Tα πρώτα απόνερα της ανακοίνωσης μεγάλου μέρος συνδέσμων της Θύρας 13 σχετικά με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο πέρασαν και ο οργανισμός του Συλλόγου για ακόμη μια φορά βλέπει μπροστά του το "φάντασμα" του διχασμού.
Με την δημοσιοποίηση της ανακοίνωσης ο καθένας έγραψε το μακρύ του και το κοντό του και όλοι στο τέλος συμφωνούσαν πως η Θύρα 13 ξεκίνησε πόλεμο ενάντια στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Όχι γιατί είναι αλήθεια, αλλά επειδή αυτό πουλάει.
Κανένας δεν αναφέρει πόσες προσπάθειες έχουν γίνει για να υπάρξει ομόνοια μεταξύ των δύο πλευρών. Κανένας δεν λέει πόσες συναντήσεις έχουν γίνει από την αρχή της σεζόν για να λυθούν τα όποια προβλήματα έχουν προκληθεί. Προβλήματα υπαρκτά που όμως για να υπάρχουν συναντήσεις σημαίνει ότι υπάρχει και διάθεση να λυθούν. Ακόμη και μετά τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας. Όμως όλοι θα μεταφράσουν τα γεγονόταν όπως τους βολεύει, όπως θα πουλήσει.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές ο κόσμος του Συλλόγου οφείλει να κάνει δύο-τρία βήματα πίσω και να κρίνει τα γεγονότα με πιο ψύχραιμη και αντικειμενική ματιά. Για να το κάνει όμως αυτό, πρέπει να κατανοήσει τι είναι για αυτόν ο Παναθηναϊκός και πως τον αντιλαμβάνεται.
Κάτι τέτοιο έχω κάνει κι εγώ και μπορώ πλέον με σχετική ασφάλεια να βγάζω τα συμπεράσματα μου για όσα συμβαίνουν στον Σύλλογο. Να δω το δάσος και να μην μου ρουφήξει όλη την ενέργεια το δέντρο.
Ποιο είναι το δάσος;
Η θέση που έχει ο Παναθηναϊκός στην ζωή μου.
Η παιδική αγάπη που πάντοτε θα θυμάμαι τις πρώτες φορές που βρέθηκα στο γήπεδο με τον πατέρα μου, τα πρώτα γκολ που πανηγύρισα, την πρώτη φορά που το μάτι μου "καρφωνόταν" στο πέταλο, το πρώτο ματς που μπήκα σε αυτό, το πρώτο μου κασκόλ, την πρώτη μου σημαία, την πρώτη μου μπλούζα...
Παιδικές αναμνήσεις που σε συντροφεύουν μια ζωή και είναι αδύνατο να ξεχάσεις. Εικόνες που πάντα σου θυμίζουν για ποιο λόγο αγάπησες αυτά τα χρώματα, για ποιο λόγο ακόλουθησες αυτήν την ιδέα και έκανες το τριφύλλι ένα από τα σημεία αναφοράς της ζωής σου.
Τα χρόνια περνάνε, μεγαλώνουμε, ο αθλητισμός εμπορευματοποιείται όλο και περισσότερο και κυριαρχεί πλέον η ιδέα ότι τα λεφτά αγοράζουν τα πάντα. Τίτλους, διακρίσεις, χαρές...
Όσο αυξάνεται η δόση της νέας τάξης πραγμάτων στον παγκόσμιο αθλητισμό, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη να μην χάνεται ο ρομαντισμός μέσα μας για αυτήν την παιδική καψούρα.
Γιατί αν σταματήσω να βλέπω ρομαντικά τον Παναθηναϊκό, τι νόημα θα έχει το "στις χαρές και στις λύπες μαζί"; Πως θα βρίσκω την δύναμη να στηρίξω τους αθλητές που φοράνε το τριφύλλι αλλά είναι στην πραγματικότητα κάποιοι νέοι μσθοφόροι; Πως θα κάνω οικονομίες για να βρεθώ σε ένα κλειστό, σε κάποιο μέρος του κόσμου;
Αν σταματήσω να βλέπω ρομαντικά τον Παναθηναϊκό θα γίνω πελάτης. Η στήριξη μου θα εξαρτάται μόνο από τα αποτελέσματα, θα απαιτώ ο κάθε πρόεδρος να μου προσφέρει το καλύτερο θέαμα για να αγοράσω το εισιτήριο του και θα είμαι πιθανότατα πολλές φορές κριτής του καναπέ.
Όταν λοιπόν έχω ορίσει τον Παναθηναϊκό ως μια ιδέα και δεν τον έχω περιορίσει στην στενή έννοια ενός αθλητικού σωματείου, δεν γίνεται να εξαρτάται η αγάπη μου από τις νίκες και τους τίτλους.
Θα με πειράξει όταν δίπλα στο Παναθηναϊκό θα μπει ένα Superfoods, δεν θα αποδεχτώ την μεταγραφή του Μπουρούση κι ας είναι όλοι στυγνοί μισθοφόροι, θα εξοργιστώ όταν πρόεδρος του Συλλόγου τα έχει πλακάκια με τον Μαρινάκη και τον Γκαγκάτση, θα νιώσω ντροπή όταν κάνω ole που βγήκα δεύτερος ή δεν υποβιβάστηκα, θα θα θα...
...τόσα πράγματα που ο πολύς κόσμος δεν θα καταλάβει. Είτε γιατί δεν θέλει, είτε γιατί δεν μπορεί. Και στην πραγματικότητα ούτε εγώ οφείλω να τους εξηγήσω τι και πως.
Γιατί για κάποιους θα είναι ανεκτό η κάθε Nike ή Adidas να φορέσει στον Παναθηναϊκό αύριο-μεθαύριο μια φανέλα κόκκινης απόχρωσης με σκοπο ένα καλύτερο συμβόλαιο που μπορεί να φέρει έναν τίτλο, ενώ για μένα την ίδια στιγμή στο μυαλό μου δεν θα υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να βλέπω την εμφάνιση της ομάδας μου καταπράσινη, μόνο με ένα μεγάλο τριφύλλι στο μέρος της καρδιάς και χωρίς κανένα χορηγό.
Κάποιοι άλλοι θα θυσιάσουν αξίες και θα πετάξουν στον κάδο των αχρήστων την Παναθηναϊκή κουλτούρα, με τον φόβο μην υποβιβαστεί η ομάδα και χάσουν κάθε ενδιαφέρουν να πηγαίνουν στο γήπεδο, ενώ για μένα θα είναι ακόμη μεγαλύτερη κάψα να γεμίζω κάθε γήπεδο στο Δ τοπικό για να βλέπω το τριφύλλι.
Είναι θέμα νοοτροπίας τα πάντα. Και δεν χρειάζεται ούτε να δικαιολογείστε, ούτε να κατακρίνετε. Ο καθένας βλέπει όπως βλέπει τον Παναθηναϊκό και τέλος.
Στο δικό μου μυαλό ευτυχώς που ξέρω πως υπάρχουν και άλλοι που βλέπουν τον Σύλλογο σαν και μένα και δυστυχώς που δεν είμαστε πολλοί.
ΥΓ: Όπως η Θύρα 13 δεν είναι όλος ο κόσμος του Συλλόγου, έτσι και κανένας Γιαννακόπουλος ή Αλαφούζος δεν είναι ο Παναθηναϊκός.
ΥΓ2: Η ανακοίνωση είναι από τις πλέον σωστές που βγήκε. Όχι γιατί αναφέρεται στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, αλλά επειδή προάγει τις σωστές αξίες που πρέπει να έχει ένας Παναθηναϊκός που σέβεται τον εαυτό του. Που δεν ξεχνάει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου