυζος να έχει ρίξει κι άλλο το ταβάνι, ώστε να θεωρούμε επιτυχία την πρόκριση στον τρίτο προκριματικό της διοργάνωσης...
ΥΓ: Αυτή είναι η αλήθεια που βιώνουμε κύριοι. Και αυτή η αλήθεια έχει μια δύσκολη ανάγνωση που την έχω ξαναγράψει αλλά μας αρέσει να την αποφεύγουμε γιατί μας ενοχλεί. Ο Γιάννης Αλαφούζος βρίσκει και τα κάνει. Γιατί όσο απτυχημένος είναι αυτός, τόσο αποτυχημένος είναι και ο κόσμος του Συλλόγου. Πριν λίγα χρόνια μας δόθηκε μια ιστορική ευκαιρία αλλά προτιμήσαμε να παίξουμε safe, να βρούμε όλες τις πιθανές δικαιολογίες για να μην συμμετάσχουμε μαζικά στην λαϊκή βάση και να δώσουμε το ελεύθερο στον Γιάννη Αλαφούζο να...παίξει μπάλα.
Ένας Γιάννης Αλαφούζος αξίζει στον Παναθηναϊκό. Μπορεί να μην αξίζει στην ιστορία του Συλλόγου, αλλά κι αυτά που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια γράφουν ιστορία. Μικραίνουμε γιατί εμείς πρώτα από όλα το επιτρέπουμε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου