Ο ρομαντισμός είναι απαραίτητος στις μέρες μας, όταν ηθική και αξίες έχουν χαθεί. Το ίδιο ισχύει και για τους οπαδούς. Όπως συνηθίζω να λέω, ο Παναθηναϊκός δεν είναι μια νίκη και μια ήττα. Ούτε η αγάπη σου για την ομάδα εξαρτάται από μια πρόκριση ή έναν αποκλεισμό.
Οι εβδομάδες που περνάμε μπορεί να είναι κομβικές για το μέλλος του Συλλόγου, μπορεί και όχι. Από εμάς εξαρτάται. Με όλους τους στόχους να έχουν χαθεί και το ενδιαφέρον πλέον να έχει περάασει εκτός του αγωνιστικού χώρου είναι λογικό να δημιουργούνται ερωτήματα, ποια πρέπει να είναι η στάση του κόσμου απέναντι στην ομάδα και στην διοίκηση.
Σήμερα, η κερκίδα «φώναζε» ότι είναι άρρωστη και ο κόσμος είχε έρθει με προδιάθεση να κράξει. Και είναι λογικό όταν βλέπεις μια ομάδα να μην παίζει και να ξεφτιλίζει τον Σύλλογο με τα αποτελέσματα της. Όμως το πρόβλημα δεν είναι οι παίκτες και ο προπονητής...
Είναι ο ιδιοκτήτης. Κατά διαστήματα ο κόσμος προσπαθούσε να ξεκινήσει συνθήματα για την πάρτη του. Άλλοι τραγουδούσαν, άλλοι έβριζαν και άλλοι απλά κοιτούσαν το χάλι στο γήπεδο.
Αλήθεια, πότε πρέπει να «μην ξενερώνουμε ποτέ», να είμαστε «στις χαρές και στις λύπες μαζί» και με ποιον τρόπο «έτσι όπως μας θέλετε εσείς, ποτέ μας δεν θα γίνουμε εμείς»;
Μήπως τα συνθήματα πίστης στην συγκεκριμένη περίσταση βοηθούν και συμφέρουν τον Γιάννη Αλαφούζο; Πως δεν θα γίνουμε όπως μας θέλουν οι άλλοι, όταν είμαστε μέσα στο γήπεδο και τραγουδάμε σα να μην συμβαίνει τίποτα;
Έτσι δεν θα ιδρώσει το αυτί κανενός Αλαφούζου.
Ο ρομαντισμός μας δεν γίνεται να βγαίνει μέσα από συνθήματα μπροστά σε κάτι μισθοφόρους παίκτες που έχουν έναν ανίκανο πρόεδρο. Δεν γίνεται να είμαστε μέρος αυτού του σκηνικού, από την στιγμή που όλοι συμφωνούμε πως αυτό δεν είναι ο Παναθηναϊκός που θέλουμε.
Ο ρομαντισμός υπάρχει για να εκδηλώνουμε τα συναισθήματα μας σε αυτό που αγαπάμε. Και από όλο αυτό το σκηνικό, το μόνο που μας θυμίζει Παναθηναϊκός είναι η ίδια η Λεωφόρος.
Όχι μέσα στο γήπεδο, μέσα στο κλουβί για ζώα που κάνανε την Θύρα 13. Όταν θα είσαι έξω από τα επίσημα και θα έχεις πλημμυρίσει την Αλεξάνδρας και θα τραγουδάς για την καψούρα σου, αυτήν που δεν σέβονται οι μισθοφόροι που φοράνε το έμβλημα της, τότε θα ταρακουνηθούν σίγουρα περισσότερο κάποια άτομα. Όχι σαν Θύρα 13 αλλά σαν Παναθηναϊκός κόσμος.
Όταν δεν του πληρώνεις το εισιτήριο αλλά ξέρει ότι είσαι εδώ και απλά του γυρίζεις την πλάτη. Όταν βλέπει τα άδεια καθίσματα, αλλά ακούει τις φωνές χιλιάδων από τον δρόμο. Όταν πάρει πρέφα πως τα συνθήματα δεν τα τραγουδάμε για κανέναν πρόεδρο, προπονητή και παίκτη αλλά για μια ιδέα.
Τότε θα ψάξει τον κόσμο ο Αλαφούζος γιατί τότε θα τον έχει ανάγκη. Γιατί γήπεδο χωρίς κόσμο, εταιρία χωρίς έσοδα. Και αυτό το ξέρει καλά ο λογιστής.
ΥΓ: Η φαντασία καλπάζει αλλά αλλιώς ονειρεύομαι το τριφύλλι και από την στιγμή που δεν το ζω, μόνο να το φαντάζομαι μπορώ.
ΥΓ2: Αυτό πάει για τον κάθε Αλαφούζο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου