Μύτη δεν άνοιξε σήμερα στην Λεωφόρο, παρά τα προκλητικά μέτρα της Αστυνομίας που έλαβαν χώρα (ξανά) στους Αμπελόκηπους. Ο κόσμος πήγε γήπεδο να υποστηρίξει την ομάδα, τραγούδησε (στα μέτρα του "λογικού" καθώς ντέρμπι και καλή κερκίδα δεν πάνε μαζί τα τελευταία αρκετά χρόνια) και στο τέλος πανηγύρισε την νίκη.
Ούτε πάρτι δακρυγόνου, ούτε ντου, ούτε φωτοβολίδες, ούτε δυναμίτες. Προφανώς οι καιροί έχουν αλλάξει και θα ήταν άτοπο κάποιος να περίμενε πως ο κόσμος μπορεί να αποδεχθεί την κουλτούρα 20 και 30 χρόνων πίσω. Αλλά το σημερινό ήταν ένα καλό μάθημα προς όσους πιστεύουν πως η φήμη της Λεωφόρου μεγαλώνει με τα επεισόδια.
Δεν μιλάω προφανώς για καταστάσεις όπως η προπέρσινη. Αλλά για τα ντέρμπι της σεζόν 13/14 και το περυσινό που κάποιοι πιστεύουν πως η έδρα γίνεται πιο έδρα αν πετάξει φωτοβολίδες στους παίκτες της αντίπαλης ομάδας, ενώ στην ουσία σου γυρίζει μπούμερανγκ και στην πραγματικότητα είναι -τουλάχιστον στα μάτια μου- μια πράξει δειλίας.
Η φήμη της Λεωφόρου γιγαντώθηκε από τις εκπληκτικές ατμόσφαιρες που έχουν δημιουργηθεί εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Ατμόφαιρες από αγώνες όπου ο κόσμος έσπρωχνε την ομάδα προς την νίκη και "έκοβε" τα πόδια των αντιπάλων από τις φωνές. Ένα γήπεδο "κολαστήριο" όπου συμμετέχουν όλες οι θύρες με κοινό στόχο την νίκη. Οι μεγάλες Ευρωπαϊκές ομάδες δεν λύγισαν στην Λεωφόρο με τις φωτοβολίδες και τους δυναμίτες.
Αυτά είναι καλό να τα λέμε που και που γιατί ο κόσμος μπερδεύεται και ξεχνάει ότι πάει γήπεδο γιατί αγαπάει την ομάδα του και όχι γιατί μισεί τον αντίπαλο.
Στους ημιτελικούς που έρχονται λοιπόν καλό θα είναι στο μυαλό μας έχουμε το πιο πρόσφατο παράδειγμα "Λεωφόρου Αλεξάνδρας", τον ημιτελικό του 2014 με τον Όφη και να δημιουργήσουμε ανάλογη ατμόσφαιρα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου