O Παναθηναϊκός, το Σαββατοκύριακο αγωνίστηκε απέναντι στον «αιώνιο αντίπαλο» στα γυναικεία τμήματα του μπάσκετ και βόλεϊ γυναικών για σημαντικούς αγώνες και οι ήττες που ήρθαν πόνεσαν. Όμως, αυτοί που μου τράβηξαν την προσοχή ήταν οι προπονητές μας...
Από την μια ο Δημήτρης Καζάαζης που στον σημαντικότερο -κατ'εμέ- αγώνα της σεζόν παρέταξε μια ομάδα χωρίς ψυχολογία που μπήκε για να...αποκλειστεί και δεν έβγαλε καθόλου ψυχή σε ένα παιχνίδι που το μάτι όλων έπρεπε να γυαλίζει. Ένας προπονητής που διαδέχθηκε στα μισά της περυσινής σεζόν τον Γιώργο Ρούσση για να δώσει το κάτι παραπάνω στην ομάδα και την νοοτροπία νικητή, ένα χρόνο μετά βλέπουμε το τμήμα να έχει κάνει βήματα προς τα πίσω με τα αποτελέσματα και τις εμφανίσεις απέναντι στον Ολυμπιακό να μην τον δικαιώνουν σε καμία περίπτωση.
Από την άλλη, ο Πέτρος Πρέκας που σήμερα στον «Τάφο του Ινδού» έμοιαζε με ένα...καζάνι που ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμο να εκραγεί. Δεν ξέρω τι προσφέρει αγωνιστικά στο τμήμα και αν είναι σημαντική η παρουσία του στον πάγκο της ομάδας, αλλά να βλέπεις έναν τόσο οξύθυμο χαρακτήρα να κοουτσάρει την ομάδα σίγουρα δεν είναι κάτι που σου δίνει ηρεμία και σιγουριά. Να τραβάνε τον προπονητή σου κάθε τρεις και λίγο μέλη της ομάδας σου να για να μην επιτεθεί σε διαιτητές και γραμματεία δεν είναι εικόνες που ταιριάζουν στον Παναθηναϊκό. Ασχέτως τι γίνεται στο παρκέ, όταν συμπεριφέρεσαι με τέτοιο τρόπο δεν μεταδίδεις την σωστή νοοτροπία στην ομάδα.
Αυτά τα ολίγα...να σχολιάσουμε τις ήττες δεν έχει νόημα. Βρείτε κάποιο παλαιότερο κείμενο. Τα πράγματα παραμένουν ίδια, η παράχαραξη της ιστορίας συνεχίζεται με τον ίδιο βίαιο τρόπο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου