Τα τέσσερα σημεία του Μαρίνου

Ο Παναθηναϊκός με γκολ του Μάρκους Μπεργκ στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου έφυγε νικητής από το Περιστέρι επικρατώντας του Ατρόμητου με 0-1 και πήρε το πρώτο του διπλό μετά από 3 μήνες!

Όπως είναι φυσικό -και επειδή δεν είχα δει το ματς με τον Πάοκ- όταν μια ομάδα αλλάζει προπονητή, μοιραία τα φώτα πέφτουν πάνω του και όλοι προσπαθούν να δουν τι νέα στοιχεία εμφανίζονται στο παιχνίδι. Οπότε δεν θα μπορούσα να αποτελώ εξαίρεση από την στιγμή μάλιστα που το παιχνίδι ήταν κεκλεισμένων (και δεν μπορούσα να βρίσκομαι μέσα) και ιδιαίτερο βαθμολογικό ενδιαφέρον δεν υπάρχει.

Τέσσετα στοιχεία λοιπόν μου τράβηξαν την προσοχή σχετικά με το κοουτσάρισμα του Μαρίνου Ουζουνίδη και ο χρόνος θα δείξει, αν θα καταλήξουν να βοηθήσουν την ομάδα ή όχι.


1. Η ανάγκη για επικοινωνία με Έλληνες

Με τις κερκίδες να είναι άδειες και τα μικρόφωνα κοντά στους πάγκους, κάθε εντολή των προπονητών περνούσε από τις οθόνες μας. Ο Μαρίνος στην σημερινή ενδεκάδα, ξεκίνησε με 3 Έλληνες παίκτες. Τους Βλαχοδήμο, Κουτρουμπή και Χουχούμη. Οι 8/10 εντολές που έδινε ήταν στους δύο τελευταίους και οι περισσότερες στον Κουτρουμπή.

Ο τελευταίος έπαιρνε οδηγίες όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους υπόλοιπους ξένους της ομάδας. "Γιώργο, πες τους να ανέβουν", "Γιώργο μιλάτε μεταξύ σας" ήταν οι πιο χαρακτηριστικές που ακουγόντουσαν στην διάρκεια του αγώνα.

Αυτό το στοιχείο μου θύμισε την εμμονή μου  σχετικά με την άτακτη Βαβελοποίηση που υπέστη η ομάδα το καλοκαίρι. Κάθε σύλλογος που θέλει να χτίσει μια νέα προσπάθεια και να προχωρήσει, κύριο του μέλημα -πρέπει να- έχει την ομοιογένεια. Οι χρυσές σελίδες στην ιστορία του Συλλόγου έχουν γραφτεί με ρόστερ που είχαν Ελληνικό κορμό και λίγους ποιοτικούς ξένουν που έκαναν την διαφορά. Στον φετινό ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό κάτι τέτοιο δεν συνέβη, με αποτέλεσμα να υπάρχει η μέγιστη ποικιλία εθνικοτήτων στο ρόστερ μας και η σημερινή επικέντρωση των οδηγιών του Ουζουνίδη στους Έλληνες να δείχνουν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πόσο σημαντικό στοιχείο είναι ακόμη και στα πιο απλά πράγματα, να υπάρχουν γηγενείς αθλητές.

Αλλιώς συνεννοείσαι με την ομάδα εν ώρα αγώνα όταν έχεις μέσα 5-6 Έλληνες και μπορείς να δώσεις κατευθυντήριες οδηγίες κι αλλιώς όταν κανένας τους δεν μιλάει την ίδια γλώσσα. Όσο καλά κι αν τους έχεις προετοιμάσει πριν τον αγώνα, όσο καλά Αγγλικά κι αν μιλάνε παίκτες και προπονητής, σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει το ίδιο επίπεδο επικοινωνίας.

Αυτό φαντάζομαι το έχει αντιληφθεί ο Ουζουνίδης.Εξ ου και η χρησημοποίηση στο αρχικό σχήμα του Χουχούμη και η επανενεργοποίηση του Βλαχοδήμου.


2. Η αντιμετώπιση της διαιτησίας

Τι έχουν τραβήξει ποιοτικές και μη ομάδες μας τις τελαυταίες δύο δεκαετίες από τους διαιτητές είναι

γνωστό και δεν χρειάζεται ανάλυση. Όμως τα τελευταία χρόνια έχει χαθεί η μπάλα από την πλευρά των προπονητών μας. Στο πρώτο λάθος σφύριγμα η ένταση και η δυσφορία στον πάγκο ήταν πολύ πιο έντονη από ότι στους παίκτες. Θέλοντας ή μη αυτό μεταδίδεται στους παίκτες και τις περισσότερες φορές δεν βγαίνει σε καλό. Νεύρα και συνεχείς διαμαρτυρίες αυτών που αγωνίζονται οδηγούν σε απειθαρχία (τακτική και ψυχολογικά) και τότε το παιχνίδι χάνεται.

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από του Μπεργκ δεν θεωρώ ότι υπάρχει.

Ο Ουζουνίδης φαίνεται πως αυτό θέλει να το αλλάξει και είναι κάτι που το τόνισε τόσο στην πρώτη του συνέντευξη και όσο και στον αγώνα με τον Ατρόμητο. Σε ένα ανύπαρκτο φάουλ που καταλογίστηκε στον Ρέϊς (αν θυμάμαι καλά), η ομάδα πήγε να διαμαρτυρηθεί στον Σιδηρόπουλο και αυτό προκάλεσε την αντίδραση του Ουζουνίδη που τους είπε χαρακτηριστικά "τώρα την έδωσε, δεν αλλάζει κάτι. Πάμε!".

Από την στιγμή λοιπόν που ο Παναθηναϊκός έχει αποφασίσει να συμμετέχει σε αυτό το πρωτάθλημα και δεν έχει το σθένος να αποχωρήσει, ο προπονητής οφείλει να δουλέψει πάνω στα πεδία που του αντιστοιχούν και να μην θέτει σε κίνδυνο με την συμπεριφορά του την ψυχολογία της ομάδας. Αυτή η στάση του Μαρίνου βγάζει εκτός κάδρου την δικαιολογία του "κακού διαιτητή" και δεν αποπροσανατολίζει τους παίκτες από την μόνη τους δουλειά, να παίξουν μπάλα.

Σίγουρα, αν θέλει κάποιος να σου κλέψει το ματς με τα σφυρίγματα του, πιθανότατα θα το καταφέρει όσο καλά κι αν παίξεις, όμως όταν δεν χάνεις την ψυχραιμία του και είσαι συγκεντρωμένος στο πλάνο σου τότε έχεις σίγουρα περισσότερες πιθανότητες να μην αφήσεις ένα περίεργο σφύριγμα να σε βγάλει εκτός παιχνιδιού.

Παράλληλα αυτή η στάση του Ουζουνίδη, μου θυμίζει και την ιστορική ατάκα του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα "θα πεθάνουμε για αυτούς τους αλήτες; Όχι. Θα πολεμήσουμε!".

3. Η ουσιαστική κατοχή της μπάλας

Μετά από καιρό (και συγκεκριμένα την καλή περίοδο Αναστασίυ) είδα ξανά στο Περιστέρι έναν Παναθηναϊκό που δεν φοβόταν να κρατήσει την μπάλα, επιδίωκε το passing game και είχε ένα στοιχειώδες πλάνο ανάπτυξης. Ο προπονητής δεν καθόταν ανέκφραστος στην άκρη του πάγκου, αλλά είχε νεύρο και έδινε οδηγίες σε κάθε πάσα για τον τρόπο που πρέπει να προωθηθεί η μπάλα και το πως πρέπει να κινηθούν οι μη έχοντες την μπάλα παίκτες.

Φάνηκε πως ο Ουζουνίδης θέλει να δημιουργήσει μια τάση στους παίκτες να αναπτύξουν το passing game τους και να δημιουργήσουν μια ουσιαστική κατοχή που θα οδηγήσει σε ευκαιρίες και όχι σε νευρικά γεμίσματα προς την αντίπαλη περιοχή. Αυτό για να επιτευχθεί, χρειάζονται τρία πράγματα. Πλάνο, καθαρό μυαλό και φυσική κατάσταση. Τα δύο μπορούν να λειτουργήσουν βραχυπρόθεσμα, το τρίτο όχι και  δυστηχώς φάνηκε και σήμερα πως στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου η ομάδα τα "φτύνει".

Βέβαια, το καλό είναι πως αν υπάρχουν τα δύο πρώτα, η ομάδα μπορεί να "κλέψει" δεκάλεπτα του ματς και να κρύψει αυτήν την αδυναμία.


4. Η επιστροφή του Μπουμάλ

0 27χρονος Καμερουνέζος έκανε "παππάδες" με τον Ουζουνίδη στον Πανιώνιο και η επιστροφή του στην πρώτη γραμμή με την άφιξη του πρώην προπονητή του ήταν αναμενόμενη.

Για λόγους που μόνο ο Στραματσόνι ξέρει, ο Μπουμάλ χάθηκε από την περασμένη σεζόν μετά από έναν τραυματισμό που είχε και φέτος ήταν μόνιμος κάτοικος εξέδρας, παρά τις αρχικές του πολύ καλές εμφανίσεις με την ομάδα.

Η χρησιμοποίηση του μετά από καιρό (απ)έδειξε ότι ο παίκτης έχει πράγματα να δώσει στην ομάδα, όπως ταχύτητα, τεχνική και να την κάνει πιο απειλητική από τα άκρα. Ειδικά όταν υπάρχει η παραδοχή για πρόβλημα στην φυσική κατάσταση, η επιστροφή του Μπουμάλ (αλλά και του Βλαχοδήμου) ανοίγει το rotation και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για την συνέχεια.


Αυτά είναι λοιπόν τα πράγματα που μου τράβηξαν την προσοχή στο τρίτο παιχνίδι του Ουζουνίδη.

Τέλος, η προσωπική μου άποψη είναι πως η φετινή χρονιά είναι χαμένη και ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να λάμψει στην συνέχεια. Εμπειρικά θεωρώ πως η χρονιά έχει καεί, και αργά ή γρήγορα τα αρνητικά αποτελέσματα θα κάνουν την επανεμφάνιση τους. Όχι λόγω Ουζουνίδη, αλλά λόγω κακού στησίματος της ομάδας. Για αυτό ο προπονητής θα κριθεί την ερχόμενη σεζόν όταν θα φτιάξει την δική του ομάδα. Αν τον αφήσουν. Γιατί αν συνεχιστούν τα πειράματα, τότε είναι καμμένος από χέρι.


ΥΓ: Τέταρτη με τον Απόλλων στην Ριζούπολη. Θέλουμε νίκη, συνδιασμό αποτελεσμάτων για το...θαύμα της πρόκρισης στην επόμενη φάση του Κυπέλλου. Μακάρι να έρθει μπας και δώσει ενδιαφέρον στην χρονιά...

YΓ2: Ο Βιγιαφάνες μπορεί να αποτελέσει κεφάλαιο για την ομάδα, μόνο αν πλαισιωθεί από καλούς παίκτες τριφύρω του. Αλλιώς θα περάσει κι αυτός και δεν θα ακουμπήσει. Και είναι κρίμα γιατί τέτοιοι παίκτες φέρνουν τον κόσμο στα γήπεδα. Να έχει καλές μονάδες τριγύρω του, να μην χαραμίζεται σε δουλείες που δεν πρέπει να κάνει μέσα στο γήπεδο.